- 11 Nisan 2008
- 1.753
- 1.668
Merhabalar arkadaşlar,uzun zamandır yazmak istiyordum ama bir türlü yazamadim. Benim sorunum soyleki şu hayatta kimsem yok.gercek anlamda dertelesebilecegim bı yoldasim yok. Evliyim ama eşim bütün gün işte çok yoğun çalışıyor haftasonu bile.bende yoğun çalışan biriyim fakat haftasonu en azından evdeyim ,iki çocuğum var .evin bütün sorumluluğu bende maddi manevi, eşimin işi çok yoğun ama maddi bı tatmin yok.yillar geçti yukselirim umuydu bekliyor ama hep dışardan adam geliyor tepesine.simdide kaç yılım geçti kıdem tazminatı var diye çıkmak istemiyor. Çocuklarla vakit bile geçirmiyor,benle zaten evlendik evlenli doğru düzgün bir hayatımız yok ,sadece senede 1*2 hafta yaz tatilleri birlikteyiz nerdeyse.
Ben şimdi doğum yaptığım için evdeyim bütün gün çocuklarla bir yere gidemiyoruz,araba kullanamıyorum,iki kucuk çocukla otobüs taksi vs imkansız diye çıkamıyorum. Bir arkadaşım bile yok gerçek anlamda,herkez samimiyetsiz çıkar peşinde olan insanlar , işten ayrılınca bile beni her gün her hafta arayanlar aramaz oldu,hepsi işi düştüğü için arıyorlarmis demekki. Bi abim var oda kadının ağzına bakıyor, kendide umursamaz zaten ayda yılda bir telefonla konuşursak o kadar.oda samimiyetsiz bir şekilde nasılsın iyimisin o kadar.Yani o kadar bunaldım ki bir kimsem yok şu hayatta ölüp gitsem yavrularima kim bakar diye düşünüyorum.herkez mi çıkar peşinde olur ya ,ki en ufak bir çıkar yani hani böyle denilince akla para pul gelmesin hemen ,herkez her anlamda sadece kendi çıkarını düşünüyor. 20 yıllık arkadaşım dostum dediğim doğum yaptım hayırlı olsuna gelmedi bile binbir bahanelerle yok gelmiş evde bulamamış yok şöyle yok böyle ki yalan yani.insan birine habersiz gidermi Heleki küçük çocuğu olan birine.
Yani sayacak siralayacak o kadar çok şeyim var ki sayfalarca olur diye yazamıyorum.artik nerdeyse psikologa gitmeye karar veriyorum ,gitcem herhalde.
Ben şimdi doğum yaptığım için evdeyim bütün gün çocuklarla bir yere gidemiyoruz,araba kullanamıyorum,iki kucuk çocukla otobüs taksi vs imkansız diye çıkamıyorum. Bir arkadaşım bile yok gerçek anlamda,herkez samimiyetsiz çıkar peşinde olan insanlar , işten ayrılınca bile beni her gün her hafta arayanlar aramaz oldu,hepsi işi düştüğü için arıyorlarmis demekki. Bi abim var oda kadının ağzına bakıyor, kendide umursamaz zaten ayda yılda bir telefonla konuşursak o kadar.oda samimiyetsiz bir şekilde nasılsın iyimisin o kadar.Yani o kadar bunaldım ki bir kimsem yok şu hayatta ölüp gitsem yavrularima kim bakar diye düşünüyorum.herkez mi çıkar peşinde olur ya ,ki en ufak bir çıkar yani hani böyle denilince akla para pul gelmesin hemen ,herkez her anlamda sadece kendi çıkarını düşünüyor. 20 yıllık arkadaşım dostum dediğim doğum yaptım hayırlı olsuna gelmedi bile binbir bahanelerle yok gelmiş evde bulamamış yok şöyle yok böyle ki yalan yani.insan birine habersiz gidermi Heleki küçük çocuğu olan birine.
Yani sayacak siralayacak o kadar çok şeyim var ki sayfalarca olur diye yazamıyorum.artik nerdeyse psikologa gitmeye karar veriyorum ,gitcem herhalde.