- 12 Haziran 2016
- 929
- 1.802
Hanımlar merhaba daha önceki konularıma buradan bakabilirsiniz.
Kayınvalide
İçime sinmiyor
Öncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkür ederim. Bu yazım hem bir iç döküp hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret için. Ama sanki dönmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hiç şüphem yok. Ama en büyük sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine dönmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri döner anne ve babamla yaşarım? Uzun süre yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler çıkacak biliyorum. Geçmişte, kısa süreli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kök ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen çocuğu ama bunu asla görmüyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yüzünden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Üstelik onun kök ailesini kendi ailemden önce tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen önce o insanlara hürmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi çok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an çok farklı olurdu. Resmen yüz verdik ayıya geldi s.çtı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu için ben ondan çok soğudum. Evet, bu adam çok iyi bir baba oldu ama benim için artık sadece bu kadar. Onu görmek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece içindekileri kusmak için. Ona çok sinirliyim. Evlenmeden önce evine bile doğru dürüst gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun için yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yönelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yüzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırçasına kadar babam düşünüp aldı. Maddi anlamda çok zorluk çektiğimiz süreçlerde hep destek oldular. Bu süreçte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor günler geçirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Üstelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tüm maddi yük. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara çekildi. Kendine kahveler yapıp içer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar çok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey büyüyor. Üstelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir seçenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz için çok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime dönmek istiyorum.
Hatalarını görse telafi eden bir insan. Ama görmüyor, görecek gibi de durmuyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Değişir mi düzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim çift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet çok hararetli bir çiftiz. Tartışmalarının çoğu çift için boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yüzünden olan sorunları çözemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana böyle hissettiriyor. Hep kök ailesi öncelikli. Önceden madden de onları önde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl çözeceğim. Boşanmak çok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tüm süreç. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor süreçlerden bugüne geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borçlarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet lüks bir düğün yaptık. Çeşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri ödemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugünlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana çıkar yol göstersin. Ben artık düşünmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kötü olaylarından biri oldu benim için. Evliliğimin bitişine kapı açtı resmen. Ne yapayım siz söyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz söyleyin.
Kayınvalide
İçime sinmiyor
Öncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkür ederim. Bu yazım hem bir iç döküp hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret için. Ama sanki dönmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hiç şüphem yok. Ama en büyük sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine dönmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri döner anne ve babamla yaşarım? Uzun süre yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler çıkacak biliyorum. Geçmişte, kısa süreli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kök ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen çocuğu ama bunu asla görmüyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yüzünden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Üstelik onun kök ailesini kendi ailemden önce tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen önce o insanlara hürmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi çok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an çok farklı olurdu. Resmen yüz verdik ayıya geldi s.çtı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu için ben ondan çok soğudum. Evet, bu adam çok iyi bir baba oldu ama benim için artık sadece bu kadar. Onu görmek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece içindekileri kusmak için. Ona çok sinirliyim. Evlenmeden önce evine bile doğru dürüst gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun için yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yönelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yüzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırçasına kadar babam düşünüp aldı. Maddi anlamda çok zorluk çektiğimiz süreçlerde hep destek oldular. Bu süreçte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor günler geçirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Üstelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tüm maddi yük. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara çekildi. Kendine kahveler yapıp içer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar çok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey büyüyor. Üstelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir seçenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz için çok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime dönmek istiyorum.
Hatalarını görse telafi eden bir insan. Ama görmüyor, görecek gibi de durmuyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Değişir mi düzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim çift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet çok hararetli bir çiftiz. Tartışmalarının çoğu çift için boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yüzünden olan sorunları çözemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana böyle hissettiriyor. Hep kök ailesi öncelikli. Önceden madden de onları önde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl çözeceğim. Boşanmak çok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tüm süreç. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor süreçlerden bugüne geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borçlarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet lüks bir düğün yaptık. Çeşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri ödemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugünlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana çıkar yol göstersin. Ben artık düşünmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kötü olaylarından biri oldu benim için. Evliliğimin bitişine kapı açtı resmen. Ne yapayım siz söyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz söyleyin.
