Nasıl yeneceğim bilemiyorum..Kızım 10 yaşında ve çok hassas, kırılgan bir çocuk.
7 yaşına dek hemen her ay, bademciklerinden dolayı ateşlendi ve tonlarca antibiyotik içti.2 buçuk yaşında ateşten dolayı beyincik tutulması oldu, yürüyemedi, konuşamadı..Allah bize bağışladı onu ve daha sonra düzeldi.4 yaşında rotadan yattı hastanede 5 gün, günlerce ateş...ve şimdi de gastrit çıktı..
Karın ağrıları oluyor dönem dönem, endoskopi dahi yapıldı geçen ay uyutularak, kan, idrar, dışkı testleri, kadın doğum da gördü, o da normal.Ergenliğe var dendi biraz daha..
Bununla beraber, 2 yaşındaki oğlumuzun verdiği sıkıntı var biliyorum bunu..Kıskançlık, bir o kadar da deli gibi seviyor kardeşini..Bu arada okul değişikliği yaptık, yani sanırım üstüste geldi herşey son zamanlarda.Şu anda babaannesinde, hem kalmak istiyor hafta sonları, hem sürekli arıyor ne yapıyorsunuz diye :)
Bense, onun her karnım ağrıyor deyişinde kopuyorum, "midem bulanıyor, başım ağrıyor, burnum tıkalı, dirseğim ağrıyor, dersimi sen yaaap!" (Bu arada yeni okulunda da çok başarılı!)
4 yıl önce yaşadığımız travmayı (7 aylık ölü doğumumu) da katarsam, yaşadıklarım normal diye telkin ediyorum kendimi, ama her seferinde yenik düşüyorum yine ona...
İki çocukla hem okuyorum yeniden (öğretmen olmak istiyorum), yani hayallerim var, kendi içimde, eşimle, çocuklarımla mutluyum, her durumda kendime yetebilirim manevi olarak, ailem sağ çok şükür ve her durumda yanımdalar..
ama gelgelelim kızıma karşı bu aşırı hassasiyetim beni öldürecek.Binlerce şükür diyorum her yeni günde, ama onun en ufak bir yüz ekşitmesi günümü mahfetmeye yetiyor.Eşim de diyor, başkaları da, kaç dr gördü, rahat ol diye ama elimde değil...
Ne olur bana biraz akıl verin arkadaşlar...Çıldıracağım..
7 yaşına dek hemen her ay, bademciklerinden dolayı ateşlendi ve tonlarca antibiyotik içti.2 buçuk yaşında ateşten dolayı beyincik tutulması oldu, yürüyemedi, konuşamadı..Allah bize bağışladı onu ve daha sonra düzeldi.4 yaşında rotadan yattı hastanede 5 gün, günlerce ateş...ve şimdi de gastrit çıktı..
Karın ağrıları oluyor dönem dönem, endoskopi dahi yapıldı geçen ay uyutularak, kan, idrar, dışkı testleri, kadın doğum da gördü, o da normal.Ergenliğe var dendi biraz daha..
Bununla beraber, 2 yaşındaki oğlumuzun verdiği sıkıntı var biliyorum bunu..Kıskançlık, bir o kadar da deli gibi seviyor kardeşini..Bu arada okul değişikliği yaptık, yani sanırım üstüste geldi herşey son zamanlarda.Şu anda babaannesinde, hem kalmak istiyor hafta sonları, hem sürekli arıyor ne yapıyorsunuz diye :)
Bense, onun her karnım ağrıyor deyişinde kopuyorum, "midem bulanıyor, başım ağrıyor, burnum tıkalı, dirseğim ağrıyor, dersimi sen yaaap!" (Bu arada yeni okulunda da çok başarılı!)
4 yıl önce yaşadığımız travmayı (7 aylık ölü doğumumu) da katarsam, yaşadıklarım normal diye telkin ediyorum kendimi, ama her seferinde yenik düşüyorum yine ona...
İki çocukla hem okuyorum yeniden (öğretmen olmak istiyorum), yani hayallerim var, kendi içimde, eşimle, çocuklarımla mutluyum, her durumda kendime yetebilirim manevi olarak, ailem sağ çok şükür ve her durumda yanımdalar..
ama gelgelelim kızıma karşı bu aşırı hassasiyetim beni öldürecek.Binlerce şükür diyorum her yeni günde, ama onun en ufak bir yüz ekşitmesi günümü mahfetmeye yetiyor.Eşim de diyor, başkaları da, kaç dr gördü, rahat ol diye ama elimde değil...
Ne olur bana biraz akıl verin arkadaşlar...Çıldıracağım..