- 12 Temmuz 2006
- 643
- 9
- 48
Şimdi, yine bir kâğıt ve bir kalem var elimde. Ama beynimde binlerce duygu yarışıyor; "önce ben, önce ben" diye. Hangisi daha değerli, hangisi daha öncelikli seçemiyorum. Halbuki ben hepsini seviyorum.
İçimdeki mutluluklara öncelik versem; hüzünlerim alınır biliyorum. Kırgınlıklarımı haykırsam; sevgilerim küsecek seziyorum. Unuttuğum anılar bile tek tek dile geliyor. Onları da ayrıntılarıyla hatırlıyorum. Hele kalbimin sesini nasıl duymam? O değil mi asıl yaşama sebebim? Duygularımı, duygu hazinemi içinde saklamıyor muyum?
Şaşıyorum bazen; bunca şey nasıl bir arada bulunuyor? Adeta yağan kar taneleri gibi içimde salınıp, bir birine çarpmadan nasıl var oluyor? Nasıl bir varlığım ben? Bir anım bir anıma uymuyor. Bir bakıyorum; gülümseyen, güller açan bir yüz, bir bakıyorum; içimde hüzünlü bir güz ya da sonsuz bir çaresizlik koynuna almış beni; sanki bu dert çözümsüz.
Hep öyle sandığım anlarda, içimdeki en yüce duygu; ümidim, hiç bırakmadı beni karanlığın koynunda, yetişti imdadıma. Hep bir yardım eli olup uzandı; o kuyu misali karanlığın içinden, sardı beni ümidimin sıcak kolları. Ben mutsuz oldukça, o mutlu olmam için yol gösterdi. Sanki yaşlı bilge bir dede oldu; sorduğum sorular karşısında. Bense her zorlukta, biraz daha çocuk gibi gözyaşlarıyla ağladım. Ama fırtına peşi güneşi gibi ümidim bana yol gösterdi.
En sevgisiz sözlereyse, sevgim karşılık verdi. "Sen sakın beni kaybetme" dedi. "Onlar gibi olma. Sevgisiz dünyada sen sevgili kal, kal ki bir ayrıcalığın olsun. sevginin gücüyle sevgisizler karşından yok olsun. Bırak hep ışıldasın sevgi ışığın, umudunun yanında. Yoksa kötülüğün, sevgisizliğin, haksızlığın karanlığında kaybolursun" dedi bana sevgim ve ben de hep onu dinledim.
İyiki ben böyle yaratılmışım. Sevgim ümidim benim aydınlığım. Kötülüklere alışığım, sevgisizliğe de aşinayım ama ben hiç yılmadım. Evet bazen isyandaydı kalbim. Ama her zaman çabucak geçti hırsım. Ve hep sevgimle ümidimi harmanlayıp, içimde yaşamasına izin verdim. Ben istemeden onlar beni terketmeyecek. Ümidim, sevgim hep benimle olup bu dünyaya göğüs germeme yardım edecek.
Şimdi; büyük bir ümit taşıyorum; kötülüklerden, sevgisizliklerden arınmış, güzel bir dünya. Ama tek başıma yapamam ki; haydi kalbinde sevgi kırıntısı olanlar bir araya...
İçimdeki mutluluklara öncelik versem; hüzünlerim alınır biliyorum. Kırgınlıklarımı haykırsam; sevgilerim küsecek seziyorum. Unuttuğum anılar bile tek tek dile geliyor. Onları da ayrıntılarıyla hatırlıyorum. Hele kalbimin sesini nasıl duymam? O değil mi asıl yaşama sebebim? Duygularımı, duygu hazinemi içinde saklamıyor muyum?
Şaşıyorum bazen; bunca şey nasıl bir arada bulunuyor? Adeta yağan kar taneleri gibi içimde salınıp, bir birine çarpmadan nasıl var oluyor? Nasıl bir varlığım ben? Bir anım bir anıma uymuyor. Bir bakıyorum; gülümseyen, güller açan bir yüz, bir bakıyorum; içimde hüzünlü bir güz ya da sonsuz bir çaresizlik koynuna almış beni; sanki bu dert çözümsüz.
Hep öyle sandığım anlarda, içimdeki en yüce duygu; ümidim, hiç bırakmadı beni karanlığın koynunda, yetişti imdadıma. Hep bir yardım eli olup uzandı; o kuyu misali karanlığın içinden, sardı beni ümidimin sıcak kolları. Ben mutsuz oldukça, o mutlu olmam için yol gösterdi. Sanki yaşlı bilge bir dede oldu; sorduğum sorular karşısında. Bense her zorlukta, biraz daha çocuk gibi gözyaşlarıyla ağladım. Ama fırtına peşi güneşi gibi ümidim bana yol gösterdi.
En sevgisiz sözlereyse, sevgim karşılık verdi. "Sen sakın beni kaybetme" dedi. "Onlar gibi olma. Sevgisiz dünyada sen sevgili kal, kal ki bir ayrıcalığın olsun. sevginin gücüyle sevgisizler karşından yok olsun. Bırak hep ışıldasın sevgi ışığın, umudunun yanında. Yoksa kötülüğün, sevgisizliğin, haksızlığın karanlığında kaybolursun" dedi bana sevgim ve ben de hep onu dinledim.
İyiki ben böyle yaratılmışım. Sevgim ümidim benim aydınlığım. Kötülüklere alışığım, sevgisizliğe de aşinayım ama ben hiç yılmadım. Evet bazen isyandaydı kalbim. Ama her zaman çabucak geçti hırsım. Ve hep sevgimle ümidimi harmanlayıp, içimde yaşamasına izin verdim. Ben istemeden onlar beni terketmeyecek. Ümidim, sevgim hep benimle olup bu dünyaya göğüs germeme yardım edecek.
Şimdi; büyük bir ümit taşıyorum; kötülüklerden, sevgisizliklerden arınmış, güzel bir dünya. Ama tek başıma yapamam ki; haydi kalbinde sevgi kırıntısı olanlar bir araya...
