Kimseye sevgi gönül bağı kuramıyorum (aşk değil) yardım lütfen ?

leylalin-_-7 .!.:

Annenizin kendi annesi ile ilişkisi nasıl? Yada nasıldı?

Genişletmek için tıkla...

Annemin daha kötüydü bence anneannem gerçekten sevgisiz huysuz bencil biriydi biraz anlattıgı oldu bazen onun daha kötü bnce anne kız ilişkisi

Keyfinbilir .!.:

Sevgiyi gözümüzde fazla idealleştirmiş olabilir misiniz? Siz de kendinizce seviyorsunuz işte. Gerisi edebiyata giriyor gibi. Kendinize yüklenmeyin

Genişletmek için tıkla...

Hayır idealleştirme değil. kendimce seviyorum evet ama içimde duygusuz hissizim. Edebiyat yaptığımı düşünmüyorum açıkçası

gebito .!.:

nefret ediyorum bu hissizlesmekten. Bastira bastira duygulari yasayamaz oldum. Odun gibiyim. Psikologa da soyledim ama anlamadi beni.

Genişletmek için tıkla...

Başka bir psikolog bulun bence değiştirmek iyi olabilir

ordinary .!.:

Belki babanın çocuğunu sevmesi ayıp olarak öğretilmiştir ama annenin sevmemesini algılayamıyorum. Diğer kardeşe de temassızlığı varsa karakteri diyeceğim ama size sadece yoksa karakterine diyeceğim.

Çekinceleriniz içinse karşı tarafın adım atması sizin atmanızı kolaylaştırır. Belki anne olunca o yoğun duygudan dolayı annenize ilk adımı siz atarsınız.

Anneniz bana niye anlatmıyorsun vs dediğinde eğer açık konuşabilecekseniz bunu belirtin. Beni hiç temasla sevmedin, duygularımı dışa vuramıyorum veya duygusuzum deyin. Anneniz size sevgisini gösterince yavaş yavaş ısınırsınız. Eşinize de gösteremiyorsanız ona da göstermeye başlarsınız.

Evladınıza sevgi gösterirsiniz diye düşünüyorum. Ya gösteremezsem diye şartlamayın. Belki de bu açığınızı evladınız kapamaya çalışacak, bilemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Annem zaten fark etti bunu ama ben artık üniversiteye gidiyordum en garip sen büyüdün hiç ilgilenemedim dedi bir iki kez. Şuan üstüme düşüyor ama işte ben almadıgım şeyi yansıyamıyorum insan ilişkileri de aynı aileye de aynı içimde sevgi yok gibi farklı yaşayan belki anlar beni bilemiyorum. Terapi alıcam ilerleyen zamanda bakalım.

gebito .!.:

Su an tam hatirlamiyorum ama anlamadi. Seanslara tekrar baslama nedenim buydu. Bastira bastira, kendime unut diye diye duygulari unuttum hic bir duyguyu pikiyle yasayamiyorum, bunun uzerine calisalim dedim. Calismadik. Anlamadigini ya da basa cikabilecek potansiyelde olmadigini dusundum. Neseyi, kahkahayi, mutlulugu yasamak istiyorum ben de. Cok donuklastim.

Genişletmek için tıkla...

Antidepresan kullandınız mı?

Oscarcollerde .!.:

Antidepresan kullandınız mı?

Genişletmek için tıkla...

Yok terapi alıcam psikolog ile hallederim öyle ağır bi durum değil ama işte insan sevgiyi duyguları hissetmemek kötü

İlk çocuk detayını şimdi gördüm. Bazı ve belki de çoğu ilk çocuk için durum böyle. Sevgisiz ve kuralcı yetiştiriliyorlar. Sonrakiler daha fazla sevgi ve rahatlık görüyor.

Nedesemolmuyor1 .!.:

Yok terapi alıcam psikolog ile hallederim öyle ağır bi durum değil ama işte insan sevgiyi duyguları hissetmemek kötü

Genişletmek için tıkla...

Antidepresan için çok çok ağır seylere gerek yok bence. Hayat kaliteniz düşüyorsa bi de onu deneyin. Ben denicem

Oscarcollerde .!.:

Antidepresan için çok çok ağır seylere gerek yok bence. Hayat kaliteniz düşüyorsa bi de onu deneyin. Ben denicem

Genişletmek için tıkla...

Antidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.

Bilmiyorum konu sahibi, bu durum belki sizde de vardır. Benim sevgisiz, ruhsuz bir duruşum var. Dışarı vuramıyorum hislerimi ama bazen de hissiz oluyorum. Birinin kötü durumda olmasına duygusal değil de mantıksal olarak yaklaşıyorum. 30lu yaşlarıma doğru meselelere duygusal da yaklaşmaya başladım ama depresif ruh haline büründüğüm için olabilir bu durum. Birinin hasta olduğunun haberi gelir, başkaları üzülürken ben sadece hastalık sürecine odaklanıyorum. Üzgün hissetmiyorum. Acı çektiğini gözümle görürsem etkilenebilirim. Ben de kendimi çözmeye çalışıyorum. Benim bu huyumun düzeleceğini pek sanmıyorum. Psikoloğa gitsem sadece anlamama yardımcı olur sanırım.

Benim annem de öyledir,sevgisini gösteremez. Canından çok sevdiğini bilirim ama..
Kazık kadar oldum hala beni benden çok düşünür fakat asla ne söyler bunu ne de sarılır öper vs.. Ben de temas sever bir insanım bilmiyorum belki de eksikliğinden kaynaklı
Kardeşime daha bağlı annem. Onsuz adım atamaz,sarılır da öper de.. bizde de evlat ayrımı kavgası çok olur. Ben Anne olunca evladıma böyle yaklasmadim her fırsatta öperim sarılırım ve ne kadar çok sevdiğimi dile getiririm.
Ama şimdi sizin konunuzu okuyunca fark ettim ki benim de kimseyle(kuzucuğum hariç)aman aman gönül bağım yok. Hep mesafeli ve soğuk biri olarak tanınıyorum

ordinary .!.:

Antidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.

Bilmiyorum konu sahibi, bu durum belki sizde de vardır. Benim sevgisiz, ruhsuz bir duruşum var. Dışarı vuramıyorum hislerimi ama bazen de hissiz oluyorum. Birinin kötü durumda olmasına duygusal değil de mantıksal olarak yaklaşıyorum. 30lu yaşlarıma doğru meselelere duygusal da yaklaşmaya başladım ama depresif ruh haline büründüğüm için olabilir bu durum. Birinin hasta olduğunun haberi gelir, başkaları üzülürken ben sadece hastalık sürecine odaklanıyorum. Üzgün hissetmiyorum. Acı çektiğini gözümle görürsem etkilenebilirim. Ben de kendimi çözmeye çalışıyorum. Benim bu huyumun düzeleceğini pek sanmıyorum. Psikoloğa gitsem sadece anlamama yardımcı olur sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Konunun derinliği annelerden çocukluktan kaynaklı. İlaçda denenebilir

Keyfinbilir .!.:

Sevgiyi gözümüzde fazla idealleştirmiş olabilir misiniz? Siz de kendinizce seviyorsunuz işte. Gerisi edebiyata giriyor gibi. Kendinize yüklenmeyin

Genişletmek için tıkla...

Evet yani anneniz pişman olmuş niye affedici olmuyorsunuz

Nedesemolmuyor1 .!.:

İlk çocuktum ne annemden ne babamdan sevgi ilgi görmedim onları suçlamıyorum çünkü onlar da aileden sevgi görmemişler çok zorluk sıkıntı çekmiş sorunlar da yaşamış belki bilemediler şu an anlıyorum psikolojik olarak yetersizdi belki o yüzden suçlamıyorum onları sevgi göstermeyi bilmiyorlardı belki de. Köy yeri bahçe işi yemek vs öyle ortada büyüyen bi çocuktum güvenli bağ derler ya sanırım o bende hiç oluşmadı.

Biraz daha aklım erdiğinde hep sus git kendi kendine oyna sen karışma vs böyle söylendi hatırlıyorum orta okul zamanı da aynı hiç sarılınmadım öpülmedim hiç hatırlamıyorum adet olduğumda bile annem sadece ped verip gitti ne olduğunu anlatmadı bile erkek arkadaşım oldugunda anlat dedi anlatınca hemen babama söyledi tabi kızdılar bi daha anneme hiç bişeyimi paylaşmadım Erkek kardeşime karşı daha ilgiliydi ve bana yapılmayan herşey ona yapılınca canımı yakıyordu. Mesela sınava giderken ona kalkar bi çorba pişirirdi benim için hiç öyle şeyler yapmazdı. Hiç yalnız bırakmadı birlikte giderdik sınava vs ama erkek kardeşime daha ilgiliyli bu tür şeyler çok dikkatimi çekerdi üzülürdüm sen çocuklarını ayırıyorsun diye çok kavga ettim.

Bu yüzden oldugunu düşünüyorum kimseye karşı kalben bi sevgi bağ kuramıyorum hissedemiyorum o kadar duygusuzum ki. Annem babam kardeşim eşimi de seviyorum evet ama öyle canıma sokar gibi hissetmiyorum bişey olsa onlara üzülürüm evet ama o kadar yara olmuş ki içimde kalbimde sevgi kırıntısı bile yok gibi sanki. Hala bu konu ağlatır beni. Şimdi annem çok üstüme titriyo ilgileniyo bana herseyini anlat diyo ama olmuyor alışmadım ki herkesin kızı bıcır bıcır konuşuyor sen konuşmuyorsun anlatmıyorsun annesiyle geziyo diyo ama ben bunu hiç yaşamadım ki böyle şeyler alışmadım ki yabancı biri gibi sanki özlem duymuyorum mesela.

Bende anneme sarılmak öpmek herşeyimi anlatıp sohbet etmek istiyorum ama yapamıyorum çekincem oluyo insanlara temas etmem mesela. Bunu nasıl aşabilirim ve şimdi çocuğum olacak ya ona da sevgi hissedemezsem diye korkuyorum öyle bişey olur mu ? ve bu sevgisizlik duygusunu nasıl atlatırım ailemle ben de can ciğer olmak istiyorum deniyorum ama içten kalpten olmuyor

Genişletmek için tıkla...

Hayat gailesi, yaşanan maddi-manevi zorluklardan farkedemeyip yaşadı bir nesil. Bizler daha bilinçliyiz. Benim annem de sakin bir kadındır, bizleri çok sevdiğini bilirim, elinden ne geldiyse hep yaptı bizim için ama nedense çok öptüğünü sarıldığını anımsamıyorum. Yapı olarak soguk değilse de çok sıcak, bıcır bıcır bir kadın değildir, biraz da ona bagliyorum ama galiba anneannem de öyleydi. Anneme geçen sordum anne sen beni küçükken çok öpüp, okşuyor muydun diye. Evet sevmez miyim diyor ama ben çok öyle olduğunu düşünmüyorum ki bunu sorguluyorum, babam da bize sıkıntılar yaşattı ama daha sevgisini, sıcaklığını gösterdiğini hissediyorum, daha çok öptüğünü ve bizleri sevdiğini söyledigini anımsıyorum. Mesela annem şimdi gelir,kızim der, özledim der ama ben de snnesina aşırı düşkün biri değilim, annem tabii çok seviyorum onları Allah korusun ama ben de biraz donuğum. Ama eşim ve oğlumu şapir şupur öper sarılırım, onlara karşı donuk değilim, galiba insan kendisine gösterileni yansıtıyor karşısındakine. Arkadaşlarımı da severim ama bir kişi haricinde öyle ölmem yani ama bir arkadaşımı gerçekten derinden seviyorum ve neye ihtiyacı olsa koşarım, o biriciğim de yurtdışında yaşıyor maalesef

Yasadiklarinizla yaşadıklarım bire bir örtüşüyor.Hatta adet oldugumda da annem bana bir ped verdi.Sonra nasıl kullanıldigini bilip bilmediğimi sordu.Hayir dedim.Gosterdi ve gitti.Sonrasinda hiç bu konuda konuşmadık.
Benim annemle su anda da görüşüyor olma sebebim fiziksel olarak bize çocukken çok iyi bakması ,eğitim almam için uğraşmasi ve artık evlat ayrımini çok daha az yapması.
Benden küçük erkek kardeşimi o kadar çok sevdi ki bana bişey kalmadı sanırım.Hep babannemin adi olduğum için benden nefret ettiğini düşündüm.O kadar sevilmezdim ki tüm sulalede bununla ilgili konuşmaktan cekinmezdi.
Sürekli kapanmam için baskı yaptı.Asla laftan anlamayan bir kadın.Tabi o beni kapattı ,ben de içime kapandım.Depresyon gecirmisim ortaokuldayken,sonradan farkediyorum.Ellerimi kesmeye kadar gitti iş.
Evde hep tarla kavgası ,babamın sülalesinin lafı.Hatta ilk sinir krimizi bu yüzden geçirdim.Sonra devamı geldi.
30 li yaslara kadar bu durumun beni bu kadar etkilediğini farketmemistim.Meger ben herkese karşı mesafeli ,duygularını bastırmış,agresif bir insan için olmusum.Kendimi çok çirkin hissettim hep.En güzel yillarim da öyle geldi geçti.
Sonrasında eşimle tanıştım,çok sevdim evlendim.Cocuk konusunda hep sevebilir miyim diye geri durdum.Hatta hamile olduğumda ben nasıl anne olunur bilmiyorum diye çok ağladım.Kizim olacağını öğrendiğimde de hem çok sevindim hem içimi korkular sardı.
Şimdi 2 aylık bebeğimle sana bu mesaji yazıyorum.Kendimi hep bağ kuramazsam üzülme dediğim halde,görür görmez çok sevdim kızımı.Ama asla ikinci çocuk düşüüyorum.Annem gibi olmaktan çok korkuyorum.
Ben anksiyete ve depresyon tedavisi de gordum.belki o da iyi geldi bilmiyorum.Ama bir gün elimde param olursa iyi bir psikiyatriye gitmek istiyorum.Cunku biliyorum ki farkında olmadığım çok şey daha var içimde.
Bu arada annem doğum yaptığında yanima 10 günlügune geldi ve yine sinir krizi geçirmeme sebep oldu.
Ben çaresini bulamadım.Sadece cok yakin olmuyorum artık.Sana da tavsiyem bu yönde.Zamaninda öpüp sarilmadigi ,hiç saçını oksamadigi kızı da büyüdüğünde bu kadar oluyor.İmkanin varsa tedavi görmekten cekinme.Keske ben daha erken gitseydim.Belki hayatım daha iyi olurdu

Oscarcollerde .!.:

Antidepresan kullandınız mı?

Genişletmek için tıkla...

20 yil once 3-5 ay kullanmistim. 5 sene once 6 ay kadar 5htp ve johns wort kullandim. Simdi de 2 haftadir 5htp kullaniyorum.

Tardis_2718 .!.:

.Zamaninda öpüp sarilmadigi ,hiç saçını oksamadigi kızı da büyüdüğünde bu kadar oluyor.

Genişletmek için tıkla...

tekrar tekrar okudum bu cumlenizi icimde hissederek.

Peki biz bu duygusuzlugumuza, sosyal olarak bag kuramamamiza ve bu kirilganligimiza nasil cozum bulacagiz? Cozum bulan var mi? Ben tekrar terapiye baslayacagim. Beni arayan hic arkadasim yok. Yeni innsanlar ile tanisip arkadas olamiyorum. Eski arkadaslarima ben yazarsam cevap veriyorlar. Onlar da sorsam beni cok seviyorlar ama bir mesaj atmak icin dahi aylarca akillarina gelmiyorum.

ordinary .!.:

Antidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.

Bilmiyorum konu sahibi, bu durum belki sizde de vardır. Benim sevgisiz, ruhsuz bir duruşum var. Dışarı vuramıyorum hislerimi ama bazen de hissiz oluyorum. Birinin kötü durumda olmasına duygusal değil de mantıksal olarak yaklaşıyorum. 30lu yaşlarıma doğru meselelere duygusal da yaklaşmaya başladım ama depresif ruh haline büründüğüm için olabilir bu durum. Birinin hasta olduğunun haberi gelir, başkaları üzülürken ben sadece hastalık sürecine odaklanıyorum. Üzgün hissetmiyorum. Acı çektiğini gözümle görürsem etkilenebilirim. Ben de kendimi çözmeye çalışıyorum. Benim bu huyumun düzeleceğini pek sanmıyorum. Psikoloğa gitsem sadece anlamama yardımcı olur sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Aynen ben de böyleyim depresif değilim ama depresyonda da değilim bende ilaç desteğine gerek olduğunu düşünmüyorum ama senin gibi ruhsuz duygusuz gibiyim öyle kimseye kalpten içten sevgi hissedemiyorum

zeytin8282 .!.:

Evet yani anneniz pişman olmuş niye affedici olmuyorsunuz

Genişletmek için tıkla...

Zaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işte

Nedesemolmuyor1 .!.:

Zaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işte

Genişletmek için tıkla...

Bir uzmana görünün bence

Nedesemolmuyor1 .!.:

Zaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işte

Genişletmek için tıkla...

O çekinceyi aşmak için anca bir kişi aracı olup sizin sarılmanızı vs isteyecek. Terapiste giderseniz beraber gitmenizi isteyebilir. O zaman da bunu size uygulamalı yaptırabilir orada. Bir zinciri kırsanız gerisi gelir.

Nedesemolmuyor1 .!.:

Aynen ben de böyleyim depresif değilim ama depresyonda da değilim bende ilaç desteğine gerek olduğunu düşünmüyorum ama senin gibi ruhsuz duygusuz gibiyim öyle kimseye kalpten içten sevgi hissedemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Başkalarını sevebiliyorum. Temas etmiyorum pek. Yakın arkadaşımın koluna girerim ama. Yeğenimi de severim. Kardeşimi de küçükken severdim. Diğer türlü temas etmem öyle pek. Başkaları temas eder daha çok.