- 23 Mart 2017
- 2.541
- 4.827
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Not: This feature may not be available in some browsers.
Ayy amannn bende de var bir erkek çocuğu hemde ne zor :)
Evet,belki kısıtlanmaya sebep olarak çocuğu değil de günlük işleri ya da diğer etmenleri görsek ona göre çare arayabileceğiz.Benim lafim konu sahibinden cok cocuk sahibi olmayi yerin dibine gomenlere :)
Yoksa bunalmamak mumkun mu?
Dun kizim park yollarinin kaldirimlarini optu, resmen paspas oldu.
Eve geldim, sinirden kuduruyorum.
Dedim suan yanima yaklasma ciddi sinirliyim.
10 dk sonra gelip kucagima oturdu, unuttum gitti iste o yasattigi dehseti.
Bunalmam diyen yalan soyler fakat bakis acisini degistirmeden cocuk nimet degil kulfet olarak gorulur.
Duruma nerden baktigimizla alakali sanirim.
Deme,ben geç kaldım o zamanBu daha en iyi gunleriniz .Ergenlik ve sinav zamanı intihar etme yüzdeniz cok yüksek .
İnanın bu en iyi günleriniz .
Hayattan zevk almaya çalısın .Sonra çok pisman olacaksiniz .
9-10 yaş deyince bir umitsizlige kapıldım
Maşallah benimki de ele avuca sığmıyor. Tek başına kudurmayı evi dağıtmayı başarıyor.
Ben biraz sitem etsem "tek çocuk hiç çocuk ikinci olursa görürsün" deyip azıcık olan ikinci çocuk hevesimi de bastırıyorlar :)
Seni anlıyorum,yine yaparsın istediklerini üzülme,bak okullara açıldı,3ünü de gönderdim,şimdi kahve keyfi yapıyorum,istersem bir sahil kenarına gidip çay içerim,istersem vitrin bakıp alışveriş yaparım.Geçiyor,sen günlük küçük molalar ver kendine,ağlasa da.O güne sağlam kafa ve psikolojiyle erişmen gerekKonuyu kendim açtım zannettim bir an, defalarca açmaya yeltenip bir türlü dile getirmeye cesaret edemediğim duygularım.. O kadar yıprandım ki 3 sene de, evlilik benim için resmen kölelik oldu. Sadece zorluk, sadece yorgunluk.. Evlendim evleneli hep sorun, sıkıntıyla uğraştık. İlk 1 yılım iş problemleriyle geçti, bugün geçecek yarın geçecek derken uzun zamandır jinekolog muayenesinden geçmediği düşünerek doktora gittim varan 2 oldu resmen, çikolata kistin var kısırlığa yol açan bir kist, bebek düşünüyor musun deyince? Dur abla ben daha 4 aylık evliyim, daha evliliğimden bir şey anlamadım, hadi onu geçtim bir sürü borç var ne çocuğu diyesim geldi? İstemediğimi söyledim, istemen lazım ama dedi sadece! Bir 6 ay ilaç tedavisi gördüm kist küçüldü sonrasında tabii daha beklememin faydasız olduğu ya ameliyat olacağım ki onunda riskleri falan derken zaten olmama ihtimaliyle de eşimin üzerimde kurduğu psikolojik baskıya yenik düştüm.
Yeni işe girmiştim, şartları çok iyi olan kimsenin kolay kolay bırakmak istemeyeceği hamilelikten dolayı çıkarıldım. En azından doğum iznine kadar çalışırım derken, bir anda işsiz kaldım..
Oğlum doğdu, zaten hastaneden eve gelince kendimi sanki koca bir taşın altında kalmış gibi hissettim, bir de gazlı olup ağlama krizlerine girince.. Ağlamaktan tek göğsümde sütüm azaldı bir anda, yalnız kalmak istemiyordum ama ne anne var ne de kayın valide.. Eski günlerim aklıma geliyordu istemsizce ne kadar özlediğimi fark edince kendimi suçlu hissediyordum. Aylarca koltuğa bağımlı yaşadım, en erken yattığı saat gece 02:00 oluyordu. Bütün gün evde, arkadaşlarım başka semtlerde, ha deyince gidilmiyor.
Şuan 20 aylık huysuzluk ve inat tam gaz devam. Dışarı çıkarız sürekli mızırdanır, ne gördüğümüzden ne içtiğimizden bir şey anlarız ve o durmadıkça biz gerilip eşimle birbirimize sarıyoruz.
Bazen eşimle konuşurken şu 3 senemden ne anladım? Ne cicim ayı yaşadım ne başka bir şey üstüne hala dert, sıkıntı derim kendimi tutamayıp, ilk sene borçlardan her şeyi erteledik, sonra çocuk gelince zaten maddi durum mu kaldı ortada yapacak? Böyle bazen yeni evlileri görüyorum ağızları kulaklarında geziyorlar tozuyorlar içime bir öküz oturuyor sanki. Bir daha hiç bir zaman yaşayamayacağım şeyler olarak hayalde kaldılar.
Oyle guzel bir cevap vermissiniz ki sadece "sonuna kadar katiliyorum" demek istiyorum.Taşlanmak için değil de gerçekte böyle olduğu için yazıyor/söylüyor olabilirler mi acaba?
Bekarlar/çocuksuzlar bu duyguyu asla anlayamazlar kabul ediyorum ama bu kadar acınacak bir durum yok o anne baba için :)
Evet çocuk büyütmek çok zor, ama az biraz yakınsam bağırsam ardından şükredecek bir davranış muzurluk çıkarıyor ve beni saniyede başka duyguya sokabiliyor çocuğum.
Size komik gelen söz, içinde isyan ettiği için tövbe edip şükür barındıran bir sözdür aslında :)
Hastalandığında halsiz halini izleyip keşke keyifle gülse enerjisi yerine gelse diye gözünün içine bakıyor anne baba. Bu düşünce daha hasta olacağını hissettiğin anda başlıyor.
Daha ayrıntı verip uzatmak istemiyorum rahat tatil yapamamakla ilgili belki defalarca dert yanmışımdır etrafıma, ama bir kaç sene sonra durumun değişecegini de biliyorum.
Kendinizi üzmeyin, oğlunuz biraz büyüyüp kreşe/okula gittiğinde rahatlayacaksınız, kendinize ayıracak vaktiniz olacak. Şu zamanda özellikle maddi yetersizlikler daha da canımızı sıkıyor, hele bu aralar hepten umutsuz olduk. Evlat duyguyu elbette çok güzel ama iyi bir ebeveyn olmak için başta kendimizi iyi hissetmeliyiz.Konuyu kendim açtım zannettim bir an, defalarca açmaya yeltenip bir türlü dile getirmeye cesaret edemediğim duygularım.. O kadar yıprandım ki 3 sene de, evlilik benim için resmen kölelik oldu. Sadece zorluk, sadece yorgunluk.. Evlendim evleneli hep sorun, sıkıntıyla uğraştık. İlk 1 yılım iş problemleriyle geçti, bugün geçecek yarın geçecek derken uzun zamandır jinekolog muayenesinden geçmediği düşünerek doktora gittim varan 2 oldu resmen, çikolata kistin var kısırlığa yol açan bir kist, bebek düşünüyor musun deyince? Dur abla ben daha 4 aylık evliyim, daha evliliğimden bir şey anlamadım, hadi onu geçtim bir sürü borç var ne çocuğu diyesim geldi? İstemediğimi söyledim, istemen lazım ama dedi sadece! Bir 6 ay ilaç tedavisi gördüm kist küçüldü sonrasında tabii daha beklememin faydasız olduğu ya ameliyat olacağım ki onunda riskleri falan derken zaten olmama ihtimaliyle de eşimin üzerimde kurduğu psikolojik baskıya yenik düştüm.
Yeni işe girmiştim, şartları çok iyi olan kimsenin kolay kolay bırakmak istemeyeceği hamilelikten dolayı çıkarıldım. En azından doğum iznine kadar çalışırım derken, bir anda işsiz kaldım..
Oğlum doğdu, zaten hastaneden eve gelince kendimi sanki koca bir taşın altında kalmış gibi hissettim, bir de gazlı olup ağlama krizlerine girince.. Ağlamaktan tek göğsümde sütüm azaldı bir anda, yalnız kalmak istemiyordum ama ne anne var ne de kayın valide.. Eski günlerim aklıma geliyordu istemsizce ne kadar özlediğimi fark edince kendimi suçlu hissediyordum. Aylarca koltuğa bağımlı yaşadım, en erken yattığı saat gece 02:00 oluyordu. Bütün gün evde, arkadaşlarım başka semtlerde, ha deyince gidilmiyor.
Şuan 20 aylık huysuzluk ve inat tam gaz devam. Dışarı çıkarız sürekli mızırdanır, ne gördüğümüzden ne içtiğimizden bir şey anlarız ve o durmadıkça biz gerilip eşimle birbirimize sarıyoruz.
Bazen eşimle konuşurken şu 3 senemden ne anladım? Ne cicim ayı yaşadım ne başka bir şey üstüne hala dert, sıkıntı derim kendimi tutamayıp, ilk sene borçlardan her şeyi erteledik, sonra çocuk gelince zaten maddi durum mu kaldı ortada yapacak? Böyle bazen yeni evlileri görüyorum ağızları kulaklarında geziyorlar tozuyorlar içime bir öküz oturuyor sanki. Bir daha hiç bir zaman yaşayamayacağım şeyler olarak hayalde kaldılar.
Seni anlıyorum,yine yaparsın istediklerini üzülme,bak okullara açıldı,3ünü de gönderdim,şimdi kahve keyfi yapıyorum,istersem bir sahil kenarına gidip çay içerim,istersem vitrin bakıp alışveriş yaparım.Geçiyor,sen günlük küçük molalar ver kendine,ağlasa da.O güne sağlam kafa ve psikolojiyle erişmen gerek
9-10 yaş deyince bir umitsizlige kapıldım
2. Miii
O şimdilik lüks :)
Emin ol hep böyle kalmayacak,bir şekilde ya daha iyi iş şartları ya da başka bir kolaylıkla rahatlarsın.16 ay her gün neredeyse mutsuzdum, yataktan istem dışı mutsuz kalkıyordum. 3 aydır çalışıyorum çok şükür, maddi anlamda rahatlıyoruz ama çalışma saatlerim uzun muhasebeciyim ama, çay kahve yap, bulaşıkları yıka, temizlik yap, böyle anlaşmadık sonradan bana yıktılar. Yani hep ödün vermek zorundayım.
Zaten evlendiğimizden beri yükün ağır kısmı hep bana düştü, ben hep bir şekilde kabul etmek, ayak uydurmak zorunda kaldım.
Oyle guzel bir cevap vermissiniz ki sadece "sonuna kadar katiliyorum" demek istiyorum.
Hayatta esi benzeri olmayan, delice bir sevda bence evlat :))) akil kari degil belki bi insana adanmis bir omur. Bazen cok yiliyor yoruluyor insan ama gercekten de o essiz evlat kokulari, gulusleri, sarilmalari,akilli akilli konusmalari, beraber gecirilen mutlu neseli anlar dunyalara degisilmez. Surekli bir endise, kaygi, hastalaninca 10 yas yaslanma :), soguyan caylar, ac gecen saatler, tuvalet banyonun bile lukse donusmesi.....hepsine ragmen Allah hepimizin evladini bagislasin
Emin ol hep böyle kalmayacak,bir şekilde ya daha iyi iş şartları ya da başka bir kolaylıkla rahatlarsın.
Ben şimdi rahatım dedim ama bu durum ancak 4 yıldır var.
3 çocuğumuzla gidiyorduk işimize,orada hem çalışıyor,hem onlara bakıp avutuyor, ilgileniyordum,oradan eve bırakıyordu eşim bizi,kendi başka bir işe gidiyordu,çünki kazancımız çok azdı.
Ben çocuklarımı yeıkayıp yediriyor,evden yaptığım işimin başına geçiyordum.
Çok gece oldu yemek yiyemeden oturduğum yerde uyuyakaldığım.
Ertesi günün yemeğini de yapmam,çantayı hazırlamam gerekiyordu.
Fakat nasıl dayandım;çocuklarımız çin dedim,geleceğimiz için.Şimdi canım isterse ya da yoğun zamanlarda eşime yardım ederim.Zengin olmadık ama tekeri tümsekten kurtardık şükür.Hobilerime zaman ayırırım,evden iş yaparım bazen,bazen derim keşke o kadar kaygılanmasaydım,o güzel yıllarımı daha güzel geçirseydim,her şey yolunu buluyor,yıpransan da,rahat olsan da...
Aynen öyle, sabrediyorum. Psikolojik destek almayı düşünüyorum rahatlarım belki, böyle olmak zorunda şuan, Allah başka dert vermesin, sağlık olsun yeter. Belki bir gün bir şeyler değişir, güzelleşir.
size sonuna kadar katılıyorum.Çocuk yapmak güzel olduğu kadar aynı zamanda da kocaman bir risktir. Hele huysuz ve zor çocuksa bazen konu sahibinin yaşadıklarını yaşayabiliyoruz. Ben çocukları çok severim ve hep kalabalık aile olma hayalini kurardım tek çocuk olduğum için ama özellikle 2.bebekten sonra artık kendim için değil sadece çocuklarım için yaşadığımı farkettim. Arasıra anne veya kayınvalide yardım etse de genel olarak bütün yükü kendimiz çekeriz. Hem çocuk yapıp hem gezen tozan hiçbir şeyinden kısmayan kadınlara çok özenmeye başladım, özellikle şu günlerde stres ve maddi kaygılar arttıkça daha da düşünür oldum. Konu sahibini ve burda benzer durumlar yaşayan kadınları çok iyi anlıyorum hele belli bir çalışma hayatı olan ve geçmişte hayatını doya doya yaşayanlar için sürekli çocuğa endeksli yaşamak çok zor oluyor, hepimiz çocuklarımızı çok seviyoruz onların geleceği için birşeyler yapmaya çalışıyoruz ama mutlu bireyler yetiştirmenin en kısa yolu önce ebeveynlerin mutlu olması olduğu kesin.