Karnında bebeğini kaybetmek ve sonrası

Muhittin .!.:

Allah rahmet eylesin zaten sorun esinizdeymis. Olmek yerine boşanin.

Genişletmek için tıkla...

Ufukta_bebek .!.:

Amin inşallah sağolun bakın siz daha başlamadan pes ediyorsunuz. Hem aile yanına illa boşanmak için gitmeyin önce bi kendinize gelmel, kafanızı dinlemek, acınızı yaşamak, kendinize zaman vermek için gidin. Daha sonra yolunuzu nasıl çizeceğinizi oturup ailenizle düşünün.
Destek için bazı belediyeler de çok uyguna yardımcı oluyor diye duymuştum isterseniz bir sorun.

Genişletmek için tıkla...

Zahidinannesi .!.:

Allah Sabri cemil versin, afiyet versin ins.
112 gün önce doğuma iki hafta kala benim oğlumda cennet yavrusu oldu. O süreçte eşimle birbirimize merhem olduk hatta ailesi bile bu kadar beklemezken her an yanımda oldular, bana bı şey olmamasına sevindiklerini söylediler, evladıma çok üzüldüler ama hamdetmem gereken şeylerin olduğunu hatirlattilar. Yani bu süreçte eş ve aile desteği çok önemli. Aslında eşinin destek olması ifadesi com doğru değil sonuçta aynı acıyı o da yaşıyor onunda evladı doğum yapan bu acıyı birebir yaşayan biz kadınlar olduğumuz için kendi acilarini bı nebze dindirio bizim yanımızda olmaları gerekir.
Ben inan evladina ayrı üzüldüm şu an maruz kaldıklarını ayrı üzüldüm. Yaşın kaç, çalışıyor musun, şimdiye kadar evliliğin nasildi

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Amin çok sağolun, sizin de başınız sağolsun, Rabbim yavrunuza cennette kavuştursun.

Aslında eşimden ve ailesinden tam olarak beklediğim sizin gördüğünüz muameleydi benim de. Ama yapayalnız bırakıp beni, acımı içimde kat kat yaşamama sebep oluyorlar. Eşim de üzülmüştür elbet, taş olsa üzülür ama kendi değil birbaşkasının çocuğuna üzülmüş kadar olduğuna eminim. Ve en acısı hiç yanımda değil.

35 yaşındayım. Her evlilikteki kadar sıkıntılarımız olmuştu bugüne kadar. En zorlu zamanları çocuk yapma konusunda yaşadık. Önce istemedi, sonra tedavi olmamız gerektiğini duyunca yanaşmadı falan. Şöyle bi bakınca diyorum o zamanlar asıl yolumuza bakmalıymışız bu kadar kabak tadı vermemişken..

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Öncelikle bebeğinizle sağlıklı bir ömür dilerim. Benim yerime de öpün onu koklayın olur mu? Ayrıca gözümde dünyanın en şanslı insanlarından birisiniz. Siz de yakın zamamda hamilelik ve lohusalık hormonlarının insanı ne kadar hassaslaştığını deneyimlediniz. Ben hamileyken bana öyle eften püften sebeplerle bağırıp çağırdığında derdim ki “bak en azından oğlumuz doğana kadar tut kendini, elim ayağım titriyor, çok üzülüyorum o da etkileniyor” derdim, “başlarım sana da hamileliğine, bi tek hamile sensin derdi” şimdi acım bu kadar yeni ve derinken ne zaman ağlamaklı olsam bir şey yapmayı canım istemese “başlarım sana da, sanki çocuğu ölen bir tek sensin”e döndü lafları.

Allah rahmet eylesin anneanneciğinize. Kaybın ayı yaşı olmuyor. İçinde merhamet sevgi olan bir insan elbette ki kaybından dolayı üzülür, olmamış gibi yapamaz. Ama anlattığım gibi benim eş bir hafta üzülüp bu kaybın hiç yaşanmamış gibi şen şakrak her şeye devam etmemi bekliyor.

Sağolun, herkesten dua bekliyorum, Rabbim aydınlığa çıkarsın beni ve ben gibi çaresizleri..

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Doğru diyorsunuz fakat benim ailemin yanına gidişim ona göre onu terkedişim. Bir kere yaptım, burnumdan getirdi, bizimkilere yansıtmamak için kırk takla attım. Ailem bilse tüm bu yaşadıklarımı tek dakika durutmazlar beni burda. İş boşanmaya gelince dedğim gibi bana etmeyeceği kalmaz.

Şu ara bunları düşünmemeliydim ya ben, off

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Doğru diyorsunuz fakat benim ailemin yanına gidişim ona göre onu terkedişim. Bir kere yaptım, burnumdan getirdi, bizimkilere yansıtmamak için kırk takla attım. Ailem bilse tüm bu yaşadıklarımı tek dakika durutmazlar beni burda. İş boşanmaya gelince dedğim gibi bana etmeyeceği kalmaz.

Şu ara bunları düşünmemeliydim ya ben, off

Genişletmek için tıkla...

Tahin Helva .!.:

Şimdi de burnunuzdan geliyor zaten , gelmiyor mu?
Acınızı yaşamanıza izin vermiyor, kendi gibi olan annesini de başınıza dikmiş.
Ortada çocuk yok birşey yok boşanma da yapabilir size?
Bu kadar mı canınızın kıymeti yok bilmiyorum, böyle bir zamanda iğrenç tavırlarını çekiyorsunuz eşinizin?

Genişletmek için tıkla...

succulentaski .!.:

Allah rahmet eylesin yavrunuza. Kaybın her türlüsü çok acı. Görmediğin kokusunu bilmediğin bebek bile yaralıyor insanı eminim. Yakın zamanda bir arkadaşım benzer bir şey yaşadı 2. Kez o da. Sıcağı sıcağına onunla konuştuğum için anlayabiliyorum hislerinizi. Lütfen destek alın lütfen.
Anladığım kadarıyla kayınvalideniz de moral olsun diye gelmiş. Ama kelimelerini seçmeyi bilmiyor niyeti kötü değil.
Eşiniz çok kaba anlayışsız bir adam ona diyecek sözüm yok. Allah ıslah etsin.
Süreç sizi çok yormuş bir daha dener misiniz tüp bebek bilmiyorum. Ama evlat edinmeyi düşünmez misiniz iyileştikten sonra..

Genişletmek için tıkla...

justderya .!.:

Kaybiniz icin cok uzgunum Allah sabirlar versin, bebek kaybinin ciftleri daha da yakinlastirdigini düsünürdüm ama sizde tam tersi olmus, psikologa gidin ve bu anlayissiz kocayi bosayin bence

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Amin çok sağolun. Nasıl canım acıyor, nasıl nefesim kesiliyor, kalbim nasıl yerinden çıkacak gibi atıyor anlatamam size.

Kaynana dediğiniz gibi iyi niyetli belki ama bu zamanda diline sahip olamayacaksa hiç bir zaman destek olmasın. Oğluyla bir olup üstüme geldikçe ben çok üzülüyorum.

Ben tekrar tüp bebek tedavi sürecine girmeyi kendi adıma söyleyeyim düşünürüm. Çünkü yaşım da geç olmadan anne olmayı çook istiyorum. Evladımın hasreti özlemi belki biraz hafifler böylelikle. Büyük konuştuğum çoğu şey başıma geldi ama evlat edinmeyi düşünmem. En azından bu adamla evliyken. Çünkü kendi çocuğunun kaybına bile üzülemeyen adamın başkasının biyolojik çocuğuna babalık edebileceğine inanmıyorum. Bir de tedavi de olsa hamile kalabiliyorum şükür. Belki tedavide pgt ya da belki daha iyi bir doktor kontrolünde sağlıkla kucağıma alabilirim diye ümit ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Kızlar dayanamıyorum artık, kimseler anlamıyor beni etrafımda. Buradan anlayan duyan birileri olur umarım çığlıklarımı.

Yaklaşık 7 yıldır evliyim, 35 yaşına dayandım. Hep çocuk sahibi olmayı istedim, eşim ilk başlarda buna yanaşmadı. Sonra tamam dedi bu sefer de hamile kalamadım. Kendimce ne kürler vitaminler kullandım aylarca. Ardından sperm problemi olduğunu öğrendik ve tüp bebek tedavisi gördük. Embriyolarımız oldu şükür 4 sefer transfer oldum. Rahim kalınlaşması problemi de yaşadım transferlerde. Neler neler denedim. Artık olduğu kadarıyla deyip transferler yapıldı. İlk denemede tutmadı. 2. denemede pozitifi gördük, havalara uçtum. Ama çok kısa sürdü, ertesi testte değerim yükselmedi yani kimyasal oldu. 3. denemede yine pozitifi gördük. Değer yükselir mi yükselmez mi derken kalp atışını duyduk ama 8.haftada malesef kalbi durdu miniğimin. Kahroldum. Son embryomuz kalmıştı umutsuz bi şekilde onunla 4.denememizi yaptık ve yine pozitifi gördük. Korku ve endişe hep oldu ama tüm kontroller çok iyi gitti. Oğlummm deyip her gün şükredip dualarla yattım kalktım. Hayaller kurdum. Onunla konuştum, ninniler dinlettim. Eşimse hamilelik döneminde çok üzdü beni. Bana ne zaman bağırsa benim canım oğlum tekmeleriyle “anne buradayım ben, sen üzülme” derdi sanki. Yaşadığım şehirde yalnız sayılırım. Akraba eş dost çevremin çoğu başka şehirde. Kısacası oğlum benim gerçekleşmiş hayalim, kabul olunmuş duam, yaşama sevincim, hatta en yakın dostum olmuştu. Gebeliğimin 6.ayını tamamlamak üzereyken dahası her şey yolundayken oğlumun hareketini hissetmedim bir gün. Önceki akşam kıpır kıpırdı halbuki içimde. Yüreğime bir sızı düştü akşama kadar bekledim ve acile gidelim dedim. O ultrason ekranında kuzumu öylece hareketsiz görmek ve doktordan “malesef” kelimesini duymak hayatımın en büyük travması oldu. İnanamadım. Benim canımın canı melek olmuştu. Her şeyim hayatım yine yarım kaldı. Verilen ilaçlarla ertesi günü doğum yaptım. Onca acıya rağmen bomboş kalmıştı kucağım. Evladımı göstermediler bile. Ve diğer gün benim meleğimin o minik bedenini benim hayatımla beraber toprağın altına koydular. Ne özlüyorum onu bir bilseniz!!!

Bu kabusun üzerinden henüz 20 gün geçti. Acım çok taze. 20 yıl geçse de unutabileceğim bir şey değil. Ve dahası acımı yaşamama izin vermiyorlar. Eşim ilk bir haftadan sonra bana anlayış göstermemeye başladı. “Yeter be, bi tek çocuğunu kaybeden sensin değil mi. Yetti artık üzülüp durduğun. Sen acıdan beslenmeyi seviyorsun, sanki bilmiyorum seni. Bahanen de hazır üzülmeye. Git at kendini aşağıya dayanamıyorsan. Zaten sana çocuk falan da yok, tedaviye de bi daha başlarsam hadi bakalım görürsün.” Bu cümleleri duyuyorum. Halbuki yıllardır ne uğraş verdim, neler yaşadım ve ne kadar istediğimi kendisi biliyor en iyi. Annesi de güya bize destek olmak için yanımıza geldi geçen hafta. O da benim acıma anlayış ve saygı göstermiyor. Yok hayata dönmeliymişim, bu böyle olmazmış. Ki böyle dediği için zaten onunlayken içime içime ağlıyorum belli etmeyeyim, yine eleştirilmeyeyim diye bişeylere tutunuyorum. Yemekler pastalar yapıyorum, onunla aptal aptal diziler izleyip yorumlar yapıyorum, beraber yürüyüşlere çıkıyorum. Bunlara rağmen ‘bu böyle olmaz hayata dönmelisin” diye azar işitiyorum kadından sırf ben bu ara hamile ya da bebek görmek içimi acıtıyor dedim diye. Eşimin yanındayken de tutuyorum kendimi. İçime içime ağlıyorum. Bağrıma bir taş oturmuş durumda şuan.

Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemle konuşsam zaten onlar da kahroldular benim bu kaybıma. Daha fazla onları da üzmek istemiyorum. Bikaç arkadaşımla telefonda konuşuyorum gizlice odaya kapanarak anca. Bu da bir yere kadar. Artık nefes alamıyorum sanki sıkıştım kaldım. Kaynana falan bi tarafa da eşim dediğim adamın bu tavırları beni kahrediyor. Zerre anlayışı, merhameti dahası sevgisi yok bana karşı. Hala niye duruyorum burda onu da bilmiyorum. Aslında biliyorum çünkü evli olduğum adam boşanmayla çirkinleşecek karakterde bir adam. Böyle bir adamdan çocuk istemek bile başlı başına bir hata. Onu da biliyorum. Hayatıma son versem diyorum inancım dikiliyor karşıma. Ecelimle ölsem diye dua etmeye başladım artık, hem meleğime kavuşurum hem bu insanlardan kurtulurum böylelikle diye.

Bana bir şey söyleyin nolur. Evladımın acısı, meleğimin hasreti her gün büyüyor içimde. Ve ben böyle yanarken tek gözyaşı dökmeme dahi izin yok deyim yerindeyse. Söyleyin ben şimdi ne yapayım?

Genişletmek için tıkla...

Chikilota .!.:

Amin çok teşekkür ederim. Biz tam aksine iyice uzaklaştık. Buradan da aldığım dönüşleri de düşününce bi an önce destek için koşulları zorlayacağım ve belki boşanma için daha da cesaretleneceğim

Genişletmek için tıkla...

Zahidinannesi .!.:

Evliliginle alakalı bı şey diyecek değilim hakkinizda hayırlısı olsun ama acinizla alakalı kimsenin senin duygularina ket vurmasina izin verme nas istiyorsan öyle yaşa. Bu omurluj bı acı, dört ay olacak ne yerdeyim ne gökte, bu gece sabahı sabah ettim uyumadjm, canım yandı yandı kavruldum daha da yanacagim sende öyle, Allah yardım etsin bizlere

Genişletmek için tıkla...