Bazen düşünüyorum da kendi kendime,bu kadar detaycı,bu kadar ince eleyip sık dokuyan bir kişilik olmasaydım keşke..
Gör artık diyorum,herkesten senin gibi düşünmelerini bekleyemezsin,senin istediğin gibi davranmalarını bekleyemezsin.
Evet,kabul ediyorum ama bir yerlerde takılıp kalıyorum yine..
Neden ?
Nedenini de biliyorum aslında.
Bu kadar farkındalık insana mutsuzluk getiriyor.
Peki,insan yedisinde neyse yetmişinde o'dur lafı doğru mu ?
Bu huyumdan biraz olsun sıyrılamayacakmıyım acaba ?
Ama,bir yandan da şöyle düşündüğümde,umursamaz insanın teki olsaydın,hiçbirşeyin farkına varamasaydın daha iyi olur du diyorum.
Buna da cevabım evet olmuyor.
Çoğu zaman kaç yaşında gelmiş,onların deyimiyle hayat okulunu bitirmiş(pehh.. :1closedeyes:) insanların gözünün önündekilerin farkında olmayışını görüp,iyiki ben böyle değilim de diyebiliyorum.
Anlaşılan aradaki dengeyi kurabilmek sanırım.
Ne çok umursamazlık ne de fazla farkındalık iyi gelmiyor benim gibi bir kişiliğe...