- 24 Mayıs 2016
- 11
- 0
-
- Konu Sahibi trajikbirson
- #1
Öncelikle biraz uzun olacak ancak kendimi aciz, ne yapacağını bilmeyen biri gibi hissediyorum..
32 yaşındayım, öğretmenim. 3 yıllık bir ilişkim vardı. Daha önce de çıkmaza girip sizlerden yardım almıştım. o hesabımı bulamadım, öncelikle bunun için özür diliyorum.
temmuz 2015 te ilişkim çok acımasız bir şekilde bitmişti. zor günler geçirdim ve sizlerden büyük çoğunluğu bana fikir verip yardım ettiniz. sonbahar döneminde tek tük mesajlaşmalar, mailleşmeler olmuştu. Birden sesi soluğu kesildi Eylül gibi. ben hayatında yeni birisi olduğunu anladım. asla taciz eden biri değilimdir, takiplerim azaldı vs.. toparlandım ama sevdiğimi biliyordum. kendime şans verdim, bazı şahıslarla görüştüm, efendice şansımı denedim, 3 ay geçmişti sonuçta başaramadım. Ekim ayında bir gün alışveriş merkezindeyken mesaj geldi kendisinden. bana montunun yerini soruyordu. ben afalladım önce elbette, bilmediğimi söyledim. Muhabbet uzadı ve buluştuk. Birbirimizi sevdiğimiz kabak gibi ortadaydı, yeniden deneyelim dedim, olmaz dedi ailelerimize karşı mahçubuz..otobüse bindirdim, güzel ağırladım, yol boyunca beni aradı, ertesi günlerde de aradı. oturup düşündüm ve "bunu kendine yapma" dedim. mesaj attım, görüşmeyelim artık diye. Afalladı.. Bana mektup yazmış 1 hafta sonra okula geldi, bekle beni, biz birbirimizin ruh eşiyiz bak ne badireler atlattık vs. Ben hayatımda bu kadar güzel bir mektup okumadım.
Barıştık... Ailelerimize durumu açıklamak zor olacaktı elbette, çevremize, sistematik bir şekilde onlara da açıkladık.. Ben gayet rahatım, ilişkinin ilk zamanlarındaki hırçınlıığım yok vs. Yılbaşını beraber geçirdik. Annemle oturup konuştular, ben hiç evlilik baskısı yapan bir insan olmadım, olamadım.. 3 yıl önce aklıma soktu zaten, mükemmel bir teklif yaptı bu ayrılıktan 6 ay önce ailemin önünde.. "teyze biz artık evleneceğiz izninizle, 9 ayda istemeye geleceğiz" dedi. annem şaşırdı, sevindi.. ama içim buruktu açıkçası. çünkü onun yaşadığı şehir küçük bir şehirdi, orada görev yapıyordu.
2015- temmuz büyük ayrılık
2015 ekim- barışma
2016 ocak- tatil, annemle yapılan sohbet, nişandır, nikahtır vs planları..
bir şeyler oldu hemcinslerim, bir his. 15 günlük yeniyıl buluşmasında, telefonlarımız, tabletlerimiz , pcmiz hep ortadadır. tabletini izniyle elime aldım, telefonum bozulmuştu. içeri gittim. ayrıyken sesi kesilmişti sevgilisi olduğunu düşünmüştüm demiştim ya, ilişki tekrar başlamadan sordum, biri oldu mu diye? hayır dedi. ikinci kez sordum, hayır senin mübalağa dedi. neyse, her şeyimiz meydanda ya, hangouts a girdim ve şaaak, yazışmaları gördüm.. sessiz kaldığı dönemde nefret ettiğim arkadaşı aracılığı ile bir kızla tanışmış. buluşmaya 2 kız, 2 erkek gidiyorlar, arkadaşı evli..
ben sadece balkona çıkıp, "neslihan kim?" der demez yerinden fırladı. ağlıyorum. durumu açıkladı sakince "ayrıydık, ailelerimiz istemiyordu birbirimizi, kızın elini bile tutmadım, nefret ettim, sana söyleyemezdim çünkü dönmezdim" diye diz çöktü, saatlerce yalvardı.
ben 32 yaşındayım, dağılmış bir ailenin çocuğuyum, hayatımda ilk kez birine inanıp, güvenip onun çöküşünü izledim. sarılamadım günlerce.. annemle konuştum, olur kızım, sen de denedin şansını, haklı dönmezdin dedi. neyse kızla arasında fiziki bir şey geçmediğini kanıtladı.
ama içime sinmeyen bir şey vardı. evli bir arkadaşıyla nasıl iki kızla buluşmaya gidebilirdi. bu nasıl bir boşluk ya da karakter sorunuydu. 2016 yılı böyle başa kakmalarla başladı.. ama çok sürdürmedim..
bu arkadaşıyla gezmesi beni rahatsız edeceğinden, en yakın arkadaşından vazgeçmek için söz verdi. ama başaramadı.
ilişki giderek kopukluklar, istememezlik halleri yaşadı. barışmadan sonraki o ilk hevesli adam ve kadın yoktu.. o daha sallamaz bir haldeydi..
mart ayında gelmesine 3 gün kala telefon açtı, avm deyim, ona alışveriş yapıyorum, duymadım.. geri döndüm, "yanımda kankam m. var sonra ara" dedi. şaşırdım. çok sinirlendim. bu iş bitti artık dedim. hala bu adam için yoksayılıyorum dedim. yazışmalar, hakaretler, ailemin tepkisi, "yeter artık bu eziyet ayrılacaksın bu adamdan" demesi. onların araması, araya babamın girmesi..
nisan 2016, beni aradı.. neden babana söyledin sen diye dert yandı. konuştum efendice, hakaret edersen beni taciz edersen ne yapabilirdim dedim.
ağladım, gel evlenelim mayıs ta dedi. ailelerimize söylemeden... kimsenin yüzüne bakacak yüzümüz yok artık dedi..
hayır dedim, ailesiz olmaz...
sen düşün taşın dedi..
ertesi gün mesaj attım, her şeyi çözebiliriz, düzeltebiliriz daha önceki gibi bu durumu da.. hayat kuramamandan çok sıkıldım. beni rahatsız etme dedim.
o gün bugündür ses soluk yok. ben zaten aramam. sıkı durun, o lanet arkadaşından foto yağmuru yaptı, kendisi engelli bende.. canlı yayın yaptı facebook ta onun sayfasından, sürekli gezmeler tozmalarda.. canlı yayının altında bir yorum, "sevgilim izin vermedi, gidemedik çok uzağa" diye.. ama aynı gün twitter dan bugünde öpüşemedik tarzı saçma sapık şeyler yazdı..
ben kalakaldım haliyle.. anlamaya çalıştım.. 1 aydır takip ediyorum, artık psikolojim bozuldu.. bir kanıt arıyorum. hala ilişkisi yok görünüyor, fotosu tek, ben göreceğim diye her adımına dikkat ediyor hissi uyandırıyor..
ilk büyük ayrılıkta sizler akıl vermiştiniz farklı perspektiflerle.. dönüş oldu..
bu adam ne yapmaya çalışıyor, bugün işe gidemedim. ilk 2 ay iyidim, yıkıntıları oynuyorum. halbuki yaz ayında önce batmış sonra toparlanmıştım.. o zaman içimde geri dönmez kesin diyordum, şimdi döner ya kafası var..
hayal kırıklığına uğramak istemiyorum, elim kolum bağlı. kimseyle duygusal yakınlık kuramazmışım gibi geliyor. sevgilisi varsa göstersin işte, bizim ilk günümüzde ilişkiler yapıldı, fotolar koyuldu.
sosyo ekonomik ve eğitim anlamında kendisinden toplumsal bazda üstündüm. hani gurur duyuyordu. kariyerim var, memurum, arabam var..
ya sevgilisi bu normlara sahip değil, ya unutmaya çalışıyor beni..
ama varsa hayatında biri kesinleşsin artık, yoluma bakayım.. bakamıyorum.. nefes alamıyorum.. o ya mutluysa fikri beynimi yiyor. aramam,sormam, mesaj atmam..
bugün ne var ne yoksa sildim attım sosyal medyada hepsini kapattım. halim iyiye gitmiyor, bu belirsizlik hali beni bitirdi...
nedir zihniyet? canın isteyince gez toz ama o değerli, ona dönüşü de kapatma mı? bu kadar sessizse biri vardır, zaten şıpsevdidir, romantiktir, kızlar bayılır buna..
ama bana kanıt lazım, yoluma bakmalıyım, ben karakterli bir insanım, önce sen derim karşımdakine, diğer kadınlar gibi intikam çanları çalamam..
12 saattir ağlıyorum, kafanızı şişirdim affedin. belki de profesyonel yardım almalıyım ..
32 yaşındayım, öğretmenim. 3 yıllık bir ilişkim vardı. Daha önce de çıkmaza girip sizlerden yardım almıştım. o hesabımı bulamadım, öncelikle bunun için özür diliyorum.
temmuz 2015 te ilişkim çok acımasız bir şekilde bitmişti. zor günler geçirdim ve sizlerden büyük çoğunluğu bana fikir verip yardım ettiniz. sonbahar döneminde tek tük mesajlaşmalar, mailleşmeler olmuştu. Birden sesi soluğu kesildi Eylül gibi. ben hayatında yeni birisi olduğunu anladım. asla taciz eden biri değilimdir, takiplerim azaldı vs.. toparlandım ama sevdiğimi biliyordum. kendime şans verdim, bazı şahıslarla görüştüm, efendice şansımı denedim, 3 ay geçmişti sonuçta başaramadım. Ekim ayında bir gün alışveriş merkezindeyken mesaj geldi kendisinden. bana montunun yerini soruyordu. ben afalladım önce elbette, bilmediğimi söyledim. Muhabbet uzadı ve buluştuk. Birbirimizi sevdiğimiz kabak gibi ortadaydı, yeniden deneyelim dedim, olmaz dedi ailelerimize karşı mahçubuz..otobüse bindirdim, güzel ağırladım, yol boyunca beni aradı, ertesi günlerde de aradı. oturup düşündüm ve "bunu kendine yapma" dedim. mesaj attım, görüşmeyelim artık diye. Afalladı.. Bana mektup yazmış 1 hafta sonra okula geldi, bekle beni, biz birbirimizin ruh eşiyiz bak ne badireler atlattık vs. Ben hayatımda bu kadar güzel bir mektup okumadım.
Barıştık... Ailelerimize durumu açıklamak zor olacaktı elbette, çevremize, sistematik bir şekilde onlara da açıkladık.. Ben gayet rahatım, ilişkinin ilk zamanlarındaki hırçınlıığım yok vs. Yılbaşını beraber geçirdik. Annemle oturup konuştular, ben hiç evlilik baskısı yapan bir insan olmadım, olamadım.. 3 yıl önce aklıma soktu zaten, mükemmel bir teklif yaptı bu ayrılıktan 6 ay önce ailemin önünde.. "teyze biz artık evleneceğiz izninizle, 9 ayda istemeye geleceğiz" dedi. annem şaşırdı, sevindi.. ama içim buruktu açıkçası. çünkü onun yaşadığı şehir küçük bir şehirdi, orada görev yapıyordu.
2015- temmuz büyük ayrılık
2015 ekim- barışma
2016 ocak- tatil, annemle yapılan sohbet, nişandır, nikahtır vs planları..
bir şeyler oldu hemcinslerim, bir his. 15 günlük yeniyıl buluşmasında, telefonlarımız, tabletlerimiz , pcmiz hep ortadadır. tabletini izniyle elime aldım, telefonum bozulmuştu. içeri gittim. ayrıyken sesi kesilmişti sevgilisi olduğunu düşünmüştüm demiştim ya, ilişki tekrar başlamadan sordum, biri oldu mu diye? hayır dedi. ikinci kez sordum, hayır senin mübalağa dedi. neyse, her şeyimiz meydanda ya, hangouts a girdim ve şaaak, yazışmaları gördüm.. sessiz kaldığı dönemde nefret ettiğim arkadaşı aracılığı ile bir kızla tanışmış. buluşmaya 2 kız, 2 erkek gidiyorlar, arkadaşı evli..
ben sadece balkona çıkıp, "neslihan kim?" der demez yerinden fırladı. ağlıyorum. durumu açıkladı sakince "ayrıydık, ailelerimiz istemiyordu birbirimizi, kızın elini bile tutmadım, nefret ettim, sana söyleyemezdim çünkü dönmezdim" diye diz çöktü, saatlerce yalvardı.
ben 32 yaşındayım, dağılmış bir ailenin çocuğuyum, hayatımda ilk kez birine inanıp, güvenip onun çöküşünü izledim. sarılamadım günlerce.. annemle konuştum, olur kızım, sen de denedin şansını, haklı dönmezdin dedi. neyse kızla arasında fiziki bir şey geçmediğini kanıtladı.
ama içime sinmeyen bir şey vardı. evli bir arkadaşıyla nasıl iki kızla buluşmaya gidebilirdi. bu nasıl bir boşluk ya da karakter sorunuydu. 2016 yılı böyle başa kakmalarla başladı.. ama çok sürdürmedim..
bu arkadaşıyla gezmesi beni rahatsız edeceğinden, en yakın arkadaşından vazgeçmek için söz verdi. ama başaramadı.
ilişki giderek kopukluklar, istememezlik halleri yaşadı. barışmadan sonraki o ilk hevesli adam ve kadın yoktu.. o daha sallamaz bir haldeydi..
mart ayında gelmesine 3 gün kala telefon açtı, avm deyim, ona alışveriş yapıyorum, duymadım.. geri döndüm, "yanımda kankam m. var sonra ara" dedi. şaşırdım. çok sinirlendim. bu iş bitti artık dedim. hala bu adam için yoksayılıyorum dedim. yazışmalar, hakaretler, ailemin tepkisi, "yeter artık bu eziyet ayrılacaksın bu adamdan" demesi. onların araması, araya babamın girmesi..
nisan 2016, beni aradı.. neden babana söyledin sen diye dert yandı. konuştum efendice, hakaret edersen beni taciz edersen ne yapabilirdim dedim.
ağladım, gel evlenelim mayıs ta dedi. ailelerimize söylemeden... kimsenin yüzüne bakacak yüzümüz yok artık dedi..
hayır dedim, ailesiz olmaz...
sen düşün taşın dedi..
ertesi gün mesaj attım, her şeyi çözebiliriz, düzeltebiliriz daha önceki gibi bu durumu da.. hayat kuramamandan çok sıkıldım. beni rahatsız etme dedim.
o gün bugündür ses soluk yok. ben zaten aramam. sıkı durun, o lanet arkadaşından foto yağmuru yaptı, kendisi engelli bende.. canlı yayın yaptı facebook ta onun sayfasından, sürekli gezmeler tozmalarda.. canlı yayının altında bir yorum, "sevgilim izin vermedi, gidemedik çok uzağa" diye.. ama aynı gün twitter dan bugünde öpüşemedik tarzı saçma sapık şeyler yazdı..
ben kalakaldım haliyle.. anlamaya çalıştım.. 1 aydır takip ediyorum, artık psikolojim bozuldu.. bir kanıt arıyorum. hala ilişkisi yok görünüyor, fotosu tek, ben göreceğim diye her adımına dikkat ediyor hissi uyandırıyor..
ilk büyük ayrılıkta sizler akıl vermiştiniz farklı perspektiflerle.. dönüş oldu..
bu adam ne yapmaya çalışıyor, bugün işe gidemedim. ilk 2 ay iyidim, yıkıntıları oynuyorum. halbuki yaz ayında önce batmış sonra toparlanmıştım.. o zaman içimde geri dönmez kesin diyordum, şimdi döner ya kafası var..
hayal kırıklığına uğramak istemiyorum, elim kolum bağlı. kimseyle duygusal yakınlık kuramazmışım gibi geliyor. sevgilisi varsa göstersin işte, bizim ilk günümüzde ilişkiler yapıldı, fotolar koyuldu.
sosyo ekonomik ve eğitim anlamında kendisinden toplumsal bazda üstündüm. hani gurur duyuyordu. kariyerim var, memurum, arabam var..
ya sevgilisi bu normlara sahip değil, ya unutmaya çalışıyor beni..
ama varsa hayatında biri kesinleşsin artık, yoluma bakayım.. bakamıyorum.. nefes alamıyorum.. o ya mutluysa fikri beynimi yiyor. aramam,sormam, mesaj atmam..
bugün ne var ne yoksa sildim attım sosyal medyada hepsini kapattım. halim iyiye gitmiyor, bu belirsizlik hali beni bitirdi...
nedir zihniyet? canın isteyince gez toz ama o değerli, ona dönüşü de kapatma mı? bu kadar sessizse biri vardır, zaten şıpsevdidir, romantiktir, kızlar bayılır buna..
ama bana kanıt lazım, yoluma bakmalıyım, ben karakterli bir insanım, önce sen derim karşımdakine, diğer kadınlar gibi intikam çanları çalamam..
12 saattir ağlıyorum, kafanızı şişirdim affedin. belki de profesyonel yardım almalıyım ..