Kendimle başa çıkamıyorum, lütfen yardım edin!

mahser .!.:

Bu cümleler derinlerde bi yerlerde bana çook tanıdık geldi nedense..

Depresyonmuş vesaireymiş boş bunlar sanki. "Küçükken de.." diye başlamışsınız. Evet ben de çocukken, aynanın karşısna geçip dakikalarca düşünürdüm. Ben kimim, neyim, neden buradayım?

Bu sorgulama ve neden yaşıyor olduğumun sebebini bulma çabası hep oldu sanki. Kendimi kötü ve işe yaramaz hissettiğim zamanlar da ise daha da arttı..

Bir çözüm sunamıyorum size. Sanırım ben de sizin gibi, beni bir zamanlar çoook sevmiş olan eşimden bekledim-bekliyorum beni ve paramparça benliğimi, sorunlarımı hatta ailemin maddi durumunu bile düzeltmesini. Yada ben üzgünken, üzülme geçecek demesini..Ama ben kendim için küçücük bir adım atamıyorken, o benim için ne yapabilir ki?

Allah'a dua ediyoruz bizi görsün, duysun, yardım etsin diye. Ama bir türlü gerçekleştirmiyor biizm için o mucizeyi. Tam tersi herşey bizi buluyor. İhtiyacımız olduğunda yanımızda kimse olmuyor. Ve hiç arkadaşımız yok. Olamıyor.

Etrafımızdaki herkes neşeli ve kahkahalarla gezerken, bizdeki sorunun nerde olduğunu bulamıyoruz. Bize benzeyenleri de..sanki herkes yapmacık. Gıcık oluyoruz. Çekiyoruz kendimizi herkesten..

Daha da uzar böyle.. Diyorum ya.. Hiç de yabancı değlim bu hallere. 20li yaşların sonundayım ve bu saatten sonra değişebileceğimi hiç sanmıyorum..

Genişletmek için tıkla...