Kanser olduğumda yanımda olacağına dair büyük sözler verip ağlayan adama güvenip ilerde anne olmak için embriyo dondurdum. Daha sonra kendisi 6 ay refakatçi iznine ayrıldı ve 6 ay boyunca ailemle beraber kaldık. Bu dönemde ben 4. kemoterapiyi alırken beni terk etti. Terk sebebi kesinlikle olmayan kuruntuları. Güya ailem ona kötü davranıyordu. Daha sonra kendisi küçükken ailesi tarafından terkedilmiş olmanın verdiği acıyla takıntılı birine dönüştüğünü söyledi. Beraber kendisiyle psikiyatriye gittik. Böylece aktif kemom bitene kadar sorunlar çok olmadı. Düğünümüz yapıldıktan sonraki sabah direkt benden altınlardan bir bölüm aldı. Açıkçası benim için çokta problem değildi. Benim ya da senin diye bir şey yok demiştim. Ancak 3. gün haberim olmadan 25 kişiyi eve çağırdı. O kadar üzüldüm ki buna.. Eksiğim kusurum illa olmuştur ama beni suçlaması aşırı kırmıştı beni.. Bunun üzerine daha yeni geldiğim kimsemin olmadığı bu şehirde elimden kartımı almaya çalıştı. Bir anda boğazıma yapıştı. Ailesi gelerek beni teselli etti. O akşamda 14 kişi misafirliğe geldi yine haberim yok.. Böyle böyle birkaç kez şiddet gördüm. Aile terapistine gittik. 3 seans sonra gitmek istemedi. Bu arada sürekli hastalığımdan dolayı rahatsız oluyordum. Kendisi zorla beni hastaneye götürdü. Annesi ve kız kardeşi bana marazlı derken yakaladım. Bunun üzerine o da kanserli, yarım demelere başladı. Zamanla içime kapanıp mesleğimle ilgilenmeye kendi iç dünyamla mutlu olmaya çalıştım. Beni en çok yaralayan bu kişi dışında anne olma şansım yok. Tek başıma mücadele etim.
Tüp bebek için hala tedavi görüyorum. En son depremde beraberdik 1 hafta köyde kaldık. Annesi ile büyük bir kavga ettiler.. Kalkıp ailemin yanına gittim. Burda bana engelli raporu çıkarmak istedi kabul etmedim. Kız kardeşinin araması ile beni bırakıp gitti.. Bende ne yapacağımı bilemedim. En son ailemin yanına tayinimi aldım. Tedavilerime başladım tekrardan. 9 ay konuşmadık. Açıkçası kalbimde zaten çoğu şey bitmişti. Beni ailesi olarak hiç görmedi. Benimde illa kusurum yanlışım oldu. Ama hep onu mutlu etmek zorunda olmak çok yorucuydu.. En son ameliyat oldum babası babamı arayıp kalan iki bileziği istedi. Bende bir üst ile geldim yerden tüm eşyalarımı istedim. Bunun üzerine bana boşanma davası açmış. Normalde zerre üzülmem diyordum ama kalbim çok ağrıyor. Kanserden daha çok acıtan bir evlilikten kurtulduğuma sevinmem gerekiyorken içim sökülüyor. Beni maddi manevi kullanıp bir kenara atmış gibi.. Bir dua bir yola ihtiyacım var.. O tebligatta yazılanları görünce derin bir değmezmiş dedim sadece…