Bazi muzikleri aramazsin onlar seni bulur. Bilirler adamini.
Bazen sevdigini ozlemisken, bazen icin yanmisken, bazen kavusmusken, bazende anneyken.
Hele anneyken yanıyorsa bir kadinin ici kim nasil durdursun onu evladindan baska.
Ilk gozagrisi, ilk kucak, ilk temas, ilk hikaye...
Cigerimin soludugu ilk cennet...
Annelik sarayimin duvarlarını öylesine sarstimki simdi korkuyorum yıkılmasından.
Kendi icindeki bitmez cekismeyle baska turlu kayiplar vermek korkusu nasilda acitiyor gogus kafesini.
Insan ne vakit taniyamadiysa kendini iste o zaman aliyor basini ellerinin arasina.
Ben naptim demek fayda etmezse? İz birakmak bir yana cok derin yaralar açarsam, açmişsam?
Anneysem içim ezilmişse kahrolmuşsam?
Yanlişsam hataliysam?
Yine de varmidir bi çaresi?