Arkadaşlar merhaba ben biraz huyum dan bahsedeyim. Ben konuşmaya cok düşkün biriyim. İnsanlarla sohbeti severim ama arkadaşım azdır. Takıntılı ve inatçı biriyim de aynı zamanda insanların huyuna kişiliğine çok takarım. Bir ara depresyondaydım. 7 aya yakın terapi gördüm. Yeni yeni rahatım farkettim ki kendimde olaylara ve insanlara negatif bakıyor muşum. Kendi içimde huylarını değişsin diye uğraşıyormuş bu beni çok yordu. Ör K.v beni şu şu konuda kıyas yapmasın diyorum. Tmm diyor yine 1 hafta sonra başkasıyla kıyas yapıyor. Konuştum olmadı sinirlendim tepki verdim olmadı. Yok 1gr değişme yok. Madem huyu değişmicek ben de o zaman bakış açımı değiştireyim dedim. Yani o konuştuğunda içimden şarkı söyliyim. Ona sinirlenmiyim.Sibirlendim mi yıllarca aklıma geldikçe söylenirim kendi kendime yada eşime bana da yazık eşime de yani... Konuları uzatma huyum da var bari ben kendimi mutsuz etmiyim. O yüzden çevremde sürekli negatif sürekli mutsuz ve şikayetçi eleştirel çok insan var. Ve bunların etkisinden kurtulmak için kendimi bunlardan uzak da tutamıyorum. Çünkü bunlar eşimin ailesi ve kendi ailem de de var ama modumu yükselmenin bir yolunu bulmam lazım. Yoksa evde gergin sinirli hayata negatif bakan biri oluyorum. Onun yerine sinir olduğum da konuştuğum halde değişmedikleri için içimden şarkı söyleyip bir şekilde aman boş konuşuyorlar deyip öfkemi dağıtıyorum sizce yöntem nasıl farklı fikirlere de ihtiyacım var...