- 6 Mart 2007
- 2.549
- 115
- 323
- Konu Sahibi Revolucion
- #1
selam hanım hanımcıklar.
bir süredir kafamı kurcalayan bir duyguyu sizlerle paylaşmak istedim. 3 ay sonra ikinci bebeğim geliyor kısmetse. büyük oğlum daha 2,5 yaşında. bebişimizse hiç umulmadık bir anda hiç bir hazırlık ve düşünce yokken kendini belli etti. önceleri kabullenemedik, bizim için imkansızdı ikinci bir çocuk ama kıyamadık vardır bir hikmet dedik. derken sorunlu geçen ilk üç aydan sonra durcakmı gidicekmi sorularını arkamızda bırakırken bu kezde saçma sapan kabuslarla bağlanamadım önceleri ona. hep bir bizimle kalmayacak duygusu hakimdi içimde sırf bu yüzden hiç bir hazırlıkta başlamadı. aylarca bir isim telaşına bile giremedik eşimle. derken iki hafta önceki rendevumuzda kasılmalar gözlemlendi başladık iğne olmaya hala umutsuzduk 4 hafta daha lazım yaşayabilmesi için haberini aldık doktorumuzdan.yine bel bağlayamadık. ama önceleri gidersede kısmet derken şimdi ya onu kaybedersek endişesini yaşamaya başladık. konuşup tepki alamadığımda hüzünle yüzüm asılmaya başladı. ne garip bir duyguymuş bu noldu nasıl oldu bilmiyorum ancak bir anda garip bir bağ ile canım der hale geldim.
şimdiyse binbir endişe var yüreğimde. bu kez her iki oğlum içimde. evet ikinci kez tadıcam anneliği ama sanki ilk bebeğimi bekler kadar acemi hissediyorum kendimi. aklımda soru işaretleri birbirini kovalayıp duruyor. belki iananmayacaksınız ama küçük bir bebeğe yeni bakmış olmama rağmen daha çok küçük olucak onu tutucam, nasıl besleyip, büyütücem endişesinden bir türlü kurtulamıyorum.birde büyük oğlum beni korkutuyor. malum daha oda çok küçük onunda ilgi dönemi ama diğeride bakıma muhtaç ya biriyle ilgilenirken diğerine yetişemezsem, ya birini kollamaya çalışırken diğerini boşlarsam ??? ya küçüğünüde büyüğü kadar sevmezsem ???
biliyorum aslında hepsi yersiz endişeler. biliyorum Allah hem gücünü hem sabrını hemde sevgisini verecek. biliyorum her ikisinide biribirinden ayıramayacağım. ama elimde değil yinede kafamı kurcalıyor işte. ve şimdi anlıyorum büyüklerimizin neden bir çocuk hiç çocuk dediğini. insan asıl anneliği ikincide tadıyormuş.asıl endişeler ikinciyle meydana çıkıyormuş.ve kadın aslında ikinci kez hamile kaldığında içindeki gücün farkına varıyormuş.
bir süredir kafamı kurcalayan bir duyguyu sizlerle paylaşmak istedim. 3 ay sonra ikinci bebeğim geliyor kısmetse. büyük oğlum daha 2,5 yaşında. bebişimizse hiç umulmadık bir anda hiç bir hazırlık ve düşünce yokken kendini belli etti. önceleri kabullenemedik, bizim için imkansızdı ikinci bir çocuk ama kıyamadık vardır bir hikmet dedik. derken sorunlu geçen ilk üç aydan sonra durcakmı gidicekmi sorularını arkamızda bırakırken bu kezde saçma sapan kabuslarla bağlanamadım önceleri ona. hep bir bizimle kalmayacak duygusu hakimdi içimde sırf bu yüzden hiç bir hazırlıkta başlamadı. aylarca bir isim telaşına bile giremedik eşimle. derken iki hafta önceki rendevumuzda kasılmalar gözlemlendi başladık iğne olmaya hala umutsuzduk 4 hafta daha lazım yaşayabilmesi için haberini aldık doktorumuzdan.yine bel bağlayamadık. ama önceleri gidersede kısmet derken şimdi ya onu kaybedersek endişesini yaşamaya başladık. konuşup tepki alamadığımda hüzünle yüzüm asılmaya başladı. ne garip bir duyguymuş bu noldu nasıl oldu bilmiyorum ancak bir anda garip bir bağ ile canım der hale geldim.
şimdiyse binbir endişe var yüreğimde. bu kez her iki oğlum içimde. evet ikinci kez tadıcam anneliği ama sanki ilk bebeğimi bekler kadar acemi hissediyorum kendimi. aklımda soru işaretleri birbirini kovalayıp duruyor. belki iananmayacaksınız ama küçük bir bebeğe yeni bakmış olmama rağmen daha çok küçük olucak onu tutucam, nasıl besleyip, büyütücem endişesinden bir türlü kurtulamıyorum.birde büyük oğlum beni korkutuyor. malum daha oda çok küçük onunda ilgi dönemi ama diğeride bakıma muhtaç ya biriyle ilgilenirken diğerine yetişemezsem, ya birini kollamaya çalışırken diğerini boşlarsam ??? ya küçüğünüde büyüğü kadar sevmezsem ???
biliyorum aslında hepsi yersiz endişeler. biliyorum Allah hem gücünü hem sabrını hemde sevgisini verecek. biliyorum her ikisinide biribirinden ayıramayacağım. ama elimde değil yinede kafamı kurcalıyor işte. ve şimdi anlıyorum büyüklerimizin neden bir çocuk hiç çocuk dediğini. insan asıl anneliği ikincide tadıyormuş.asıl endişeler ikinciyle meydana çıkıyormuş.ve kadın aslında ikinci kez hamile kaldığında içindeki gücün farkına varıyormuş.
(oysaki biri 5.5 biri 2.5 yaşında)
