Kitap sitelerinden birinde yapılan çok detaylı bir yorumdan yola çıkarak okudum
Güneş Çavması'nı. Okurken, bir film içindeymişim gibi hissettim. İlginç olansa, hangi karakteri okursam okuyayım başrolde sanki ben vardım. :) İnsanı kendinden kaçamayacağı bir noktaya sıkıştırıp kendisiyle yüzleştirirken, güldürüyor, ağlatıyor ama gerçekten mutlu ediyor. :44:
Kitabı bitireli bir kaç hafta oldu ama ara ara açıp okumaya devam ediyorum, sürekli karakterlerle konuşuyorum sanki. Gözlerimi kapatınca Foça'nın denizini görüyorum. (Hiç gitmedim ama bu yaz gideceğpim inşallah.:)
Hele bir Mecnun karakteri var kiii.
Yok ama hepsi etkileyiciydi. Annelere ve anne babalarıyla kronik sorunu olanlara özellikle öneririm.
Zannedersem bu kitapla ben herkesle kişisel barışımı sağladım.