18 yıldır bizde de durum aynı...hatta az önce aradı (sizin kapınız açılıp örtüldü nere gittin sabah sabah) dedi dışarda işim vardı dedim e gecede kapı sesi geldi o zaman kim açtı dedi oğlun açmıştır ne bileyim ben erken uyudum dedim.e bizde bişey oldu zannettik dedi ne olabilir ki allah aşkına sende bir tuhafsın dedim .. arkadan kocasının sesleri geliyordu carlıyordu saçma salak
ne dediğini sormadım bile kapattım suratına telefonu..maksadı kendini kahvaltıya çağırtmaktı oralı olmadım
Düşünün yaş 39 olmuş hala bir hesap verme durumu
Bana gelince ciddiye almıyorum inanın alsam dünya yaşanmaz bir hal olur...bunadılar bunlar iyice dedim eşime hiç sesini çıkartmadı.Biran evvel götür şunları Tokata yoksa çileden çıkmama ramak kaldı dedim..yine ses yok..sırnaştı bana dedim ki bıktım hepinizden ne oldu dedi ellinin körü oldu dedim kalktım yanından
Şirkette mesaiye kalıyorum cumartesi günleri yüzlerini görmemek için o derece
Geçen akşamda eşimle yemeğe gittik başbaşa akşam 10 11 gibi geldik çıktı cama nerden geliyorsunuz bu saatte dedi tavırlı tavırlı eşimde karı koca gezmeye gittik gitmeyelimmi dedi gidiiinn dedi içeri girdi...
Aynı binadayız diye kendilerini bizim sahibimiz sanıyorlar..
İşiniz zor Allah sabır versin..tahammül etmek güç gerçekten... Maalesef bunun tek yolu eşinizi elinize almanızdan anneci cici çocuk modundan çıkartmanızdan geçiyor...ama çok sabırlı ve dikkatli olmanız lazım..aynı zamanda psikolojinizin de çok iyi olması lazım...ilk 10 yıl bende çok zorlandım depresyona girdim tadavi oldum eşimlede aram hep kötü oldu onlar yüzünden saçlarım bembeyaz..yaşlanacak insan değildim mahvettiler hayatımı
Sonra değiştim güçlendiğimi hissettim..ciddiye almamaya başladım...çok zordu ama başardım
Onlara gelince aynılar..istedikleri olmadığında surat ,tavır laf sokmalar...hiç umursamıyorum,kendimi ifade etmeye çalışmıyorum.. istediklerini yapmıyor bildiğimi okuyorum... Önemli değiller benim için...ne kendileri nede düşünceleri...
Ha yok değmez derseniz boşayın gitsin..alsınlar oğullarını başlarına çalsınlar