Merhabalar. Bu tedaviyle 3. Gebeligim. 8 haftalık oldu kalp atışını duydum. Ama diğer ikisini kaybettiğim için sanırım hem bebekle duygusal bağ kuramıyorum hem sürekli kalbinin durduğunu düşünüp ağlıyorum. Mesela belirtilerim vardı kayboldu aniden üstüne ilk bebegimin kalbi durduğu gece gördüğüm kabusa benzer bir kabusla sıçradım . Ağlama krizine girdim. Doktora mi gitsem diyorum ama sanki gitsem benimle dalga geçecekler gibi hissediyorum. Cunku ilk bebegi gordugumde bir kac gune kalbi atar deyip on gune randevu verdi. Ben de dayanamayip 3 gun sonra gittim. Bana neden geldi
Merhabalar. Bu tedaviyle 3. Gebeligim. 8 haftalık oldu kalp atışını duydum. Ama diğer ikisini kaybettiğim için sanırım hem bebekle duygusal bağ kuramıyorum hem sürekli kalbinin durduğunu düşünüp ağlıyorum. Mesela belirtilerim vardı kayboldu aniden üstüne ilk bebegimin kalbi durduğu gece gördüğüm kabusa benzer bir kabusla sıçradım . Ağlama krizine girdim. Doktora mi gitsem diyorum ama sanki gitsem benimle dalga geçecekler gibi hissediyorum. Cunku ilk bebegi gordugumde bir kac gune kalbi atar deyip on gune randevu verdi. Ben de dayanamayip 3 gun sonra gittim. Bana neden geldin sen falan dedi cok tuhaf bakti . Eşim de bağ kurmayayim birsey olursa üzülürüm diye aşırı duygusuz davranıyor. Ayarı tutturamıyor ve bu durumda beni çok üzüyor. Ona karşı da düşman gibi hissediyorum. Sancim oluyor mesela sormuyor bile. Normalde böyle biri değil asla. Ama sırf ben heves etmeyeyim diye nasıl davranacağını kestiremiyor. En azından onu uyardigimda böyle söyledi. Dikkat edeceğim diyor ama yine ben yokmuşum gibi davranıyor. Ben bu stresle nasıl başedebilirim ? Benim gibi kayıplardan sonra sağlıkla bebeği olan var mı ? Gerçekten biraz motivasyon ihtiyacım var.
Merhaba canım yazdığını okuyunca bi an kendiimi gördüm..
6 yıldır amh düşüklüğü ile
tüp bebek tedavisi görüp 2 kere tüp bebekle hamile kalıp düşük yaptm kalp atışı durması sebebi ile bir tanesi pgt li embryoydu bir de ona rağmen nasip olmadı. Zor elde edilmiş ve zaten az yumurtam ile elde edilmiş bir gebeliği 2 kere kaybetmek beni aşırı çöküntüye soktu çok üzüldm atlatamadım. Son düşüğümün üstünden 1 sene geçti ancak ben bir dahaki tedaviye öyle başladım çünkü gerçekten hem ruhen hemde bedenen hazır değildim. Biz tekrar tedaviye başladık ve embryo dondurduk. O sırada histeroskobi amaliyatı oldum tabi. Ama bn bir türlü transfer e yanaşmadım. İstemediğim için değil tekrar aynı kayıpları yaşamaktsn korkutuğum için transfer olmak istemedim. Çünkü bidaha aynı şeyi yaşarsam nasıl kaldrırım hiç bir fikrim yoktu. Hazır değildim anlıcağın ben sürekli erteledim. Hatta eşime sen benden razıysan ben vazgeçiyorum dedim korkularım yüzünden.Kendim hiç hamile kalmadığım içinde doğal olcağı aklımın ucuna gelmezken ben hamile kaldığımı öğrendim o ay..
O an ne yapacağımı bilemedim hem sevinç hem korku hem üzüntü hem heyecan karma karışık. O saatten sonra başladı korkularım her gece her sabah ağlamalar kara kara düşünmeler vs. Kalp atışını gördük ama benim içim asla rahat değil ya kalbi durursa ne olcak kafamda hep o var.. deli gibi düşünüyorum. İçime bir öküz oturdu sanki ve göğsüme baskı yapıyor ve geçmiyor ağlayınca da geçmiyor vuruncada geçmiyor.. o kadar çok kaybetme korkusu var ki kimseye söyleyemedim annemlere bile(13. Haftada öğrendiler) sürekli hamileyşm düşük yaptm hamileyşm düşük yaptm demektem korktğum için. Ve bu korkularım hiç geçmedi bu sırada da 3 doktor değiştirdim tabi.. taa ki eşim benimle konuşana kadar. Dedi ki şükretmeliyiz ki Allah bu canı bize veriyor hiç hamile kalamayanlar var bu ilk gebelik heyecanını yaşayamayanlar var kalp atışını duyamayanlar var biz şimdi buna neden şükretmiyoruz. Şuan herşey yolunda üzülecek bir şey yok. Anın tadını çıkaralım Rabbim nasip etcek olduktan sonra zaten bizimdir. Ama Rabbim nasip etmeyeceksede bırak bunun acısını o gün yaşayalım o gün üzülelim o gün sarılarak ağlayalım. Şuan keyfini çıkaralım bizde kalana kadar mutluluğunu yaşayalm dedi. Anladım ki o an aslında onuda üzüyorum bebeğimide üzüyorum kendimide.. artık o saatten sonra sabretmeye başladım fikrimi değiştirmeye Rabbim verdiyse vardır sebebi alacaksada vardr bir sebebi die düşündüm. Evlat yokluğu çooook zor evet ama hayırsız evlat daha zor. Belki Rabbim beni keşke olmasaydın dedirtecek bi evlattan koruyordu beni herşeyi o bilir biz bilemeyiz.. böyle böyle rahatlattm kendimi. Tabi korkularım tam anlamıyla geçmedi hiç bir anneden geçmez bunlar. Ama o büyük depresyondan çıktm. Ve biz şuan 20 haftalığız
ama bitmiyor ki sadece kalp atışıyla bitmiyormuş annelik deli bir şey her ufak detayı kafana takıyorsun. Şuan kasılmalarım var mesela doktorum eşime anksiyetesi çok fazla kaybetme duygusu yaşıyor dediğimi duydum ben gelince sustular mesela ( düzelmiş halimlee böyleyim düşün) ama sonuç olarak şuna inanıyorum ki Rabbim nasip edecek olduktan sonra o bana gelecektir..buna artık teslimim..
Küçük bir örnek görümcem çocuğu var ve 3. Yü asla istemiyordu ve spiral taktrdı. Aradan 1 yıl geçti hamile olduğunu öğrendi. Düşük tehlikesi vardı progestan kullanması gerekiyordu kullanmadı. 24. Haftada enfeksiyondan sancıları başladı ( çoğu kişi bu sebepten bebeklerini kaybediyor) ona rağmen 40. Haftada doğum yaptı. Ne olursa olsun doğdu o bebek...
Rabbim onu verecekse ne kadar engel koyarsan koy veriyor nasip etmeyeceksede istersen dünyaları sat ve en iyi doktora git vermiyor. Herşey nasip işi. Rabbim hayırlı anne baba olmayı nasip etsin vereceksede hayırlısıyla sağlıkla kolaylıkla nasip etsin.
Uzun oldu biraz ama yalnız değilsin bil istedim..
Şimdi keyfini çıkar hamileliğinin annesi onlrın bize ihtiyacı var