henüz gelin adayıyım yani nişanlıyım ama kayganadan yana yüzüm gülmedi.aynı dertten muzdarip olan arkadaşlara sesleniyorum:gelin tanışalım kaynaşalım en önemlisi dertleşelim.
(bu şekilde yazdıklarım yanlış anlaşıldığı için 7. saydaki bir mesajdan alıntı yapıyorum.ve mesajımı düzeltiyorum.arkadaşlar lütfen konuya bu şekilde bakın ve ona göre yorum yapın.)
(7. SAYFADAKİ MESAJDAN ALINTIDIR:
arkadaşlar geçmişi tamamen okuyamadım.ama iyileşince okucam.aynı evdeyiz demiştim.karşı çıkıp sorunları hak ettiğimi söyleyenler olmuş.herkese saygı duyuyorum.sanırım çok ortadan başladım anlatmaya...bu şekilde beklemediğim için tepkileri hiç bir şeyi sırayla anlatamadım.o yüzden bana da kızmakta haklısınız.şimdi bir sıralayalım:
nişanlımla iş ortamında çalıştık.ortak bi arkadaş aracılığıyla yanında çalışmaya başladım.mükemmel bi arkadaşlığımız vardı.iki ayın sonunda müşterileri bizi eş zannetmeye başladı.5 ayı tamamladığımızda tüm arkadaşları evlenecekler demiş bizim için ve biz sadece arkadaştık.o dönemlerde bana bakınca gözlerinin içi gülerdi nişanlımın.annesi de ara ara işyerine gelirdi oğluna yemek getirirdi ya da bi yere gidecekse arabayla bıraksın diye.sohbet ederdik.gerçekten iyi biriydi.6.5 ay aynı işletmede çalıştıktan sonra nişanlım iş değiştirdi.bir türlü atanamayan hatta kadro verilmeyen bir almanca öğretmeni olarak,bu kadar iyi anlaştığım bi arkadaşımı yalnız bırakmadım.o iş yerine de aynen geçiş yaptık.orda herkes evli sandı bizi.annesi yine gelirdi ve yine aynı kadındı.
bir sene birlikte çalıştıktan ve arkadaş olduktan sonra nişanlımı her anlamda tanıdığımı sandım.oysa annesine bağlı değil bağımlı olduğunu anlayamamışım
bir senenin sonunda apar topar bir şekilde nişanlandık.kız istemeye geldikleri gün sözlendiğimiz ve nişanlandığımz gün oldu siz dşünün ne kadar apar topar olduğunu...
ilk 6 ay nişanlılık sürecimizde tam hayal ettiğim gibiydi.annesi annem gibiydi ve ben de kızı gibi davranmak için elimden geleni yaptım hala da yapıyorum ama kırgınım o ayrı
bu 6 aylık süreçte tüm aileler birbirini tanıdı.o kadar sık gelip gidildi ki herkes kimin ne menem bişi olduğunu bildi aslında biz öyle sandık....
gelelim kaynanayı kabul konusuna.az çok görmüştüm iyi biriydi.nişanlım babasını kaybetti ve onun ölümünde askerde olduğu için kendisini suçluyor,aşamadı ben de aştıramadım bu suçluluk duygusunu...aynı şeyi annesinde yaşamak istemediğini söyledi ve annesinde olmayan hastalık yok.bakacak kimse yok.diğer çocukları çokbencil.ve ben kabul ettiğimdönemde çok hastaydı.kıyamadım.kendi annenizi yerine koyun.erkek kardeşim annemi öyle bi durumda bıraksın istemezdim.Hakk var ben korkarım.hem burda gelinler ilk 5 sene içinde kaynanayla oturur.sonra sonra evini ayırır.anormal bişi yapmadım yani...
6 aydan sonra düğün tarihini net belirledik.7. ayda herkese söyledik.işte kayınvalidem o günden sonra değişti.önceleri çok kızıyordum kendime.kadın bişi yapıyor sen de alınıyorsun ne kadar fesatsın diye.bi çorap verince elime dünyalar benim oluyordu beni seviyor diye ardından da kendime kızıyordum iiçindeki seytanı sustur diye.düşünün 14 şubatta nişanlıma değil annesine hediye aldım içimden geleerek hem de.yanaklarından öperek verdim.bu gibi daha bir sürü şey...o zamanlar yine iyi günlerimizmiş...salonu tuttuktan sonra daha da çok değişti.bazan oğlu bile diyor bu benim annem mi diye.salonu 25 şubatta tuttuk.o gün bugndür kadın bana başka konuşuyor oğluna başka...
mutfakta kızlarıyla konuşurken eşarbımı düzeltiyordum.yanlarına gidecektim ki konu ben olunca gidemedim.cümleler şunlar:
-ayyyyy iyi ki annem bizim köyden almadı gelini yoksa var ya çoktan bu yaptıklarıyla kapının önündeydi.kız da helal süt emmiş baksana hala sesini çıkarmıyor.
-eeeee ben boşuna mı köyden kız almam diye dua ettim.almadım da...dur daha bu bişi değil kavga etcekler ayrcam.ayıramasam da .....(nişanlımın adını söylüyor) bunu kötü bilecek.hiç bi dediğini yapmıcak bana da tapacak.aha da olmazsa ben de bişi bilmiyorum.
bu konuşmadan hala ne annemlerin ne de nişanlımın haberi var.eve gidince ağladım.ertesi gün nişanlıma sadece annesine kırıldığımı anlatmayı denedim.beni fesat olmakla suçladı.bunu anlatsam Allah bilir ne derdi.geçen hafta saçma sapan bir konuyla bizi nerdeyse ayırıyorlardı o kadar doldurmuşlar adamı.Allahtan o telefon konuşmasında annem yanımdaydı ve tutumumu verdiğim cvpları duydu.yoksa kendi anem bile beni suçlardı o tartışma nedeniyle.annemle konuşunca benim fesatlık yapmadığımı anladı.barıştık ama 3 gün sonra ne dedi ne yaptı bilmiyorum ama yine tartıştık ve şuan görüşmüoruz.o işte ve ben evdeyim hastayım yatıyorum.
nişanlımı bir türlü ayrı ev için ikna edemiyorum.hem sevdiğim için hem de o kadar emeğimiz olduğu için nişan atmak da istemiyorum.bu topiği de kimseden akıl almak için kimsenin gazına girmek için açmadım.sadece içimi dökmek için açtım belki bi yerlerde alınganlığım vardır gösterirsiniz diye.hala iyi niyetle yaklşaşmaya çalışıyorum o konuşmayı duyduğum halde...lütfen tepki gösterecek saçma sapan konuşup can sıkacak arkadaşlar topiğime girmeyin.sadece derrtleşecek benzer sorunlar yaşayan arkadaşlar girin.birlikte çıkış ya da çözüm arayalım.ama yapıcı olarak yıkıcı olarak değil.
saygı duyup uygularsanız sevinirim.
zamanınızı ayırıp okuduğunuz için tşk ederim.haklarınızı helal edin.)
(bu şekilde yazdıklarım yanlış anlaşıldığı için 7. saydaki bir mesajdan alıntı yapıyorum.ve mesajımı düzeltiyorum.arkadaşlar lütfen konuya bu şekilde bakın ve ona göre yorum yapın.)
(7. SAYFADAKİ MESAJDAN ALINTIDIR:
arkadaşlar geçmişi tamamen okuyamadım.ama iyileşince okucam.aynı evdeyiz demiştim.karşı çıkıp sorunları hak ettiğimi söyleyenler olmuş.herkese saygı duyuyorum.sanırım çok ortadan başladım anlatmaya...bu şekilde beklemediğim için tepkileri hiç bir şeyi sırayla anlatamadım.o yüzden bana da kızmakta haklısınız.şimdi bir sıralayalım:
nişanlımla iş ortamında çalıştık.ortak bi arkadaş aracılığıyla yanında çalışmaya başladım.mükemmel bi arkadaşlığımız vardı.iki ayın sonunda müşterileri bizi eş zannetmeye başladı.5 ayı tamamladığımızda tüm arkadaşları evlenecekler demiş bizim için ve biz sadece arkadaştık.o dönemlerde bana bakınca gözlerinin içi gülerdi nişanlımın.annesi de ara ara işyerine gelirdi oğluna yemek getirirdi ya da bi yere gidecekse arabayla bıraksın diye.sohbet ederdik.gerçekten iyi biriydi.6.5 ay aynı işletmede çalıştıktan sonra nişanlım iş değiştirdi.bir türlü atanamayan hatta kadro verilmeyen bir almanca öğretmeni olarak,bu kadar iyi anlaştığım bi arkadaşımı yalnız bırakmadım.o iş yerine de aynen geçiş yaptık.orda herkes evli sandı bizi.annesi yine gelirdi ve yine aynı kadındı.
bir sene birlikte çalıştıktan ve arkadaş olduktan sonra nişanlımı her anlamda tanıdığımı sandım.oysa annesine bağlı değil bağımlı olduğunu anlayamamışım
bir senenin sonunda apar topar bir şekilde nişanlandık.kız istemeye geldikleri gün sözlendiğimiz ve nişanlandığımz gün oldu siz dşünün ne kadar apar topar olduğunu...
ilk 6 ay nişanlılık sürecimizde tam hayal ettiğim gibiydi.annesi annem gibiydi ve ben de kızı gibi davranmak için elimden geleni yaptım hala da yapıyorum ama kırgınım o ayrı
bu 6 aylık süreçte tüm aileler birbirini tanıdı.o kadar sık gelip gidildi ki herkes kimin ne menem bişi olduğunu bildi aslında biz öyle sandık....
gelelim kaynanayı kabul konusuna.az çok görmüştüm iyi biriydi.nişanlım babasını kaybetti ve onun ölümünde askerde olduğu için kendisini suçluyor,aşamadı ben de aştıramadım bu suçluluk duygusunu...aynı şeyi annesinde yaşamak istemediğini söyledi ve annesinde olmayan hastalık yok.bakacak kimse yok.diğer çocukları çokbencil.ve ben kabul ettiğimdönemde çok hastaydı.kıyamadım.kendi annenizi yerine koyun.erkek kardeşim annemi öyle bi durumda bıraksın istemezdim.Hakk var ben korkarım.hem burda gelinler ilk 5 sene içinde kaynanayla oturur.sonra sonra evini ayırır.anormal bişi yapmadım yani...
6 aydan sonra düğün tarihini net belirledik.7. ayda herkese söyledik.işte kayınvalidem o günden sonra değişti.önceleri çok kızıyordum kendime.kadın bişi yapıyor sen de alınıyorsun ne kadar fesatsın diye.bi çorap verince elime dünyalar benim oluyordu beni seviyor diye ardından da kendime kızıyordum iiçindeki seytanı sustur diye.düşünün 14 şubatta nişanlıma değil annesine hediye aldım içimden geleerek hem de.yanaklarından öperek verdim.bu gibi daha bir sürü şey...o zamanlar yine iyi günlerimizmiş...salonu tuttuktan sonra daha da çok değişti.bazan oğlu bile diyor bu benim annem mi diye.salonu 25 şubatta tuttuk.o gün bugndür kadın bana başka konuşuyor oğluna başka...
mutfakta kızlarıyla konuşurken eşarbımı düzeltiyordum.yanlarına gidecektim ki konu ben olunca gidemedim.cümleler şunlar:
-ayyyyy iyi ki annem bizim köyden almadı gelini yoksa var ya çoktan bu yaptıklarıyla kapının önündeydi.kız da helal süt emmiş baksana hala sesini çıkarmıyor.
-eeeee ben boşuna mı köyden kız almam diye dua ettim.almadım da...dur daha bu bişi değil kavga etcekler ayrcam.ayıramasam da .....(nişanlımın adını söylüyor) bunu kötü bilecek.hiç bi dediğini yapmıcak bana da tapacak.aha da olmazsa ben de bişi bilmiyorum.
bu konuşmadan hala ne annemlerin ne de nişanlımın haberi var.eve gidince ağladım.ertesi gün nişanlıma sadece annesine kırıldığımı anlatmayı denedim.beni fesat olmakla suçladı.bunu anlatsam Allah bilir ne derdi.geçen hafta saçma sapan bir konuyla bizi nerdeyse ayırıyorlardı o kadar doldurmuşlar adamı.Allahtan o telefon konuşmasında annem yanımdaydı ve tutumumu verdiğim cvpları duydu.yoksa kendi anem bile beni suçlardı o tartışma nedeniyle.annemle konuşunca benim fesatlık yapmadığımı anladı.barıştık ama 3 gün sonra ne dedi ne yaptı bilmiyorum ama yine tartıştık ve şuan görüşmüoruz.o işte ve ben evdeyim hastayım yatıyorum.
nişanlımı bir türlü ayrı ev için ikna edemiyorum.hem sevdiğim için hem de o kadar emeğimiz olduğu için nişan atmak da istemiyorum.bu topiği de kimseden akıl almak için kimsenin gazına girmek için açmadım.sadece içimi dökmek için açtım belki bi yerlerde alınganlığım vardır gösterirsiniz diye.hala iyi niyetle yaklşaşmaya çalışıyorum o konuşmayı duyduğum halde...lütfen tepki gösterecek saçma sapan konuşup can sıkacak arkadaşlar topiğime girmeyin.sadece derrtleşecek benzer sorunlar yaşayan arkadaşlar girin.birlikte çıkış ya da çözüm arayalım.ama yapıcı olarak yıkıcı olarak değil.
saygı duyup uygularsanız sevinirim.
zamanınızı ayırıp okuduğunuz için tşk ederim.haklarınızı helal edin.)
Son düzenleme:
çok eğlenceli 
ama ben artık çok takmamaya başladım
senin sorunun nedir
ğul paylaşamama sendromu yaşıyor ve ne yaptıysam bunu aştıramadım kadına.hasta oldu kızına gitti kalmaya.oğlu görmeye gitmedi ben yolladım git gör yazık üzülür deyip üstelk yanında da gittim.sevgililer gününde iki çikolata aldım,birini kayınvalideme götürüp verdim gününü kutladım diğerini kendi anneme verdim.çocuğun olmayacak mı diyen arkadaşım,bi güler yüz istedim karşılığında.aldığımsa nişanlımla aramı açması oldu.sen olsan ne derdin?
