- Konu Sahibi yalnizkus_
-
- #1
Merhaba arkadaşlar çok uzatmadan, sizi de sıkmadan direk konuya girmek istiyorum. Son zamanlarda yalnızlığa çok fazla alıştım. Müdahalelere, en ufak bir eleştiriye gelemiyorum. Annem şeker hastası ve en ufak bir şeyi büyütüp kafaya takan bir insan. Strese girdiği zamanlarda çattığı ilk kişi ben oluyorum; temizliği düzgün yapmadığımda, gözden kaçırdığım bir şey olduğunda vs. çok çatışıyoruz. Babam ile abim futbol, gündem vs çok fazla konuşup yüksek sesle tartışarak rahatsızlık veriyorlar. Ve ben artık başta annem olmak üzere aileme karşı istemsiz nefret duymaya başladım. 24 yaşındayım, 20'lerimden önce ve 20'lerimin başlarında ailemden birini özellikle de annemi kaybetme korkusuyla anksiyete krizlerine girdiğim olmuştu. Onu kaybetme düşüncesi korkunç geliyordu. Şimdi ise çok özür diliyerek söylüyorum sürekli ondan kaçmanın, kurtulmanın yollarını arıyorum. Bazen sinirle onu tamamen kaybetmek istiyorum sonrasında vicdan azabı...
Bahsettiğim çatışmalar dışında ciddi bir mesele geçmedi aramızda ama ona olan sevgimi tamamen yitirmiş gibiyim. İçimdeki kini, nefreti tanıyamıyorum ben böyle bir kız değildim. Erkek kardeşlerimi kayırması, onlarla her koşulda yumuşak ağızla konuşurken bana çemkirmeye yer araması, çalışıp kazandığım birikimimi abimin masraflarına harcaması etken sebepler oldu belki ama hiçbiri bir anneye bu denli nefreti haklı çıkarmaz. Her ne olursa olsun bir anne ve aile bunları hak etmez. Çok kızıyorum kendime ama hakimde olamıyorum. Bazen kafamdan korkunç düşünceler geçiyor, sonra geçiyor. Duygu durumumun normalliğinden emin değilim. Konuyu açma amacım hem içimi dökmek hem de anlattıklarıma ikinci bir gözle bakıp yorumlamanızı istedim. Yardımcı olacaklara şimdiden teşekkür ederim.
Bahsettiğim çatışmalar dışında ciddi bir mesele geçmedi aramızda ama ona olan sevgimi tamamen yitirmiş gibiyim. İçimdeki kini, nefreti tanıyamıyorum ben böyle bir kız değildim. Erkek kardeşlerimi kayırması, onlarla her koşulda yumuşak ağızla konuşurken bana çemkirmeye yer araması, çalışıp kazandığım birikimimi abimin masraflarına harcaması etken sebepler oldu belki ama hiçbiri bir anneye bu denli nefreti haklı çıkarmaz. Her ne olursa olsun bir anne ve aile bunları hak etmez. Çok kızıyorum kendime ama hakimde olamıyorum. Bazen kafamdan korkunç düşünceler geçiyor, sonra geçiyor. Duygu durumumun normalliğinden emin değilim. Konuyu açma amacım hem içimi dökmek hem de anlattıklarıma ikinci bir gözle bakıp yorumlamanızı istedim. Yardımcı olacaklara şimdiden teşekkür ederim.