- 13 Eylül 2018
- 1.710
- 2.694
- 133
- Konu Sahibi Maariftakvimi
-
- #1
Herkese iyi pazarlar
Aslında sanki buraya yazıp çözüm arayışında olmam gereken başka derler var ama bugün bu konunun gerginliğini o kadar fazla yasiyorum ki...
Sıkıntıma gelecek olursak 1 yıla yakindir aşırı uyuma isteği beraberinde yeme bozukluğu aşırı yemek yene isteği halsizlik bitkinlik falan vardı. Ama son 3-4 aydır hicbirsey yapmayacak hale geldim isten eve gelir gelmez uyuyorum neredeyse ertesi güne kadar artik ütüsüz kıyafetlerle ise gitmeye sacimi adam akıllı taramamaya banyoya anca bi kaç günde bir güç bela girmeye başladım.Son bi parca temiz kıyafet kalıncaya kadar çamaşır falan yıkaamıyordum bazen giyinecek temiz kıyafet bulamıyordum.Arkadaslarimla buluşma isteği bi yere gitme farkli bi aktivite içinden hicbirsey yapmak gelmiyordu.
Bu aşırı uyuma isteğinin ve halsizligin normal olmadığını düşünüp dahiliyeye gittim vitamin degerlerine troidlerime falan bakildi değerlerde düşünlük var ama bu kadar uykusuzluk yada halsizlik yapacak kadar degil dedi.Hicbirseyde yazmadı.
Açıkçası aklıma psikiyatriye gitmek geldi ama sanki her başvurana depresyon tanısı konulacak antidepresan başlanacak diye tedirgin olduğumdan ben ağrı kesici bile kullanmak istemeyecek kadar ilaçlardan kaçan biri olduğum için girmedim ama 3 ay icinde git gide daha kotu oldum.
Gecen hafta psikiyatriye randevu aldim göründüm doktor depresyondasınız hanımefendi dedi.
Doktor bey tamam hic sıkıntım yok diyemem ama herkes kadar maddi herkes kadar iş yada ailevi sıkıntılara sahibim falan dedim.
Oda durum kişiden kişiye değişir mesela birisi cok buyuk sıkıntıları dahi cok fazla umursamazken kimi daha küçük şeylerde yıkılabilir onun gibi düşünün.
İlaç basliycaz ama başında söyleyeyim bi kaç ayla devam edip bitecek bisey degil bu tedavi yıllarca sürecek yıllardan söz ediyorum bilginiz olsun dedi o an kendimi tutamayıp ağladım.Çünku ben yıllarca halsizdim bitkindim ben abartıyorum ilaç kullanmak istemedim özelliklede antidepresan şimdi bunun yıllarca sürecek demesi beni cok etkiledi paikilojik olarak.
Neyse esas konuya geleyim durumu kimseye söylemedim paylaşmayı düşünmedim şimdiye kadar herseyi tek başıma yaşadığım gibi.
Ama şu var ki ailemle yaşıyorum uzun süredir hicbir ise el atmıyorum kardeşlerimin haklı isyanları bazen laf dokundurmalari oluyor onlar tembelliğine vuruyorlar ama inanın tembellik degil inanınki susuzluktan ölsem bir bardak su alacak hali kendimde zor buluyorum yoksa yıllarca evin işlerini onlar yokken tek başıma yaptim ettim.
Arkadaşlarım var çağırırlar falan uzun zamandır pek onlara buluşmalarına katılamıyorum bişeyleri bahane ederek halbuki inanın gidecek gücü bulamıyorum kendimde.
Bi arkadaşım var çok yakınım benim icin gercekten farkli cok seviyorum kendisini fırsat buldukça haftada 2-3 gun mutlaka ya uğrarım ya disarda buluşuruz ama ondan olsa hergun buluşup görüşelim cok iyi niyetli güzel birşeyler hazırlasa çağırmak ister hergun görüşelim buluşalım ister ama evlerimiz uzak ben işten sonra ona uğrayıp eve dönünceye kadar çok geç oluyor.Haftasonu ise bana evden cikmak ışkence gibi geliyor.
Dün cagirdi sahiden halim yoktu konuşunca canim senin hergünü halim boyle ama dedi bugün konuştuk bu seferde reddedince kendimi kötü hissettim bazen herkese depresyondayım ondan boyleymisim diye haykırmak geliyor ilaçlardanmıdir nedir dusundukce ağlayasın geliyor kendi sıkıntım bir yana birde insanlara açıklama yapmak cok yoruyor beni.
Aslında sanki buraya yazıp çözüm arayışında olmam gereken başka derler var ama bugün bu konunun gerginliğini o kadar fazla yasiyorum ki...
Sıkıntıma gelecek olursak 1 yıla yakindir aşırı uyuma isteği beraberinde yeme bozukluğu aşırı yemek yene isteği halsizlik bitkinlik falan vardı. Ama son 3-4 aydır hicbirsey yapmayacak hale geldim isten eve gelir gelmez uyuyorum neredeyse ertesi güne kadar artik ütüsüz kıyafetlerle ise gitmeye sacimi adam akıllı taramamaya banyoya anca bi kaç günde bir güç bela girmeye başladım.Son bi parca temiz kıyafet kalıncaya kadar çamaşır falan yıkaamıyordum bazen giyinecek temiz kıyafet bulamıyordum.Arkadaslarimla buluşma isteği bi yere gitme farkli bi aktivite içinden hicbirsey yapmak gelmiyordu.
Bu aşırı uyuma isteğinin ve halsizligin normal olmadığını düşünüp dahiliyeye gittim vitamin degerlerine troidlerime falan bakildi değerlerde düşünlük var ama bu kadar uykusuzluk yada halsizlik yapacak kadar degil dedi.Hicbirseyde yazmadı.
Açıkçası aklıma psikiyatriye gitmek geldi ama sanki her başvurana depresyon tanısı konulacak antidepresan başlanacak diye tedirgin olduğumdan ben ağrı kesici bile kullanmak istemeyecek kadar ilaçlardan kaçan biri olduğum için girmedim ama 3 ay icinde git gide daha kotu oldum.
Gecen hafta psikiyatriye randevu aldim göründüm doktor depresyondasınız hanımefendi dedi.
Doktor bey tamam hic sıkıntım yok diyemem ama herkes kadar maddi herkes kadar iş yada ailevi sıkıntılara sahibim falan dedim.
Oda durum kişiden kişiye değişir mesela birisi cok buyuk sıkıntıları dahi cok fazla umursamazken kimi daha küçük şeylerde yıkılabilir onun gibi düşünün.
İlaç basliycaz ama başında söyleyeyim bi kaç ayla devam edip bitecek bisey degil bu tedavi yıllarca sürecek yıllardan söz ediyorum bilginiz olsun dedi o an kendimi tutamayıp ağladım.Çünku ben yıllarca halsizdim bitkindim ben abartıyorum ilaç kullanmak istemedim özelliklede antidepresan şimdi bunun yıllarca sürecek demesi beni cok etkiledi paikilojik olarak.
Neyse esas konuya geleyim durumu kimseye söylemedim paylaşmayı düşünmedim şimdiye kadar herseyi tek başıma yaşadığım gibi.
Ama şu var ki ailemle yaşıyorum uzun süredir hicbir ise el atmıyorum kardeşlerimin haklı isyanları bazen laf dokundurmalari oluyor onlar tembelliğine vuruyorlar ama inanın tembellik degil inanınki susuzluktan ölsem bir bardak su alacak hali kendimde zor buluyorum yoksa yıllarca evin işlerini onlar yokken tek başıma yaptim ettim.
Arkadaşlarım var çağırırlar falan uzun zamandır pek onlara buluşmalarına katılamıyorum bişeyleri bahane ederek halbuki inanın gidecek gücü bulamıyorum kendimde.
Bi arkadaşım var çok yakınım benim icin gercekten farkli cok seviyorum kendisini fırsat buldukça haftada 2-3 gun mutlaka ya uğrarım ya disarda buluşuruz ama ondan olsa hergun buluşup görüşelim cok iyi niyetli güzel birşeyler hazırlasa çağırmak ister hergun görüşelim buluşalım ister ama evlerimiz uzak ben işten sonra ona uğrayıp eve dönünceye kadar çok geç oluyor.Haftasonu ise bana evden cikmak ışkence gibi geliyor.
Dün cagirdi sahiden halim yoktu konuşunca canim senin hergünü halim boyle ama dedi bugün konuştuk bu seferde reddedince kendimi kötü hissettim bazen herkese depresyondayım ondan boyleymisim diye haykırmak geliyor ilaçlardanmıdir nedir dusundukce ağlayasın geliyor kendi sıkıntım bir yana birde insanlara açıklama yapmak cok yoruyor beni.