- 18 Mayıs 2011
- 682
- 263
-
- Konu Sahibi Herdaimgunes
- #1
1.5 yıl önce babamı kalp krizi nedeniyle kaybettim. 1 ay öncede ablamı covidden dolayı kaybettim. İkiside benim en yakın arkadaşımdı. Ne babamla baba kız gibiydik ne ablamla kardeş gibi. Gün içinde elli kez mesajlaşır birbirimizi arardık. Babam gidince yıkıldım toparlanmam çok zor oldu psikolojik olarak kendimi yemek yemeye verdim yeme bozukluğu oluştu (tedavi alıyorum) biraz toparladım derken şimdi de ablam gitti. Onun ölümü tokat gibiydi üç dört gün içinde oldu bitti ne olduğunu bile anlamadık. Çok zorlanıyorum kabullenmekte sanki ablam gidince hayattaki en çok güvendiğim tutunduğum dalım kırıldı… geçmişimiz anılarımız hayallerimiz hepsi yok oldu sanki. Nasıl alışırım bilmiyorum alışılır mı? O da meçhul.
Eşim destek olmaya çalışıyor ama doğal olarak benim kadar üzülemiyor hayatına devam ediyor. 3 yaşına girecek bir oğlum var. O da sendromdan sendroma giriyor doğduğundan beri yeme ve uyku sorunu olan bir çocuk. Şuan bile zorla uyutmama rağmen uyandı ve ağlıyor. Doktora da gittik tamamen huy diyorlar şükür hiçbir sağlık sorunu yok ama ben artık tükendiğimi hissediyorum hayta direk tükendim diyeyim sabırın s si kalmadı beni çok zorluyor en ufak bir istediği olmasın kendini yerlere atıyor ağlıyor. Uyku sorunu çok zor oluyor kendi kendine belki uyur diye bekledim birkaç gece resmen sabaha kadar oturdu ve uyumadı. Ona yetemediğimi iyi bir anne olamadığımı düşünüyorum. Çalışan bir anneyim. Uykusuz ve zaten zor günler geçirmem sebebiyle iş yerinde de çok zorlanmaya başladım. Annem bakıyor aslında oğluma ama oda sürekli ağladığı için oğlum etkileniyor onun stresini de yaşıyor aslında çocuk. Ama bırakabilecek başka kimsem yok. Annemi de kendi doktoruma götürmeyi teklif ettim ama acımı yaşamak istiyorum diyerek reddetti. Bilmiyorum belki bencilce olacak ama bende evladıyım beni görmezden gelmeside kalbimi kırıyor. Gün içinde arayıp bir nasılsın demiyor ben arasam ya açıyor ya açmıyor.
Kısacası çok yıprandım psikolojim darma duman. Neye üzüleceğimi neye yetişeceğimi bilemez oldum. İlaçlarımı değiştirecek büyük ihtimalle doktorum çünkü yetmediğini anlıyorum. Hayatımın eskisi gibi olmayacağını bilmek canımı çok yakıyor. Asla isyan etmiyorum bunları neden ben yaşıyorum diye sorgulamıyorum biliyorum sabır sınavındayım sadece çok zorlanıyorum. Biraz yazıp rahatlamak istedim. Kafam çok karışık ve dolu umarım doğru düzgün yazmışımdır
Eşim destek olmaya çalışıyor ama doğal olarak benim kadar üzülemiyor hayatına devam ediyor. 3 yaşına girecek bir oğlum var. O da sendromdan sendroma giriyor doğduğundan beri yeme ve uyku sorunu olan bir çocuk. Şuan bile zorla uyutmama rağmen uyandı ve ağlıyor. Doktora da gittik tamamen huy diyorlar şükür hiçbir sağlık sorunu yok ama ben artık tükendiğimi hissediyorum hayta direk tükendim diyeyim sabırın s si kalmadı beni çok zorluyor en ufak bir istediği olmasın kendini yerlere atıyor ağlıyor. Uyku sorunu çok zor oluyor kendi kendine belki uyur diye bekledim birkaç gece resmen sabaha kadar oturdu ve uyumadı. Ona yetemediğimi iyi bir anne olamadığımı düşünüyorum. Çalışan bir anneyim. Uykusuz ve zaten zor günler geçirmem sebebiyle iş yerinde de çok zorlanmaya başladım. Annem bakıyor aslında oğluma ama oda sürekli ağladığı için oğlum etkileniyor onun stresini de yaşıyor aslında çocuk. Ama bırakabilecek başka kimsem yok. Annemi de kendi doktoruma götürmeyi teklif ettim ama acımı yaşamak istiyorum diyerek reddetti. Bilmiyorum belki bencilce olacak ama bende evladıyım beni görmezden gelmeside kalbimi kırıyor. Gün içinde arayıp bir nasılsın demiyor ben arasam ya açıyor ya açmıyor.
Kısacası çok yıprandım psikolojim darma duman. Neye üzüleceğimi neye yetişeceğimi bilemez oldum. İlaçlarımı değiştirecek büyük ihtimalle doktorum çünkü yetmediğini anlıyorum. Hayatımın eskisi gibi olmayacağını bilmek canımı çok yakıyor. Asla isyan etmiyorum bunları neden ben yaşıyorum diye sorgulamıyorum biliyorum sabır sınavındayım sadece çok zorlanıyorum. Biraz yazıp rahatlamak istedim. Kafam çok karışık ve dolu umarım doğru düzgün yazmışımdır