Karman çorman oldum

Ruya1992

Popüler Üye
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
12 Haziran 2016
928
1.798
Hanımlar merhaba daha önceki konularıma buradan bakabilirsiniz.
Kayınvalide
İçime sinmiyor

Öncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkür ederim. Bu yazım hem bir iç döküp hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret için. Ama sanki dönmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hiç şüphem yok. Ama en büyük sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine dönmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri döner anne ve babamla yaşarım? Uzun süre yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler çıkacak biliyorum. Geçmişte, kısa süreli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kök ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen çocuğu ama bunu asla görmüyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yüzünden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Üstelik onun kök ailesini kendi ailemden önce tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen önce o insanlara hürmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi çok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an çok farklı olurdu. Resmen yüz verdik ayıya geldi s.çtı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu için ben ondan çok soğudum. Evet, bu adam çok iyi bir baba oldu ama benim için artık sadece bu kadar. Onu görmek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece içindekileri kusmak için. Ona çok sinirliyim. Evlenmeden önce evine bile doğru dürüst gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun için yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yönelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yüzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırçasına kadar babam düşünüp aldı. Maddi anlamda çok zorluk çektiğimiz süreçlerde hep destek oldular. Bu süreçte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor günler geçirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Üstelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tüm maddi yük. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara çekildi. Kendine kahveler yapıp içer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar çok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey büyüyor. Üstelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir seçenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz için çok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime dönmek istiyorum.
Hatalarını görse telafi eden bir insan. Ama görmüyor, görecek gibi de durmuyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Değişir mi düzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim çift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet çok hararetli bir çiftiz. Tartışmalarının çoğu çift için boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yüzünden olan sorunları çözemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana böyle hissettiriyor. Hep kök ailesi öncelikli. Önceden madden de onları önde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl çözeceğim. Boşanmak çok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tüm süreç. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor süreçlerden bugüne geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borçlarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet lüks bir düğün yaptık. Çeşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri ödemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugünlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana çıkar yol göstersin. Ben artık düşünmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kötü olaylarından biri oldu benim için. Evliliğimin bitişine kapı açtı resmen. Ne yapayım siz söyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz söyleyin.
 
Ben sizin birbirinizi sevdiğinizi ama tam olarak bir aile olmayı beceremediğinizi düşünüyorum. Siz üç kişilik bir ailesiniz. Keşke bunun bilincinde olup ona göre hareket edebilse eşiniz.
Ne desem bilemedim aslında. Eşinizle oturup konuşmayı denediniz mi? Birlikte terapiye gitseniz mesela kabul eder mi? Size iyi geleceğini düşünüyorum.
 
Hanımlar merhaba daha önceki konularıma buradan bakabilirsiniz.
Kayınvalide
İçime sinmiyor

Öncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkür ederim. Bu yazım hem bir iç döküp hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret için. Ama sanki dönmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hiç şüphem yok. Ama en büyük sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine dönmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri döner anne ve babamla yaşarım? Uzun süre yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler çıkacak biliyorum. Geçmişte, kısa süreli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kök ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen çocuğu ama bunu asla görmüyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yüzünden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Üstelik onun kök ailesini kendi ailemden önce tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen önce o insanlara hürmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi çok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an çok farklı olurdu. Resmen yüz verdik ayıya geldi s.çtı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu için ben ondan çok soğudum. Evet, bu adam çok iyi bir baba oldu ama benim için artık sadece bu kadar. Onu görmek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece içindekileri kusmak için. Ona çok sinirliyim. Evlenmeden önce evine bile doğru dürüst gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun için yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yönelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yüzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırçasına kadar babam düşünüp aldı. Maddi anlamda çok zorluk çektiğimiz süreçlerde hep destek oldular. Bu süreçte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor günler geçirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Üstelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tüm maddi yük. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara çekildi. Kendine kahveler yapıp içer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar çok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey büyüyor. Üstelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir seçenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz için çok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime dönmek istiyorum.
Hatalarını görse telafi eden bir insan. Ama görmüyor, görecek gibi de durmuyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Değişir mi düzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim çift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet çok hararetli bir çiftiz. Tartışmalarının çoğu çift için boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yüzünden olan sorunları çözemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana böyle hissettiriyor. Hep kök ailesi öncelikli. Önceden madden de onları önde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl çözeceğim. Boşanmak çok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tüm süreç. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor süreçlerden bugüne geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borçlarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet lüks bir düğün yaptık. Çeşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri ödemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugünlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana çıkar yol göstersin. Ben artık düşünmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kötü olaylarından biri oldu benim için. Evliliğimin bitişine kapı açtı resmen. Ne yapayım siz söyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz söyleyin.
Olani biteni hele kiii haksızlığı unutmak sineye cekmek cok zor ama bununla da hayat geçmez.Surekli düşünmek bir sey kazandirmiyor ki.1 saniyemizi bile geri alamiosak gecen onca zaman yasanmisliklari değiştirme silme durumumuz olmuyor.Bu olamayacaklara olmasi mümkün olani önümüze bakmayi denemeliyiz.Esinizi seviyor,değer veriyor esinizden guzel bahdediyorsunuz.Halaa düzelme imkanı var.En güzeli psikoloğa gitmek yardım almak ve bu destegi rahatsızlıklarinizi eşinizinde bilmesi gerekiyor.Bilsin ki sizin icin yapabileceklerini görün
 
Ben sizin birbirinizi sevdiğinizi ama tam olarak bir aile olmayı beceremediğinizi düşünüyorum. Siz üç kişilik bir ailesiniz. Keşke bunun bilincinde olup ona göre hareket edebilse eşiniz.
Ne desem bilemedim aslında. Eşinizle oturup konuşmayı denediniz mi? Birlikte terapiye gitseniz mesela kabul eder mi? Size iyi geleceğini düşünüyorum.
Sorun tam olarak bu aslında. Aile olmayı beceremiyoruz . Eşim bizimle aile olursa kök ailesine ihanet etmiş olacağını falan düşünüyor galiba. Bu sorun evlendiğimizden beri vardı aslında ama çocuk öncesi hala sevgili modunda olduğumuzdan bana batmamıştı. Çocuk olduktan sonra beklentilerim değişti haliyle, bizim esas ailesi olduğumuzu anlamasını istedim.
Defalarca konuştuk. Her seferinde yalvar yakar özür diledi. Her seferinde aynı noktaya geri döndük. En ufak bir sorunda bile konu buralara geliyor artık. Terapiye gitmeyi kabul eder diye düşünüyorum, hemen kabul etmese bile çevremizden rica edebilirim kabul ettirmeleri için. Başkalarının fikirlerinden çabuk etkilenen biri olduğu için en kötü ihtimal o şekilde kabul edecektir. Ama terapi bizde işe yarar mı bilmiyorum.
 
Olani biteni hele kiii haksızlığı unutmak sineye cekmek cok zor ama bununla da hayat geçmez.Surekli düşünmek bir sey kazandirmiyor ki.1 saniyemizi bile geri alamiosak gecen onca zaman yasanmisliklari değiştirme silme durumumuz olmuyor.Bu olamayacaklara olmasi mümkün olani önümüze bakmayi denemeliyiz.Esinizi seviyor,değer veriyor esinizden guzel bahdediyorsunuz.Halaa düzelme imkanı var.En güzeli psikoloğa gitmek yardım almak ve bu destegi rahatsızlıklarinizi eşinizinde bilmesi gerekiyor.Bilsin ki sizin icin yapabileceklerini görün
Her şeyi unutmak, en azından düşünmemek istiyorum ama alakalı alakasız her şeyde bir şekilde aklıma geliyor. Bu şekilde en çok kendime eziyet ediyorum farkındayım ve bu şekilde çocuğa da yansıyacak bir noktadan sonra.
Eşime olan sevgimi göremez hale geldim artık. Onun beni sevip sevmediğini de bilmiyorum, hissedemiyorum. Yardım almayı ciddi ciddi düşünür hale geldim. Kendim mi gitmeliyim yoksa çift terapisi mi daha mantıklı onu düşünüyorum. Ve eğer çift terapisi alırsak bize iyi gelecek mi, yoksa eşim terapisti umursamaz mı bunu düşünüyorum.
 
Her şeyi unutmak, en azından düşünmemek istiyorum ama alakalı alakasız her şeyde bir şekilde aklıma geliyor. Bu şekilde en çok kendime eziyet ediyorum farkındayım ve bu şekilde çocuğa da yansıyacak bir noktadan sonra.
Eşime olan sevgimi göremez hale geldim artık. Onun beni sevip sevmediğini de bilmiyorum, hissedemiyorum. Yardım almayı ciddi ciddi düşünür hale geldim. Kendim mi gitmeliyim yoksa çift terapisi mi daha mantıklı onu düşünüyorum. Ve eğer çift terapisi alırsak bize iyi gelecek mi, yoksa eşim terapisti umursamaz mı bunu düşünüyorum.
Ben özellikle is yaparken olani biteni düşünüyordum Aynen esimin ilk 2 yilimizda bizi degil kok ailesini sadece aile görmesi kavgalar boşanma kararları haksızlıklar vs durmadan dönüyordu kafamda.Bosanacaktik dava bile açıldı ben psikologa gittim.Inanin rahatladim.Baristik hala kafamda dönen seyler var ama ben duaya sığındım.Ayrica kendimi yiyip bitirsem de degistiremeyecegim seyleri zor da olsa kabullenmeyi seçtim.Esiniz duzelecektir ama zaman ve iyi bir derse ihtiyacı var.Ben terkederek bilmeden ders verdim.(Laftan anlamıyordu)Siz acik acik konuşun terapiye gidin durumun ciddiyetini anlasin.Hala sevioken çabalayin
 
denemedim dememek icin duzeltmeye yonelik her seyi deneyin. terapi vs.. cocuk var cunku. olmazsa bu sefer iciniz rahat yolunuzu ayirirsiniz. acaba duzelir miydi demezsiniz..

benim esim de bes senenin sonunda bir adim uzaklasti ailesinden. daha dogrusu sizinki gibi ailesinin problemleri coktu. biz burada huzur icinde oturunca ona batiyordu. ailesine ihanet gibi hissediyordu benim sagladigim huzur ortamini. sorunlarini para gondererek cozmeye calisiyordu yurtdisinda oldugumuz icin. az az annesine sorunlarinizi bize yansitmayin dedim. tamam deyip sallamadi beni. en son kucuk capli bir ariza cikardim. bir miktar disimi gosterdim. rahat biraktilar ogullarini. bes sene sonunda esim de biraz bize odaklanmaya, ailesini bir miktar uzakta tutmaya calisti, telkinlerimle ogrendi diyelim. ben bilerek bu ortama cocuk getirmek istemedim. yoksa bosanirdik biz de biliyorum. benim esim de para gonderirse iyi baska zaman diger ogullari ve gelinleri degerlidir. ailede sevilmediklerini goremiyorlar mi desem gormek istemiyorlar mi desem. sabirla telkin edebilirseniz degisebilir. evlililik gercekten 4-5 senede oturuyor.
 
Ben özellikle is yaparken olani biteni düşünüyordum Aynen esimin ilk 2 yilimizda bizi degil kok ailesini sadece aile görmesi kavgalar boşanma kararları haksızlıklar vs durmadan dönüyordu kafamda.Bosanacaktik dava bile açıldı ben psikologa gittim.Inanin rahatladim.Baristik hala kafamda dönen seyler var ama ben duaya sığındım.Ayrica kendimi yiyip bitirsem de degistiremeyecegim seyleri zor da olsa kabullenmeyi seçtim.Esiniz duzelecektir ama zaman ve iyi bir derse ihtiyacı var.Ben terkederek bilmeden ders verdim.(Laftan anlamıyordu)Siz acik acik konuşun terapiye gidin durumun ciddiyetini anlasin.Hala sevioken çabalayin
Umarım ben de bir gün sizin gibi yazabilirim bunları. Yaptığınız şey büyük bir başarı bence. Umarım ben de yapabilirim bunu.
 
denemedim dememek icin duzeltmeye yonelik her seyi deneyin. terapi vs.. cocuk var cunku. olmazsa bu sefer iciniz rahat yolunuzu ayirirsiniz. acaba duzelir miydi demezsiniz..

benim esim de bes senenin sonunda bir adim uzaklasti ailesinden. daha dogrusu sizinki gibi ailesinin problemleri coktu. biz burada huzur icinde oturunca ona batiyordu. ailesine ihanet gibi hissediyordu benim sagladigim huzur ortamini. sorunlarini para gondererek cozmeye calisiyordu yurtdisinda oldugumuz icin. az az annesine sorunlarinizi bize yansitmayin dedim. tamam deyip sallamadi beni. en son kucuk capli bir ariza cikardim. bir miktar disimi gosterdim. rahat biraktilar ogullarini. bes sene sonunda esim de biraz bize odaklanmaya, ailesini bir miktar uzakta tutmaya calisti, telkinlerimle ogrendi diyelim. ben bilerek bu ortama cocuk getirmek istemedim. yoksa bosanirdik biz de biliyorum. benim esim de para gonderirse iyi baska zaman diger ogullari ve gelinleri degerlidir. ailede sevilmediklerini goremiyorlar mi desem gormek istemiyorlar mi desem. sabirla telkin edebilirseniz degisebilir. evlililik gercekten 4-5 senede oturuyor.
Aslında bizim sorunlar doğumdan sonra patlak verdi. Daha doğrusu doğum öncesi olan sorunların sorun olduğunu ben doğum sonrası farkettim. Eğer öncesinde de bu farkındalığım olsaydı asla çocuk yapmazdım, düşünmezdim bile.
Evliliğin ne olduğunu ikimizde bilmiyormuşuz. Ben ciddiye almamışım sanırım. Görmezden gelmek kolayına gelmiş. Kin falan da tutmayan, çabuk unutan biriydim. Ne zaman bebeğini kucağıma aldım. Haksızlığı kabullenemez oldum. Ben bir anda tepki gösterince suçlu gibi hissetmeye, daha doğrusu hissettirmeye başladım.
Benim eşim de sizinki gibi bazı konularda. Kök ailesinde problemler varken bizim huzurlu olmamızı istemedi sanırım. İyi şeyleri hep saklama gereği duydu mesela.
Umarım bir gün eşim ne yaptığının farkına varır. Bana ve bebeğe verdiği zararı görür. Anne babasının onu nasıl kullandığını anlar. Kayınvalidem doğumuma geldiğinde anneme öbür oğlunun ne kadar huzurlu bir evliliği olduğunu, oğlunun eşinin ağzının içine baktığını anlattı. Benim eşiminse onun gibi olmadığını resmen dalga geçerek söyledi. Ve eşim bunları asla görmüyor. Her gün dua ediyorum sadece gözündeki perde kalksın diye.
 
Aslında bizim sorunlar doğumdan sonra patlak verdi. Daha doğrusu doğum öncesi olan sorunların sorun olduğunu ben doğum sonrası farkettim. Eğer öncesinde de bu farkındalığım olsaydı asla çocuk yapmazdım, düşünmezdim bile.
Evliliğin ne olduğunu ikimizde bilmiyormuşuz. Ben ciddiye almamışım sanırım. Görmezden gelmek kolayına gelmiş. Kin falan da tutmayan, çabuk unutan biriydim. Ne zaman bebeğini kucağıma aldım. Haksızlığı kabullenemez oldum. Ben bir anda tepki gösterince suçlu gibi hissetmeye, daha doğrusu hissettirmeye başladım.
Benim eşim de sizinki gibi bazı konularda. Kök ailesinde problemler varken bizim huzurlu olmamızı istemedi sanırım. İyi şeyleri hep saklama gereği duydu mesela.
Umarım bir gün eşim ne yaptığının farkına varır. Bana ve bebeğe verdiği zararı görür. Anne babasının onu nasıl kullandığını anlar. Kayınvalidem doğumuma geldiğinde anneme öbür oğlunun ne kadar huzurlu bir evliliği olduğunu, oğlunun eşinin ağzının içine baktığını anlattı. Benim eşiminse onun gibi olmadığını resmen dalga geçerek söyledi. Ve eşim bunları asla görmüyor. Her gün dua ediyorum sadece gözündeki perde kalksın diye.
Allah egriyi dogruyu gostersin. Benim dogru yaptigim sey cocuk yapmamak ve uzerine gidip kavga etmemek oldu. Ailen mi ben mi demek, annen baban soyle boyle gor bunu demek, ailesini elestirmek fayda etmez. Cok akillica hareket etmek lazim. Dedigim gibi bes yil sonunda olgunlasti esim. Sizin aksinize ben cok olgundum. Esim yurtdisinda yasiyordu zaten. Ben tum hayatimi tr de birakip bir bavulla geldim buraya. Dunyam degisti. Dil bilmem, sevdiklerimi biraktim, okudugum okul bile gecersiz oldu. Ona ragmen ben daha olgun, daha anlayisli, idare eden, onun mizmizliklarini ceken oldum. Derim hep sanki ben buradaymisim seni getirmisim diye. Nihayet yeni yeni ailesini elestirir oldu. Ben yillar icinde elestirsem o savunmada olurdu. Ben sessiz kalinca elestiren de o oldu. Bence zamanla gorebilir ancak cok sabretmeniz lazim. Aradaki saygiyi diri tutmaya calismaniz lazim. O bitti mi evlilik bitiyor aslinda ask sevgi bitince degil. Annesinin yaptigi dupeduz cahillik. Adam yerine koyup da lafini dikkate almayin derim. Cocugunuzun omru varmis dogmus ne guzel dunyaya gelmis.. pisman da olmayin. Sabir ve dua ile eger baska turlu kotu huylari yoksa esinizin asabilirsiniz bu krizi bence.
 
Vallahi doğum çogu evin ortasına bırakılmış bir bomba gibi.
Ev dışındakini önemsemeyin. Eşinize de aynı böyle anlatın. Böyle haksızlık olmaz ki. Yıllarca ask yasa evlenince ikinci plana at olmaz. Toparlasın kendini. Boşanmayı düşünmeyin. Eşiniz düzelirse duygularınız normale döner
 
Böyle çıkmazlarda bir aile terapistinden yardım almanızda fayda var. Birlikte gitmelisiniz. Ortada birbirini seven iki insan var en azından öyle hissettim. Eşiniz tam olgunlaşmamış henüz. Profesyonel yardıma ihtiyacınız var
 
Eski konularinizi okuyamadim. Ancak istemediginiz bir adamla oturmak ailenize donmekten daha mi kolay sizin icin? Arada cocugunuz olmasa elin herifi yahu? Tum sebeplerden bagimsiz olarak artik istemiyorum bu adami dediginiz andao evden cikmalisiniz. Bir mesleginiz var mi? Calisabilir misiniz? Bunlari yapabilirseniz ailenize donmek zorunda bile degilsiniz,kocaman kadinsiniz caninizin istedigi yerde yeni bir duzen kurarsiniz cocugunuzla. Hayati insan bu kadar zorlastirmamali kendisi icin.
 
Hanımlar merhaba daha önceki konularıma buradan bakabilirsiniz.
Kayınvalide
İçime sinmiyor

Öncelikle yazımın uzun olduğunu belirtmek isterim. Okuyan herkese de şimdiden teşekkür ederim. Bu yazım hem bir iç döküp hem bir cevap arama.
Şimdi ailemin yanına geldim ziyaret için. Ama sanki dönmemem gerekiyormuş gibi hissediyorum. Annemle ve babamla hissettiklerim hakkında konuştum. Hala yapıcı yaklaşıyorlar, boşanmak bu kadar kolay değil mantığındalar. Ama boşanıyorum desem de arkamda duracaklar. Ondan yana hiç şüphem yok. Ama en büyük sorunlarından biri de bu aslında. Boşanıp aile evine dönmek istemiyorum. Evden ayrılalı neredeyse 10 sene oldu. 2 senedir de evliyim işte. Nasıl geri döner anne ve babamla yaşarım? Uzun süre yanyana olduğumuz zaman ciddi problemler çıkacak biliyorum. Geçmişte, kısa süreli aile ziyaretlerimde bile sorunlar yaşamışlığımız var. Şimdi girip de aynı evde yaşayamayız.
Artık eşimi sevmiyorum galiba. Ya da seviyorsam bile yaşanan onca şeyden sonra sevgimi unuttum. Sanki onun kök ailesindeki problemler, benim ailemi yıkıyor gibi hissediyorum.
Eşim evin sevilmeyen çocuğu ama bunu asla görmüyor. Bu zamana kadar hep kullanılmış. Onun bu durumu yüzünden ben de evin sevilmeyen, istenmeyen gelini oldum. Üstelik onun kök ailesini kendi ailemden önce tuttum her zaman. Anne babam hep bunu tembihlemişti. Aman kızım biz seni biliyoruz, sen önce o insanlara hürmeti eksik etme dediler. Ben de doğumda yaşanan olaylara kadar her şeye sustum, her şeyi yuttum. Şimdi çok pişmanım tabi. Bu kadar alttan almasaydım her şey şu an çok farklı olurdu. Resmen yüz verdik ayıya geldi s.çtı kafaya durumu oldu.
Şimdi eşim ailesinin gazında olduğu için ben ondan çok soğudum. Evet, bu adam çok iyi bir baba oldu ama benim için artık sadece bu kadar. Onu görmek istemiyorum. Konuşmak istiyorum ama sadece içindekileri kusmak için. Ona çok sinirliyim. Evlenmeden önce evine bile doğru dürüst gitmeyen adam aşırı aileci oldu. Evet benimde ailemle bağım evlendikten sonra kuvvetlendi. Ama benim ailem ona karşı aşırı iyiydi. Doğuma bile geldiklerinde buzluğa onun için yemekler atıldı, sevdiği şeyler falan. Ev ile ilgili bir ihtiyacım olup da aileme bahsettiğimde anında o ihtiyacı kapamaya yönelik hareket ettiler. Evime her geldiklerinde yüzlerce liralık alışverişler yaptılar. Tuvalet fırçasına kadar babam düşünüp aldı. Maddi anlamda çok zorluk çektiğimiz süreçlerde hep destek oldular. Bu süreçte onun ailesi ne yaptı peki. Cidden zor günler geçirip, ekmek alacak paramız olmadığı bir zamanda annesi evine perdeler diktirdi. Üstelik tamamen keyfi bir şekilde. Ve maddi olarak ortak durumdaydık o zaman. Eşimdeydi tüm maddi yük. Bebek oldu ne bir hediye aldılar, ne de gelip yardımcı oldular. Annesi lafta doğumuna geldi. Kendi yediği tabağı, bardağı yıkayıp kenara çekildi. Kendine kahveler yapıp içer misiniz diye sorma ihtiyacı bile duymadı.
O kadar çok şey yaşandı ki olumsuz, şimdi en ufak şey bile aklıma geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum. Susmakla olmuyor, susmasam her şey büyüyor. Üstelik 2,5 aylık bir bebek var ortada. Boşanmak bir seçenek ama bunca zamandır birbirimize bağımlı olduğumuz için çok zor olacak biliyorum. Mesela şu an bile evime dönmek istiyorum.
Hatalarını görse telafi eden bir insan. Ama görmüyor, görecek gibi de durmuyor. Nereye kadar böyle gider bilmiyorum. Değişir mi düzelir mi bilmiyorum. Ben ne hata yapıyorum onu da bilmiyorum. Değiştirmek istediğim şey ne ondan bile emin değilim.
Bizim çift olarak direk ikimizle alakalı sorunumuz yok aslında. Evet çok hararetli bir çiftiz. Tartışmalarının çoğu çift için boşanma boyutudur hatta. Ama 6-7 senedir biz buna alıştık. İlişkimizin dinamiği bu şekilde. Ama 3. Kişiler yüzünden olan sorunları çözemiyoruz. Sanki hep ben haksızmışım gibi geliyor ona. Bana böyle hissettiriyor. Hep kök ailesi öncelikli. Önceden madden de onları önde tutuyordu. Şimdi bu sorun aşıldı.
Ben bunları nasıl çözeceğim. Boşanmak çok kolay, iki imza atmanıza bakıyor tüm süreç. Ama pes etmek de ihoşuma gitmiyor, yediremiyorum. O kadar zor süreçlerden bugüne geldik ki. Bırakmak zor geliyor. Dediğim gibi ekmek alıcak paramız yokken aylık 15-20 bin gelirimiz olacak durumlara geldik. Arabamızı aldık, borçlarımızı ciddi anlamda kapattık. Evlendik, harika bir yerde gayet lüks bir düğün yaptık. Çeşitli yatırımlar yapmaya başladık vs. Benim ailemin geri ödemeli destekleri dışında her şeyi kendimiz yaptık. Sevgiliyken beraber kurduk işi. Sıfırdan bugünlere geldik. Ben şimdi bunca zorluktan sonra nasıl bırakıp gideceğim bilmiyorum.
Ne yapmalıyım hanımlar, birileri bana çıkar yol göstersin. Ben artık düşünmekten kafayı yiyeceğim. Doğumum hayatımın en kötü olaylarından biri oldu benim için. Evliliğimin bitişine kapı açtı resmen. Ne yapayım siz söyleyin. Terapiye mi gitmeliyiz? Boşanmalı mıyız? Nasıl bir yol izlemeliyiz siz söyleyin.
Boşanmayın derim ...annemin bir lafı var uygulamasa da söyler hep
Erkek milletinin bir cebini ye öbür cebine s..ç der
Yani madem maddi durumu iyi ve bellli ki ailesi o yüzden ona yaklaşıyor kaptırmayın eşinizi ailesine
Saygıda hürmette kusur etmemeye çalışın
Dinler görünün ama duymayın....söylediklerini peki tamam falan diye kapatın...kısacası umursamayın onları...bunun için terapi şart tabi o ayrı
Eşinize gelince madem sorununuz yok ,o kadar sıkıntı yaşamışsınız bırakmamışsınız şimdi niye bırakacaksınız ki ...resmen ben yemiyorum başkası yesin der gibi...yapmayın siz kucağınıza çocukla geçim derdindeyken eşiniz ailesi ile gününü gün etmesin izin vermeyin buna
Çocuğu tek başınıza büyütmeyin ...büyüyünce aa ben senin babanım deyip hazır çocuğa konacak adam...yapmayın bu kötülüğü kendinize
 
Çok şeye kırılmış ve hep biriktirmişsiniz haliyle yoruyor bunlar. Bence eşinizi dinlesek onun da yorgunlukları var. Bunlar da yeni bir sorumluluk girince işin içine patlak vermiş. Beraber bir aile terapistine gitmeniz lazım. Umarım eşiniz bu duruma sıcak bakar. Bakmazsa da siz içinizde bu birikenleri bir uzmana anlatmalısınız. Evliliğinizden önce kendi ruh sağlığınızı ve mutlu bir anneye ihtiyacı olan yavrunuz için bir destek alın.
 
X