- 29 Ocak 2019
- 521
- 1.361
-
- Konu Sahibi Myprettyworld
- #1
Merhaba,
Ben 25 yaşında, bekar, ailesiyle yaşayan bir kadınım.
Benim sorunum şu, kafamda plan program yapıyorum, ama uygulamada sıkıntı yaşıyorum.
Örneğin uyanıyorum sabahları ama kalkıp kahvaltı yaptığımı hayal ediyorum sonra yapılacak işleri yaptığımı filan sonra geri uyuyorum. Uyanıyorum hala yataktayım... o kadar şeyi yaşıyor-muş gibi yaşıyorum. Halbuki yerimde sayıyorum.
Konuşurken de böyle, herkesin bildiğini zannederek içimde cevap verip içimden konuşuyorum, insanlar anlamayınca aşırı sinirleniyorum. Farklı görüşe saygım var ama annem benden başka bir şey ortaya attığında sinirden deliriyorum. Annemin fikirleri hayatımın fikirleri gibi yetiştim onun için herkesten vazgeçtim sevdiğim adamı bıraktım. Haklıydı işte, haksız olduğu çok yer var ama ben ayrı fikre düştüğümüzü kabullenemiyorum. Arkadaşlarım var, herkes beni çok sever ama ben fazla insanlarla olmayı sevmiyorum nadir arkadaşlarım var yıllardır görüştüğümüz. Hayvanseverim, hayvanlarla vakit geçirmeyi çok seviyorum...
Anksiyete problemim var diye psikiyatristim hap verdi onları kullanıyorum 3 gündür, ama sinirime çare bulamadım.
Kafamın içinde her şeye ağlamak isteyen ve sinirli, devamlı bağıran ve hiç susmayan bir kocakarı oturuyor sanki. Onu bir türlü memnun edemiyorum.
Her şeyi anlıyorum ve hissedebiliyorum. Devamlı bir yerlerden enerji alıyorum konuşurken, normal dururken bakış, görünüş her şeyi yorumluyorum içimden ona göre tepki veriyorum. Annem hislerime çok güveniyor iyi tahlil edebiliyorsun insanları diyor.
Ama çok yoruldum anlamaktan. Gerçekten.
Dışarıdan bakıp yorumlayan gözlere ihtiyacım var, nasıl olduğuyla ilgili fikriniz nedir?
Ne önerirsiniz?
Karışık anlattıysam ve kusurum olduysa affola.
Teşekkür ederim görüşleriniz için şimdiden...
Ben 25 yaşında, bekar, ailesiyle yaşayan bir kadınım.
Benim sorunum şu, kafamda plan program yapıyorum, ama uygulamada sıkıntı yaşıyorum.
Örneğin uyanıyorum sabahları ama kalkıp kahvaltı yaptığımı hayal ediyorum sonra yapılacak işleri yaptığımı filan sonra geri uyuyorum. Uyanıyorum hala yataktayım... o kadar şeyi yaşıyor-muş gibi yaşıyorum. Halbuki yerimde sayıyorum.
Konuşurken de böyle, herkesin bildiğini zannederek içimde cevap verip içimden konuşuyorum, insanlar anlamayınca aşırı sinirleniyorum. Farklı görüşe saygım var ama annem benden başka bir şey ortaya attığında sinirden deliriyorum. Annemin fikirleri hayatımın fikirleri gibi yetiştim onun için herkesten vazgeçtim sevdiğim adamı bıraktım. Haklıydı işte, haksız olduğu çok yer var ama ben ayrı fikre düştüğümüzü kabullenemiyorum. Arkadaşlarım var, herkes beni çok sever ama ben fazla insanlarla olmayı sevmiyorum nadir arkadaşlarım var yıllardır görüştüğümüz. Hayvanseverim, hayvanlarla vakit geçirmeyi çok seviyorum...
Anksiyete problemim var diye psikiyatristim hap verdi onları kullanıyorum 3 gündür, ama sinirime çare bulamadım.
Kafamın içinde her şeye ağlamak isteyen ve sinirli, devamlı bağıran ve hiç susmayan bir kocakarı oturuyor sanki. Onu bir türlü memnun edemiyorum.
Her şeyi anlıyorum ve hissedebiliyorum. Devamlı bir yerlerden enerji alıyorum konuşurken, normal dururken bakış, görünüş her şeyi yorumluyorum içimden ona göre tepki veriyorum. Annem hislerime çok güveniyor iyi tahlil edebiliyorsun insanları diyor.
Ama çok yoruldum anlamaktan. Gerçekten.
Dışarıdan bakıp yorumlayan gözlere ihtiyacım var, nasıl olduğuyla ilgili fikriniz nedir?
Ne önerirsiniz?
Karışık anlattıysam ve kusurum olduysa affola.
Teşekkür ederim görüşleriniz için şimdiden...