- 6 Mayıs 2007
- 3.943
- 9
hayat ne kadar garip...
kanatlarımı evde bırakıp, kanatsız bir melek olarak hayata devam etmeye çalıştığımda kanatlarımın artık olmadığını görenler beni terk edip gittiler. o an anladım... kimse beni ben olduğum için değil, kanatları olan bir melek olduğum için seviyordu. oysa kanatlarım sadece bir semboldü, bir simgeydi, belki de göz boyamaydı...
oysa ben hala meleğim... kanatsız olsam da, kafam da altın sarısı bir hare olmasa da...
kanatlarımı portmantoya asıp çıktığım o gün -ilk defa- melek olduğum için mutluydum. çünkü insanların melek gibi görünmeyen meleğe nasıl davrandığını gördüm. sadece bir kaç kişi beni kanatlarım olmadan da kabul etti. anladım ki onlar benim gerçek dostlarım...
kanatlarım olmadan da ben yine benim... bunu farkedemyen gözler utansın...
utandılar da... kanatlarımı tekrar alıp karşılarına çıktığımda utandılar. onlara dedim ki:
"eğer itibar istiyorsanız, sevilmek istiyorsanız alın bu kanatları. benim bunlara ihtiyacım yok. çünkü gerçek dostlarımı buldum. oysa sizin ihtiyacınız var. çünkü siz sahtesiniz ve sahte insanların asla gerçek dostları olmaz. siz itibar gören, sizin olmayan ve sizi olduğunuzdan farklı gösteren bu kanatlara mahkumsunuz."
Bu yazıyı kayserilim'e bir melek resmi ararken buldum Çok hoşuma gitti ve hemen sizlerle paylaşmak istedim a.s.
