- 27 Ağustos 2016
- 3.594
- 9.533
- Konu Sahibi Hebehubele
- #1
Bu aralar beni bunaltan önüne geçemediğim birşeyler var.
Sorun mu ? Mutsuzum...
Herşeyden herkesten rahatsızım.
Evlilik bana hiç iyi gelmedi bunu biliyorum sadece.
Evlenmeden önce özgüveni yüksek , kendinde güvenen , tuttuğunu koparan, herkesin sevdiği , kendim olmaktan başka birsey yapmama gerek kalmadan beni seven insanlar vardı çevremde, mutlu olduklarım. Bana iyi gelen insanlar vardı. Ailemin prensesi biricik kızlarıydim. Ağır başlı, hanım hanımcık tabir edilen kendi halinde herkesin sevdiği güleryüzlü saf tertemiz duygulari olan hiç yanlış birşey yapmayan çok neşeli bıcır bıcır bir insandım. Giyimime özen göstermesemde meraklı sürekli birşeyler alan aldığımı giydiğimi yakıştıran aynaya baktığımda kendimi beğenen biriydim.
Evlendim ...
Evlendikten sonra ne mi oldu.
Çok büyük sorunlar yaşadım , yaşamaya da devam ediyorum zaman zaman .
Hiç tanımadığım bir semtte sürekli bastırılmaya çalışan bi Gelin oldum .
Kvdenin istekleriyle benim aramda kaldı eşim sürekli bir çekişme halinde devam etti . Aslında nerde ne konuşayacağıni bilen biriyim . Bir keresinde kv kendimi anlatmak için karşıma alıp annecim böyleyken böyle diye anlattım. Benim düşünme hakkım yokmuş nasıl ben ona konuşurmuşum terbiyesizmisim daha bir sürü tantana...
Sürekli birşeyleri yaptırma istekleri bağ bahçe vs... istanbul doğumluyum köy iz bilmem . Sürekli akrabaları yla içli dışlı zorunlulukları bu yüzdeneşimle çok sorunlar yaşamam vs daha yeni yeni yoluna girdi bu konular ama bende ne mi kaldı? Hicbirsey...
Mutsuzum çünkü eski ben değilim tahammülüm kalmadı. Kimseyle konuşmak istemez hale geldim . Yanlız kalıyorum bunaliyorum biri gelse ondan sıkılıyorum. Artık gülemiyorum. Yeşillik orman rahatlatirdi beni önceden onlar yapmak zorundasin etmek zorundasin dediğinden beri doğadan soğudum denizden yapraktan buluttan yağmurdan yaşamaktan herşeyden soğudum...
Kendi hayatımı düzene sokmayabir aile olduğumuzu benimde düşüncelerime saygi duymasi gerektiğini anlattim esime 3 yılım bununla geçti.
Anlatamadim iyi konuştum anlamadi, alttan aldim anlamadi , bagirdim çağırdım anlamadı, sert söyledim anlamadi beni hiç anlamadi...
Evim ayrı anneme gidiyorum demeye korkar bi hale geldim .
Annemi çok özlüyorum her fırsatta yanina gitmek istiyorum .onun yaninda kalip ona yardımcı olmak istiyorum.
Temizlik yaparken bile yardima gidemiyorum. Annem beni o kadar büyük fedakarlıklar la büyüttü ki . Kendinde hiç birşey almadi bu zamana kadar . Durum ne kadar sıkışık olursa olsun bana ne istediysem aldi babami cekto beni hakkiyla büyütmek için yaptığı hicbirsey den gocunmadi kendi annesi yoktu bütün özlemini herseyimi giderdi. Aklım hep onda .
Canim arkadaşlarım evlendikten sonra çoğu benden uzaklaştı gercek dostlarim değillermiş hic arayip sormadilar.
Diğer yandan yaşadıklarım yüzünden aynaya bakınca kendimi taniyamaz hale geliyorum . Aynaya bakıyorum bakım yapıyorum istediğimi alıp giyiyorum ama eskisi gibi olamiyorum ...
Okadar silmiş lerki beni eşimin ailesi ve eşim kendim olamiyorum kimseyle konusamiyorum gülmüyorum samimi olamıyorum . Yeni insanlarla tanışıp içten muhabbet edemiyorum tedirginim kendimi kasıyorum çocuk gibi cümle kuramıyorum. Konuşurken acaba mi diyorum acaba yanlış bişey mi soyledim keske soylemeseydim neden soyledim gibi seyleri surekli düşünüyorum sabaha kadar uyuyamıyorum.
Kendimi artik hic begenmiyorum herkes bana acıyormus gibi hissediyorum .
Eskisi gibi olamiyorum ozguvenli kendimi gaza getiriyorum olmuyor ölmeyi bekleyen yaşlılar gibiyim .
İşe girmek için görüşmeye gidiyorum özenle seçiyorum kelimeleri olmuyo neyi tutsam elimde kaliyor battikca batiyor gibi hissediyorum . Çocuğum olsun istiyorum kokusuna hasret gibi hissediyorum bir yandan eşimle yarınımı bile göremiyorum.
Sonra sorunsuz insan mi var diyorum.
Bilmiyorum..
Eşimle düzelmeye başladık ama hep bi duvar varmış gibi hissediyorum. Eşimin gerçekten cok cok iyi yönleri var iyi olunca çok iyi oluyoruz ona rağmen hep bi mesafe var gibi yada bi gun sona gelcekmisiz gibi hissediyorum .
Sürekli yanlızken olsun yatarken olsun kafamin içinden kendi kendime konuşuyorum uyumak istemiyorum uyuyamiyorum uyanmak istemiyorum
Herseye takıntılı olmak istemiyorum. Birwz sert mizacli olmak istoyorum yap et gibi seyler söylemek istiyorum ama bana cok ters bi karakter kendi karakterimden artik memnun degilim bastirilmaktan memnun degilim yasamak istedigim hayat bu degil asla
Ama yasamak istedogom hayati yasamak isterken birseyler hep elimde kaliyor baslangic yapamiyorum bi tek guleryuzlu olmak saf.olmak iyi niyetli olmak beni bitirdi bunu niliyorum kendimi berbat hissediyorum napicam bilmiyorum . İçimi döktüm okuyan herkesten Allah razi olsun . Bana bi çözüm öneriniz varmi ?
Sorun mu ? Mutsuzum...
Herşeyden herkesten rahatsızım.
Evlilik bana hiç iyi gelmedi bunu biliyorum sadece.
Evlenmeden önce özgüveni yüksek , kendinde güvenen , tuttuğunu koparan, herkesin sevdiği , kendim olmaktan başka birsey yapmama gerek kalmadan beni seven insanlar vardı çevremde, mutlu olduklarım. Bana iyi gelen insanlar vardı. Ailemin prensesi biricik kızlarıydim. Ağır başlı, hanım hanımcık tabir edilen kendi halinde herkesin sevdiği güleryüzlü saf tertemiz duygulari olan hiç yanlış birşey yapmayan çok neşeli bıcır bıcır bir insandım. Giyimime özen göstermesemde meraklı sürekli birşeyler alan aldığımı giydiğimi yakıştıran aynaya baktığımda kendimi beğenen biriydim.
Evlendim ...
Evlendikten sonra ne mi oldu.
Çok büyük sorunlar yaşadım , yaşamaya da devam ediyorum zaman zaman .
Hiç tanımadığım bir semtte sürekli bastırılmaya çalışan bi Gelin oldum .
Kvdenin istekleriyle benim aramda kaldı eşim sürekli bir çekişme halinde devam etti . Aslında nerde ne konuşayacağıni bilen biriyim . Bir keresinde kv kendimi anlatmak için karşıma alıp annecim böyleyken böyle diye anlattım. Benim düşünme hakkım yokmuş nasıl ben ona konuşurmuşum terbiyesizmisim daha bir sürü tantana...
Sürekli birşeyleri yaptırma istekleri bağ bahçe vs... istanbul doğumluyum köy iz bilmem . Sürekli akrabaları yla içli dışlı zorunlulukları bu yüzdeneşimle çok sorunlar yaşamam vs daha yeni yeni yoluna girdi bu konular ama bende ne mi kaldı? Hicbirsey...
Mutsuzum çünkü eski ben değilim tahammülüm kalmadı. Kimseyle konuşmak istemez hale geldim . Yanlız kalıyorum bunaliyorum biri gelse ondan sıkılıyorum. Artık gülemiyorum. Yeşillik orman rahatlatirdi beni önceden onlar yapmak zorundasin etmek zorundasin dediğinden beri doğadan soğudum denizden yapraktan buluttan yağmurdan yaşamaktan herşeyden soğudum...
Kendi hayatımı düzene sokmayabir aile olduğumuzu benimde düşüncelerime saygi duymasi gerektiğini anlattim esime 3 yılım bununla geçti.
Anlatamadim iyi konuştum anlamadi, alttan aldim anlamadi , bagirdim çağırdım anlamadı, sert söyledim anlamadi beni hiç anlamadi...
Evim ayrı anneme gidiyorum demeye korkar bi hale geldim .
Annemi çok özlüyorum her fırsatta yanina gitmek istiyorum .onun yaninda kalip ona yardımcı olmak istiyorum.
Temizlik yaparken bile yardima gidemiyorum. Annem beni o kadar büyük fedakarlıklar la büyüttü ki . Kendinde hiç birşey almadi bu zamana kadar . Durum ne kadar sıkışık olursa olsun bana ne istediysem aldi babami cekto beni hakkiyla büyütmek için yaptığı hicbirsey den gocunmadi kendi annesi yoktu bütün özlemini herseyimi giderdi. Aklım hep onda .
Canim arkadaşlarım evlendikten sonra çoğu benden uzaklaştı gercek dostlarim değillermiş hic arayip sormadilar.
Diğer yandan yaşadıklarım yüzünden aynaya bakınca kendimi taniyamaz hale geliyorum . Aynaya bakıyorum bakım yapıyorum istediğimi alıp giyiyorum ama eskisi gibi olamiyorum ...
Okadar silmiş lerki beni eşimin ailesi ve eşim kendim olamiyorum kimseyle konusamiyorum gülmüyorum samimi olamıyorum . Yeni insanlarla tanışıp içten muhabbet edemiyorum tedirginim kendimi kasıyorum çocuk gibi cümle kuramıyorum. Konuşurken acaba mi diyorum acaba yanlış bişey mi soyledim keske soylemeseydim neden soyledim gibi seyleri surekli düşünüyorum sabaha kadar uyuyamıyorum.
Kendimi artik hic begenmiyorum herkes bana acıyormus gibi hissediyorum .
Eskisi gibi olamiyorum ozguvenli kendimi gaza getiriyorum olmuyor ölmeyi bekleyen yaşlılar gibiyim .
İşe girmek için görüşmeye gidiyorum özenle seçiyorum kelimeleri olmuyo neyi tutsam elimde kaliyor battikca batiyor gibi hissediyorum . Çocuğum olsun istiyorum kokusuna hasret gibi hissediyorum bir yandan eşimle yarınımı bile göremiyorum.
Sonra sorunsuz insan mi var diyorum.
Bilmiyorum..
Eşimle düzelmeye başladık ama hep bi duvar varmış gibi hissediyorum. Eşimin gerçekten cok cok iyi yönleri var iyi olunca çok iyi oluyoruz ona rağmen hep bi mesafe var gibi yada bi gun sona gelcekmisiz gibi hissediyorum .
Sürekli yanlızken olsun yatarken olsun kafamin içinden kendi kendime konuşuyorum uyumak istemiyorum uyuyamiyorum uyanmak istemiyorum
Herseye takıntılı olmak istemiyorum. Birwz sert mizacli olmak istoyorum yap et gibi seyler söylemek istiyorum ama bana cok ters bi karakter kendi karakterimden artik memnun degilim bastirilmaktan memnun degilim yasamak istedigim hayat bu degil asla
Ama yasamak istedogom hayati yasamak isterken birseyler hep elimde kaliyor baslangic yapamiyorum bi tek guleryuzlu olmak saf.olmak iyi niyetli olmak beni bitirdi bunu niliyorum kendimi berbat hissediyorum napicam bilmiyorum . İçimi döktüm okuyan herkesten Allah razi olsun . Bana bi çözüm öneriniz varmi ?
Son düzenleme:
