- 16 Ağustos 2013
- 112
- 1
Geçen haftalarda eşim eve bir yavru kedi getirdi. arkadaşının kedisinin yavrularından bir tanesiydi bu kedi. arkadaşının kedisi nazlı 2 ay önce doğum yapmıştı. 5 dünyalar tatlısı bebek dünyaya gelmişti. arkadaşı xx de bunları teker teker az bir miktar parayla sahiplendiriyordu. hatta sizde alın diye ısrar ediyolardı. zaten bizim afacanlarda ne zamandır yavru kedi yavru kedi diye başımızın etini yiyolardı. eşimde bana baskı yapıyodu. işte alalımda çocuklar oynasın sıkılmaz canları diye. bak başımın etini yediler. hevesleri geçsin sonra susarlar diyodu. ama ben asla evde olmaz diyodum. eşime trip atıyodum filan. eşimde susuyodu bişi demiyodu bende hayvanları çok severim ama evde asla istemem. neyse işte eşim bir gün yine herzamanki gibi iş çıkışı saatinde gelmişti. ben sakin sakin gidip kapıyı açmıştım. birde ne göriyim kedi. şok olmuştum. süprizz demişti. aklıma hiç gelmezdi eşimin bir gün kucağında kedi yavrusu ile geleceği. bende kapıda öğle kedi ile görünce almadım içeri hemen tabii. biraz tartıştık. ben diyorum kılı dökülür filan, yok bişi olmaz süpürürsün diyo. nasıl bakcaz buna diyorum, bak mama aldım filan diyo. ben iyice sinirlenmiştim ama sonra kucağıma verdi bu minik kediciği bende o zaman resmen eridim. çok sevdim bu pisiciği. adınıda şirine koyduk 
hemen ısındım. eşimden daha çok üstüne titremeye başlar olmuştum. hergün maması,tuvaleti benim üstüme kaldı. ilk başta tabii biraz iğrenerek yapsamda artık evladım saydığım için hiç tiksinmiyorum. neyse, resmen ailemizin maskotu olmuştu. çocuklarımızlada arası iyiydi. ama nedense zamakla bu pisicik bir canavara dönüştü. hiç tanıyamıyorum artık şirineyi. çocuklarımızı ısırmaya başladı. oğlumun kolu çizik içinde kaldı. bende çok sinirlendim bir iki kere sineklik ile dövmüştüm belki uslanır diye ama nafile. hep hep bizi ısırmaya başladı benim kollarımda yara bere içinde. artık çocuklarımızdan uzak tutmaya çalışıyoruz. bu seferde hep bana saldırıyor. eşime hiç saldıramyıyor çünkü eşim onu hep dövüyor. artık eline ne geçerse sopa,terlik,kumanda. emgel olmaya çalışıyorum. yapma öldürceksin hayvanı diyorum ama dinlemiyor. ısırmasın oda gebertirim diyor. geçen akşamda pencereden aşaya atmaya kalktı zor engel oldum. eşimle resmen aramız açıldı. her gece kavga ediyoruz. hatta eşimle arkadaşının arası bile açıldı. bende vermek istemiyorum bu kediciği neyapıyım kıyamıyorum bu cana. benden habersiz bir gün bir şey yapıcak diye ödüm kopuyor. tamam bende kızıyorum ama böğlede hep döverek olmazki. sokağada atmak istemiyorum. hernekadar kızsamda kıyamıyorum işte kızlar. sokakta ne yapar bu yavru. kışın ayazda donucak aç susus kalıcak. hep bunları düşünüyorum. alıştım artık bu kediye. annelik duygusu olsa gerek. ısırılmakta istemiyorum. yara bere içinde kaldık. ama zamnla geçer diyorum. bilmiyorum çok kararsızım kızlar. neden bir den içine cin girmiş gibi oldu bu kedi? sonra değişirmi? sizce ne yapmalıyız? bi akıl verin lütfen..... 
hemen ısındım. eşimden daha çok üstüne titremeye başlar olmuştum. hergün maması,tuvaleti benim üstüme kaldı. ilk başta tabii biraz iğrenerek yapsamda artık evladım saydığım için hiç tiksinmiyorum. neyse, resmen ailemizin maskotu olmuştu. çocuklarımızlada arası iyiydi. ama nedense zamakla bu pisicik bir canavara dönüştü. hiç tanıyamıyorum artık şirineyi. çocuklarımızı ısırmaya başladı. oğlumun kolu çizik içinde kaldı. bende çok sinirlendim bir iki kere sineklik ile dövmüştüm belki uslanır diye ama nafile. hep hep bizi ısırmaya başladı benim kollarımda yara bere içinde. artık çocuklarımızdan uzak tutmaya çalışıyoruz. bu seferde hep bana saldırıyor. eşime hiç saldıramyıyor çünkü eşim onu hep dövüyor. artık eline ne geçerse sopa,terlik,kumanda. emgel olmaya çalışıyorum. yapma öldürceksin hayvanı diyorum ama dinlemiyor. ısırmasın oda gebertirim diyor. geçen akşamda pencereden aşaya atmaya kalktı zor engel oldum. eşimle resmen aramız açıldı. her gece kavga ediyoruz. hatta eşimle arkadaşının arası bile açıldı. bende vermek istemiyorum bu kediciği neyapıyım kıyamıyorum bu cana. benden habersiz bir gün bir şey yapıcak diye ödüm kopuyor. tamam bende kızıyorum ama böğlede hep döverek olmazki. sokağada atmak istemiyorum. hernekadar kızsamda kıyamıyorum işte kızlar. sokakta ne yapar bu yavru. kışın ayazda donucak aç susus kalıcak. hep bunları düşünüyorum. alıştım artık bu kediye. annelik duygusu olsa gerek. ısırılmakta istemiyorum. yara bere içinde kaldık. ama zamnla geçer diyorum. bilmiyorum çok kararsızım kızlar. neden bir den içine cin girmiş gibi oldu bu kedi? sonra değişirmi? sizce ne yapmalıyız? bi akıl verin lütfen..... 
artık bayan dayanışmasına inanmıyorum, inanamıyorum. bu devirde oda kalmamış....
