Üzülme bende seni anlayamadım..anormal bisi yok anliycan
Saka bu yana evinde huzurluysan gerisi boleE]
Huzurluyum çok şükür dediğim şükür başka sıkıntımda yok,sanırım dertsiz başıma dert arıyorum,ama onlar arkamdan uğraştıkça bende esime mesafeli oluyorum ruhen,hiç istenmediğimi düşünmek üzüyor beni hemde bu kadar çaba harcamışken
Yazdıklarınızın çoğuna katılıyorum,bu arada bebeğim de var,evcil hayvana zamanım bile yok anlayacağız ama onların yaptıklarına takacak zamanım var ne hikmetseeKonuda ''8 sene önce bana yaptıkları...'' dediğinize göre sizi benimsememişler ya da herhangi bi sebeple sizi sevmemişler
Siz yıllardır kendinizi o aileye kabul ettirememişsiniz de bunu üstü kapalı bi hırsa dönüştürmüş gibisiniz
Değilse neden size mutsuzluk getiren bi aileyi bu kadar önemseyesiniz, hatta onlarla daha samimi olmaya çalışasınız ki
''Üstelik mesafe koymanız hususunda eşinizin de desteği varken''
İçinizdeki bu boşluğu sizi alenen sevmediğini belli eden bir aileyle değil de mesela bir evcil hayvan edinerek filan kapatın emin olun ona verdiğiniz sevgi zerre karşılıksız kalmayacaktır
Kaşınıyorum kesinlikle farkındayım ama eşim herzaman yanımda olsa da aklı onlarda üzülüyorum onun arada kalmasına çünkü artık yaptıklarını sadece bana değil eşime ve kızıma da yapıyorlar mesela en basitinden eşim yada kızım hastalandığında dahi aramıyorlar bildikleri halde sonra pişkinlikle haberleri olduğunu ama aramadıklarını söyleyebiliyor ama kendileri başları ağrısa aranmak istiyorlar.en son yeğeni hastalanmıs,eşim kesinlikle arama duymamazlıktan gel dedi yapamadım aradım,kızım yandı akabinde ne arayan oldu ne soran zoruma gidiyor,ya ben onlara iyilikten başka ne yaptım bilmiyorumbogurKatılıyorum ost: 40954301 .!.:İnsanlarla küs kalamayan tiplerden olabilirsiniz, anlarım, fakat onlar mutlu olsun diye eşinizden boşanmak da neyin nesi?
Bunu ne Freud açıklayabilir, ne de Pollyanna. : P
Aslında sizin için en doğru kelime şu.
"kaşınmayın"
Eşim arada kalıyor ve üzülüyor bende haliyle iyi olmak istiyorum onlarla birde bazen bişey söylüyorlar mesela benim oğlum gibisini bulamazdın gibi eşime de ruhen uzaklaşıyorum mantıksız biliyorum ama öyle hissetmeme engel olmuyor bu durum ve hepimiz için iyi olmak istiyorumEşinizin sevgisi size yetmiyor mu?
Ya da egonuzu onlarin sevgisiyle tatmin etmek istemeniz neden?
Hayatınızda pürüz istemiyorsunuz sanırım. Kayınvalideniz ve kayınpederinizin davranışları siz de huzursuzluk yaratıyor ve içinizde bir sıkıntı, gerginlik oluşuyor. Moraliniz bozuluyor böylece. İçinizdeki bu huzursuzluk geçsin diye de, geçmişe sünger çekip, barışmak, huzurlu olmak istiyorsunuz, onlar için değil kendiniz için :)
Maalesef, ilişki dediğimiz kavram karşılıklı. Siz her ne kadar fedakarlık yapsanız, taviz verseniz, size yapılanları görmezden gelip alttan almaya çalışsanız dahi karşınızdaki kişi bunu istemiyorsa o ilişki kurulamıyor.
Siz aynada kendinize bakıp, ben, bu ilişki için üzerime düşeni fazlası ile yaptım, kendi sınırlarımı aştım, kendimden birçok taviz verdim, diyebiliyorsanız ve hala bir şeyler istediğiniz gibi olmuyorsa bırakın. Sadece bırakın akışına. Uğraşmayın. Çünkü sadece sizin çabanızla olmaz. Huzursuz da hissetmeyin. Niye hissedeceksiniz ki zaten? Elinizden geleni yapmışsınız ve olmamış. Bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen. Hayat işte.
Kaşınıyorum kesinlikle farkındayım ama eşim herzaman yanımda olsa da aklı onlarda üzülüyorum onun arada kalmasına çünkü artık yaptıklarını sadece bana değil eşime ve kızıma da yapıyorlar mesela en basitinden eşim yada kızım hastalandığında dahi aramıyorlar bildikleri halde sonra pişkinlikle haberleri olduğunu ama aramadıklarını söyleyebiliyor ama kendileri başları ağrısa aranmak istiyorlar.en son yeğeni hastalanmıs,eşim kesinlikle arama duymamazlıktan gel dedi yapamadım aradım, kızım yandı akabinde ne arayan oldu ne soran zoruma gidiyor,ya ben onlara iyilikten başka ne yaptım bilmiyorum
Sorunum burdaki çoğu üye gibi eşimin ailesi...Bu sekiz senede yaptıklarına girersem hiç bitiremem yazıyı heralde... Ama asıl sorunum kendimle ben bu insanları niye bu kadar önemsiyorum anlayamıyorum kendimi... O kadar hatalarından sonra eşimle karar aldık ve ciddi mesafe koyduk aramıza ama sanırım bana rahat batıyor iyi olmak istiyorum onlarla hala ve bu durum kendi ailemi dahi rahatsız etti ki bana karşı tepkililer (artık benim mdurumumun iyi niyetliliği geçtiğini ve salak olduğumu söylediler haklılar biliyorum ama işte() Evim ayrı,çevrem var,mutlu olmamı gerektirecek herşeye sahibim ama onların eksikliğini hissediyorum ne olurdu azcık insan olsalardı kendi ailemle görüştüğümüz gibi onlarada samimi olsaydık,rahat mı batıyor bilmiyorum ama artık küçücük birşey bile yapsalar çok üzülüyorum çok kafaya takıyorum,eşimi çok seviyorum,mutluyuz yinede ailesi için ciddi boşanmayı düşündüğüm dönemler oluyor,eminim mutlu da olurlar.karmakarışığım ben,nie önemsiyorum onları ki eşim bile hiçbirini önemseme boşver gitsin derkenn
hahaaİnsanlarla küs kalamayan tiplerden olabilirsiniz, anlarım, fakat onlar mutlu olsun diye eşinizden boşanmak da neyin nesi?
Bunu ne Freud açıklayabilir, ne de Pollyanna. : P
Aslında sizin için en doğru kelime şu.
"kaşınmayın"
Çok çok beğendim cevabınızı,ben kendimi anlayamazken anladığınız içinde teşekkür ederim ama o sıkıntıyı atamıyorum işte...Eşim kesinlikle kıskançlıktan böyle yaptıklarını düşünüyor ama hadi beni kıskanıyorlar amenna eşimi kızımdan kıskanıyorlar insan canını nasıl kıskanır insan oğlunun evindeki huzurunu nasıl kıskanır ve zeytin dalı uzatmama rağmen alttan alta nasıl devam eder yapacaklarına anlayamıyorum böyle olmak zorunda mı?
Sorunum burdaki çoğu üye gibi eşimin ailesi...Bu sekiz senede yaptıklarına girersem hiç bitiremem yazıyı heralde... Ama asıl sorunum kendimle ben bu insanları niye bu kadar önemsiyorum anlayamıyorum kendimi... O kadar hatalarından sonra eşimle karar aldık ve ciddi mesafe koyduk aramıza ama sanırım bana rahat batıyor iyi olmak istiyorum onlarla hala ve bu durum kendi ailemi dahi rahatsız etti ki bana karşı tepkililer (artık benim mdurumumun iyi niyetliliği geçtiğini ve salak olduğumu söylediler haklılar biliyorum ama işte() Evim ayrı,çevrem var,mutlu olmamı gerektirecek herşeye sahibim ama onların eksikliğini hissediyorum ne olurdu azcık insan olsalardı kendi ailemle görüştüğümüz gibi onlarada samimi olsaydık,rahat mı batıyor bilmiyorum ama artık küçücük birşey bile yapsalar çok üzülüyorum çok kafaya takıyorum,eşimi çok seviyorum,mutluyuz yinede ailesi için ciddi boşanmayı düşündüğüm dönemler oluyor,eminim mutlu da olurlar.karmakarışığım ben,nie önemsiyorum onları ki eşim bile hiçbirini önemseme boşver gitsin derkenn
Kaşınıyorum kesinlikle farkındayım ama eşim herzaman yanımda olsa da aklı onlarda üzülüyorum onun arada kalmasına çünkü artık yaptıklarını sadece bana değil eşime ve kızıma da yapıyorlar mesela en basitinden eşim yada kızım hastalandığında dahi aramıyorlar bildikleri halde sonra pişkinlikle haberleri olduğunu ama aramadıklarını söyleyebiliyor ama kendileri başları ağrısa aranmak istiyorlar.en son yeğeni hastalanmıs,eşim kesinlikle arama duymamazlıktan gel dedi yapamadım aradım,kızım yandı akabinde ne arayan oldu ne soran zoruma gidiyor,ya ben onlara iyilikten başka ne yaptım bilmiyorum