- 4 Temmuz 2009
- 59
- 3
Merhaba,
Duygularım çok karmaşık, kendimi anlayamıyorum. Bir de sizlerden fikir almak istedim.
6 aylık bir ilişkim var. İlk 5 buçuk ayı mükemmeldi. Hele ki ilk haftalar, o heyecan, mutluluk. İlk baştaki kalp çarpıntıları bir süre sonra dindi ama birlikte çok iyi vakit geçiriyorduk. Hem duygusal olarak hem mantıksal olarak doğru bir insanla birlikte olduğumu hissediyordum. Sorumluluk sahibi, güvenilir, şefkatli, eğlenceli biri, sevgi dolu, cömert, daha ne olsun. Arkadaşlarım ve ailem de onu seviyor (ailem sadece anlattıklarımdan biliyor). O benimle evlilik hayali kuruyor ben de ilk defa bu kişiyle evlenebilirim diye düşünüyordum. Nerede otururuz planları yapıyordu. Bu süreçte mükemmel olmayan tek şey şuydu: canım cicim muhabbetlerinden, komikliklerden, ilk zamanlardaki ciddi, mantıksal konuşmaları yapamaz olduk. Birlikteyken bu canım cicim muhabbetleri ve gülmeceyle saatler geçiriyoruz ama şöyle bir saat dolu dolu telefonda konuşmamız yok. Yazışarak da pek konuşmuyoruz. Bir iki şey yazıp susuyor. İlk başlarda sabahlara kadar her şeyden konuşmuştuk halbuki. Ben birine bağlanmak için düşünce paylaşımı ihtiyacı duyuyorum. sırf duygusal muhabbetler eksik kalıyor. Bu konuşmama durumu aylardır geri planda kafamın bir yerindeydi ama önemsemiyordum. Duygularımda eksiklik yoktu.
Gel gelelim, bir süre önce bir olay yaşadık. Ben onun aramalarını birkaç saat görmedim, sonra özür diledim. hatalıydım. Ancak, hemen arkasından o benim aramalarımı saatlerce cevaplamadı. mesajlarıma bakmadı. iş yerinden bile aradım, açmadı. Toplantıda olduğunu düşünmek istedim. onunla aynı yerde çalışan kız arkadaşımı aradım, arkadaşım onun masasında oturduğunu haber verdi. işte o an içimde bir şey koptu.
Ya acil bir şey söyleyecek olsaydım? bir de bu tarz ders verme hareketleri babamın tarzıdır ve hiç ama hiç hoşlanmam. Yoğundum, ondan yazamadım dedi, başka bişey demedi. İşim çok, yine olabilir dedi. Allah aşkına, bir "müsait değilim" yazmak çok mu zor? O an bir soğukluk geldi bana. Üç dört gün eskisi gibi hissedemedim. Zoraki görüştüm. Kalbimde duygu kırıntısı bile hissedemedim. Yanıma fazla yaklaşsa rahatsız oldum hatta.
Belki pireyi deve yaptım, şımarıklık yaptım bilmiyorum ama hislerim uçtu gitti resmen. Kontrolümde olan bir şey değil ki. Tam düzeldik derken, bu kez de arkadaşlarıyla beni görüştürmek için emrivaki yaptı ( daha önce de çok yapmıştı ve ses çıkarmamıştım) bu kez kabul etmedim ve bozuldu. Tripler yaptı. Olgunluğunu beğendiğim adam 15 yaşında çocuk oldu. Ben alttan almayınca bir iki gün hiç konuşmadık. Ne ben konuştum ne o. Ayrılıyoruz gibi hissettim. Bu sürede ilişkiyi gözden geçirdim.
Bazı farklılıklarımız var. Ben daha içe kapalıyım, o sürekli arkadaşlarla çevrili olmak istiyor. Kötü bişey değil elbette, sadece ben uyum sağlayamayabilirim. Çok sıkı akrabalık ilişkileri var, kalabalık bir aile. Ben buna hiç alışkın değilim. Sadece çekirdek ailemle büyüdüm. Sinema, müzik, yemek ikimiz için de çok önemli ama zevklerimiz farklı. Birlikte aynı konserin ya da filmin tadını çıkarmamız zor. Onun sevdiğini ben anlamıyorum, benim sevdiğimi o. beslenme alışkanlıklarımız farklı. Birimiz daha dindar. Bilemiyorum gerçekten. Bunlar küçük farklar gibi görünüyor ama insanların kim olduklarını yansıtan şeyler sanırım. Zaten doğru dürüst konuşamıyoruz, hep laylaylom. hep çiçek böcek. İlerde bunlar daha büyük sorunlar yaratır mı? aşk bittiğinde bizi ne bir arada tutacak? Aslında hala aşk var mı, onu bile bilmiyorum. Aşık olsam ayrılmayı düşünemezdim sanki? O aşık olsa o da benimle daha çok konuşmak isterdi heralde. Çok fazla iltifat ediyor hep sevdiğini söylüyor ama güvenemiyorum. iltifatları arkadaşlarıyla görüştürme merakıyla ve konuşmamasıyla birleşince, sadece görüntümü beğenip beni aksesuar gibi kullanmak mı istiyor diye saçma bir şüphe doğuyor içime. Bir de o kız arkadaşım bana onunla ilgili hoşuma gitmeyen şeyler söylemişti. zamanında pek çok kızla şansını denediğini, herkesin peşinden koştuğunu vs. Ama ben onun gözlerine bakınca samimiyet gördüm, o yüzden önemsemedim bu lafları. Bana karşı tavırları hep özenli, sevgi doluydu.
Bir iki günlük küslükten sonra o yazdı ve barıştık. Şimdi iyi gibiyiz. Ona göre ilişkimiz hala evlilik yolunda. Ben de eskisi kadar sevgi dolu olamasam da soğuk değilim. Ama içimde bir şeyler değişti, onu yeni bir gözle gördüm. kafamda şüpheler var artık. arayıp şöyle bir sesini duyasım, bir şeyler paylaşasım gelmiyor eskisi gibi. Öncelikle bu kadar uzun yazıyı okuyan varsa teşekkür ederim. Sizden ricam bana objektif bakış açısı sunmanız. Görüşlerinizi esirgemeyin. Hiçbir ilişkinin ya da insanın mükemmel olmadığını biliyorum, bu saydıklarım önemsiz kuruntular mı acaba? büyütüyor muyum? Hatta şımarıklık mı yapıyorum? Normal şeyler mi bu yaşadıklarım? Yoksa bu ilişki tökezliyor mu?
Duygularım çok karmaşık, kendimi anlayamıyorum. Bir de sizlerden fikir almak istedim.
6 aylık bir ilişkim var. İlk 5 buçuk ayı mükemmeldi. Hele ki ilk haftalar, o heyecan, mutluluk. İlk baştaki kalp çarpıntıları bir süre sonra dindi ama birlikte çok iyi vakit geçiriyorduk. Hem duygusal olarak hem mantıksal olarak doğru bir insanla birlikte olduğumu hissediyordum. Sorumluluk sahibi, güvenilir, şefkatli, eğlenceli biri, sevgi dolu, cömert, daha ne olsun. Arkadaşlarım ve ailem de onu seviyor (ailem sadece anlattıklarımdan biliyor). O benimle evlilik hayali kuruyor ben de ilk defa bu kişiyle evlenebilirim diye düşünüyordum. Nerede otururuz planları yapıyordu. Bu süreçte mükemmel olmayan tek şey şuydu: canım cicim muhabbetlerinden, komikliklerden, ilk zamanlardaki ciddi, mantıksal konuşmaları yapamaz olduk. Birlikteyken bu canım cicim muhabbetleri ve gülmeceyle saatler geçiriyoruz ama şöyle bir saat dolu dolu telefonda konuşmamız yok. Yazışarak da pek konuşmuyoruz. Bir iki şey yazıp susuyor. İlk başlarda sabahlara kadar her şeyden konuşmuştuk halbuki. Ben birine bağlanmak için düşünce paylaşımı ihtiyacı duyuyorum. sırf duygusal muhabbetler eksik kalıyor. Bu konuşmama durumu aylardır geri planda kafamın bir yerindeydi ama önemsemiyordum. Duygularımda eksiklik yoktu.
Gel gelelim, bir süre önce bir olay yaşadık. Ben onun aramalarını birkaç saat görmedim, sonra özür diledim. hatalıydım. Ancak, hemen arkasından o benim aramalarımı saatlerce cevaplamadı. mesajlarıma bakmadı. iş yerinden bile aradım, açmadı. Toplantıda olduğunu düşünmek istedim. onunla aynı yerde çalışan kız arkadaşımı aradım, arkadaşım onun masasında oturduğunu haber verdi. işte o an içimde bir şey koptu.
Ya acil bir şey söyleyecek olsaydım? bir de bu tarz ders verme hareketleri babamın tarzıdır ve hiç ama hiç hoşlanmam. Yoğundum, ondan yazamadım dedi, başka bişey demedi. İşim çok, yine olabilir dedi. Allah aşkına, bir "müsait değilim" yazmak çok mu zor? O an bir soğukluk geldi bana. Üç dört gün eskisi gibi hissedemedim. Zoraki görüştüm. Kalbimde duygu kırıntısı bile hissedemedim. Yanıma fazla yaklaşsa rahatsız oldum hatta.
Belki pireyi deve yaptım, şımarıklık yaptım bilmiyorum ama hislerim uçtu gitti resmen. Kontrolümde olan bir şey değil ki. Tam düzeldik derken, bu kez de arkadaşlarıyla beni görüştürmek için emrivaki yaptı ( daha önce de çok yapmıştı ve ses çıkarmamıştım) bu kez kabul etmedim ve bozuldu. Tripler yaptı. Olgunluğunu beğendiğim adam 15 yaşında çocuk oldu. Ben alttan almayınca bir iki gün hiç konuşmadık. Ne ben konuştum ne o. Ayrılıyoruz gibi hissettim. Bu sürede ilişkiyi gözden geçirdim.
Bazı farklılıklarımız var. Ben daha içe kapalıyım, o sürekli arkadaşlarla çevrili olmak istiyor. Kötü bişey değil elbette, sadece ben uyum sağlayamayabilirim. Çok sıkı akrabalık ilişkileri var, kalabalık bir aile. Ben buna hiç alışkın değilim. Sadece çekirdek ailemle büyüdüm. Sinema, müzik, yemek ikimiz için de çok önemli ama zevklerimiz farklı. Birlikte aynı konserin ya da filmin tadını çıkarmamız zor. Onun sevdiğini ben anlamıyorum, benim sevdiğimi o. beslenme alışkanlıklarımız farklı. Birimiz daha dindar. Bilemiyorum gerçekten. Bunlar küçük farklar gibi görünüyor ama insanların kim olduklarını yansıtan şeyler sanırım. Zaten doğru dürüst konuşamıyoruz, hep laylaylom. hep çiçek böcek. İlerde bunlar daha büyük sorunlar yaratır mı? aşk bittiğinde bizi ne bir arada tutacak? Aslında hala aşk var mı, onu bile bilmiyorum. Aşık olsam ayrılmayı düşünemezdim sanki? O aşık olsa o da benimle daha çok konuşmak isterdi heralde. Çok fazla iltifat ediyor hep sevdiğini söylüyor ama güvenemiyorum. iltifatları arkadaşlarıyla görüştürme merakıyla ve konuşmamasıyla birleşince, sadece görüntümü beğenip beni aksesuar gibi kullanmak mı istiyor diye saçma bir şüphe doğuyor içime. Bir de o kız arkadaşım bana onunla ilgili hoşuma gitmeyen şeyler söylemişti. zamanında pek çok kızla şansını denediğini, herkesin peşinden koştuğunu vs. Ama ben onun gözlerine bakınca samimiyet gördüm, o yüzden önemsemedim bu lafları. Bana karşı tavırları hep özenli, sevgi doluydu.
Bir iki günlük küslükten sonra o yazdı ve barıştık. Şimdi iyi gibiyiz. Ona göre ilişkimiz hala evlilik yolunda. Ben de eskisi kadar sevgi dolu olamasam da soğuk değilim. Ama içimde bir şeyler değişti, onu yeni bir gözle gördüm. kafamda şüpheler var artık. arayıp şöyle bir sesini duyasım, bir şeyler paylaşasım gelmiyor eskisi gibi. Öncelikle bu kadar uzun yazıyı okuyan varsa teşekkür ederim. Sizden ricam bana objektif bakış açısı sunmanız. Görüşlerinizi esirgemeyin. Hiçbir ilişkinin ya da insanın mükemmel olmadığını biliyorum, bu saydıklarım önemsiz kuruntular mı acaba? büyütüyor muyum? Hatta şımarıklık mı yapıyorum? Normal şeyler mi bu yaşadıklarım? Yoksa bu ilişki tökezliyor mu?