- 10 Aralık 2012
- 1.778
- 891
-
- Konu Sahibi quantumkizi
- #1
anlamsız cümleler kurabilirim. hiç uyumadım. hiçbişi anlaşılmıyosa da affola.
20 yaşındayım. ben böyle biri değildim. acı bi şekilde dost eksikliği çekiyorum. üniversiteye başlayana kadar herkesle iletişimi güçlü olan girişken biriydim. üniversiteye başladığımda da karakterim bu şekildeydi. fakat haketmediğim karşılıklar aldım.
okulun ilk gününden itibaren psikolojim alt üst oldu. tanışmak için sınıf arkadaşımın yanına tepsimle gidip izin alıp masasına oturduğum andan itibaren içimi parçaladılar. ne laflarıma karşılık verdiler ne de selamıma. karşılık verenlerden bikaçı da benimle alay etmek için iletişim kurmuşlar. normal sekilde sohbet edip gülüşürken, kahkaha attığı an gizli bi küfür edip; benim anlamadığımı düşünüp hep beraber gülen insanlar bunlar. aileleri tanınan kişiler. dost olma isteğime karşılık veren bir erkek oldu, sevinmiştim. fakat ondan hoşlandığımı düşünmüş. onla da bitirdim iletişimimi. küçüklüğümden beri bu üniversitenin hayalini kuran ben, artık okulumun adını dahi duymak istemiyorum. iki yıl içinde birbirimize okulda eşlik edebildiğim birkaç arkadaş edindim ama onlarla hiçbi bahar şenliğine ya da başka bi etkinliğe gidemedim. çünkü gidecekleri başka dostları vardı. kendimi çokça sorguladım. kusurlarımı aradım durdum hep. kültürlü ve akıllı bi kız olduğumu düşünürdüm. dış görünüş olarak da çirkin demem kendime. yaşıma göre biraz küçük gösteriyorum. belki de bu yüzdendir bilemedim. bölüme bikaç yıl geç gelmiş olan iyi arkadaşlık ettiğim bi arkadaşım vardı. kendini benimle kıyaslamaya başlayınca onunla da soğudu aramız. elbise giydim bi gün, herkesin ortasında bağırarak "ay ne kadar zayıfsın ölmüyo musun böyle nasıl hayattasın" diyen kız yüzünden kendime yakıştırdığım kıyafetleri giymeyi bıraktım. uzun süre aynada bedenime ve suratıma bakıp kendime küfürler ettim.
asosyal oldum. hiçbir insanla iletişim kurmadım. aylarca evden çıkmadım. haftasonu beraber vakit öldürebiliceğim hiçkimse yok. kızlı erkekli arkadaş gruplarına çok imreniyorum. okula giderken bile evdeki giysilerimi üzerimden çıkarmak istemedim. bakımsız biri oldum. kaşlarımı günlerce almadım. ağlama krizlerim son bulmadı. yeni insanlarla tanıştım fakat onlar da gururumu kırar diye ikinci görüşümde selam vermedim, yüzlerine bakmadım. hakkımda çok kötü düşünmüşlerdir eminim ki.
şu günlerde yeni dönemle beraber. eski bene geri döndüm. yüzüm gülüyor ve şakalaşıyorum yakınımdakilerle. fakat bugün başımı çevirdiğimde dersteki bir erkeğin bana kötü kötü baktığını gördüm. birkaç saniye gözümü çekmedim ondan, belki başını çevirir diye. yine de çevirmedi başını. çok kötü bakıyodu bana. çok mu iticiyim niye böyle baktı diye düşünmeye başladım. sonraki derste de o vardı. yine aynı şey oldu. gerçekten tiksiniyomuş gibi bakıyor bana. bikaç hafta sonra karşılaştığım arkadaşıma mutlulukla sarıldım ama o mutluymuş gibi görünmüyordu bu durumdan.
kendimi sevmiyorum mutsuzum güzel yaşamak istiyorum ama insanlar buna izin vermiyor.
birilerinin beni yalandan da olsa iyi hissettirmesine ihtiyacım var.
20 yaşındayım. ben böyle biri değildim. acı bi şekilde dost eksikliği çekiyorum. üniversiteye başlayana kadar herkesle iletişimi güçlü olan girişken biriydim. üniversiteye başladığımda da karakterim bu şekildeydi. fakat haketmediğim karşılıklar aldım.
okulun ilk gününden itibaren psikolojim alt üst oldu. tanışmak için sınıf arkadaşımın yanına tepsimle gidip izin alıp masasına oturduğum andan itibaren içimi parçaladılar. ne laflarıma karşılık verdiler ne de selamıma. karşılık verenlerden bikaçı da benimle alay etmek için iletişim kurmuşlar. normal sekilde sohbet edip gülüşürken, kahkaha attığı an gizli bi küfür edip; benim anlamadığımı düşünüp hep beraber gülen insanlar bunlar. aileleri tanınan kişiler. dost olma isteğime karşılık veren bir erkek oldu, sevinmiştim. fakat ondan hoşlandığımı düşünmüş. onla da bitirdim iletişimimi. küçüklüğümden beri bu üniversitenin hayalini kuran ben, artık okulumun adını dahi duymak istemiyorum. iki yıl içinde birbirimize okulda eşlik edebildiğim birkaç arkadaş edindim ama onlarla hiçbi bahar şenliğine ya da başka bi etkinliğe gidemedim. çünkü gidecekleri başka dostları vardı. kendimi çokça sorguladım. kusurlarımı aradım durdum hep. kültürlü ve akıllı bi kız olduğumu düşünürdüm. dış görünüş olarak da çirkin demem kendime. yaşıma göre biraz küçük gösteriyorum. belki de bu yüzdendir bilemedim. bölüme bikaç yıl geç gelmiş olan iyi arkadaşlık ettiğim bi arkadaşım vardı. kendini benimle kıyaslamaya başlayınca onunla da soğudu aramız. elbise giydim bi gün, herkesin ortasında bağırarak "ay ne kadar zayıfsın ölmüyo musun böyle nasıl hayattasın" diyen kız yüzünden kendime yakıştırdığım kıyafetleri giymeyi bıraktım. uzun süre aynada bedenime ve suratıma bakıp kendime küfürler ettim.
asosyal oldum. hiçbir insanla iletişim kurmadım. aylarca evden çıkmadım. haftasonu beraber vakit öldürebiliceğim hiçkimse yok. kızlı erkekli arkadaş gruplarına çok imreniyorum. okula giderken bile evdeki giysilerimi üzerimden çıkarmak istemedim. bakımsız biri oldum. kaşlarımı günlerce almadım. ağlama krizlerim son bulmadı. yeni insanlarla tanıştım fakat onlar da gururumu kırar diye ikinci görüşümde selam vermedim, yüzlerine bakmadım. hakkımda çok kötü düşünmüşlerdir eminim ki.
şu günlerde yeni dönemle beraber. eski bene geri döndüm. yüzüm gülüyor ve şakalaşıyorum yakınımdakilerle. fakat bugün başımı çevirdiğimde dersteki bir erkeğin bana kötü kötü baktığını gördüm. birkaç saniye gözümü çekmedim ondan, belki başını çevirir diye. yine de çevirmedi başını. çok kötü bakıyodu bana. çok mu iticiyim niye böyle baktı diye düşünmeye başladım. sonraki derste de o vardı. yine aynı şey oldu. gerçekten tiksiniyomuş gibi bakıyor bana. bikaç hafta sonra karşılaştığım arkadaşıma mutlulukla sarıldım ama o mutluymuş gibi görünmüyordu bu durumdan.
kendimi sevmiyorum mutsuzum güzel yaşamak istiyorum ama insanlar buna izin vermiyor.
birilerinin beni yalandan da olsa iyi hissettirmesine ihtiyacım var.