- 6 Şubat 2022
- 2
- 5
- 1
Erkek arkadaşımla cinselliği 6. senemizde yaşadık. Önceden hem ruhen kendimi hazır hissetmiyordum hem de büyüdüğüm çevreden dolayı o tabular sürekli zihnimdeydi. Birbirimizin ilk sevgilisiydik. İlişki yaşadığımızda kan gelmedi ilk olmasına rağmen. O an yıkıldım, yıllarca koruduğum o zar dediğimiz saçmalık kanamayınca deliler gibi ağladım. Nasıl olur da kanamaz, bunca yıl ben bir şey olur diye neden korktum o zaman diye diye yedim kendimi. Düşünün bisikletin selesinden dolayı zarar geleceğini düşünürdüm. Bu ne zır cahillikmiş. Şimdi düşünüyorum da nasıl düşüncelerle büyümüşüm, ne biçim fikirlerle doldurmuşlar kafamı. Annem hep derdi ki tuvalette peçeteyle silerken dikkatli ol ablan o hatayı yaptı derdi. Yaşım küçükken ne anlatmak istediğini de anlamıyordum zaten. Peçeteyle o zarın yırtıldığını düşünen bir anne..
O an kan gelmeyince de “Neden kanamadı, bir şey mi yaptın da bana söylemedim sen” dedi hemen kalktı sinirli bir şekilde. O şokla cevap bile vermeden ağlayarak gittim. Tüm iletişimimi kestim, hiç konuşmadan ayrılmış oldum. Yıllarca bir hatamı, bir yalanımı bile görmemiş duymamış insan bu. O an haddini bildirmediğim için hala çok pişmanım.
Bu olay üzerinden 6 ay geçti. Kendisi hala bir şekilde ulaşmaya çalışıyor. Kapıma kadar gelip sürprizler yapıyor affetmem için. Başka numaradan mesaj atmış “o an düşünemedim kendime çok kızıyorum sana güvenmez olur muyum çok çok hatalıyım“ yazmış. Annesi aradı geçen, bu olayı tabi ki bilmiyor. Barıştırmak istedi, reddettim kibarca. Yakın arkadaşım da içten içe herkes bir şüphe duyabilir normal dedi. Buna da ayrı şok oldum. İnsan gerçekten güveniyorsa nasıl şüphe duyabilir?
Bir yanım gerçekten o pişman, barışsam mı diyor. Diğer yanım bu kadar gurursuz olma kendine saygın yok mu senin diyor. Sizin fikirleriniz benim için değerli. Siz ne düşünüyorsunuz? Siz ne yapardınız?
O an kan gelmeyince de “Neden kanamadı, bir şey mi yaptın da bana söylemedim sen” dedi hemen kalktı sinirli bir şekilde. O şokla cevap bile vermeden ağlayarak gittim. Tüm iletişimimi kestim, hiç konuşmadan ayrılmış oldum. Yıllarca bir hatamı, bir yalanımı bile görmemiş duymamış insan bu. O an haddini bildirmediğim için hala çok pişmanım.
Bu olay üzerinden 6 ay geçti. Kendisi hala bir şekilde ulaşmaya çalışıyor. Kapıma kadar gelip sürprizler yapıyor affetmem için. Başka numaradan mesaj atmış “o an düşünemedim kendime çok kızıyorum sana güvenmez olur muyum çok çok hatalıyım“ yazmış. Annesi aradı geçen, bu olayı tabi ki bilmiyor. Barıştırmak istedi, reddettim kibarca. Yakın arkadaşım da içten içe herkes bir şüphe duyabilir normal dedi. Buna da ayrı şok oldum. İnsan gerçekten güveniyorsa nasıl şüphe duyabilir?
Bir yanım gerçekten o pişman, barışsam mı diyor. Diğer yanım bu kadar gurursuz olma kendine saygın yok mu senin diyor. Sizin fikirleriniz benim için değerli. Siz ne düşünüyorsunuz? Siz ne yapardınız?
Son düzenleme: