Kabullendim ben yokluğunu

Insan aşkı kadar acısı da herkesten farklı herkesten daha fazla sanıyor. Bütün sonlar birbirine benziyor oysa. Nasıl bütün hikayeler birisinin gelmesiyle baslıyorsa birisinin gidişiyle de bitiyor iste. Başlıyor , yaşanıyor ve bitiyor. İcindeyken bitmeyecek saniyorsun hersey kendi elindeymiş gibi geliyor. O hikayenin yazarı senmişsin gibi. Ama degilsin. Mutsuz sonu okurken cok şasırabiliyorsun. Ben de şaşırdım. Herkes giderdi sen gitmezdin çünkü. Baskalarının aşkları senin askın yanında çok sönüktü. Süslü püslüydün doya doya yasardın. Dolu dolu derdin seni seviyorum diye. Sonra kötü kalpli cadı bir elma verdi. Ben elmayi isirdim. Cadi beni uyuttu. Sen beni öldü sandın. Uyandırmak icin cabalamadin kalktin gittin başka prensesler aradın. İste bizim hikayemiz böyle bitti. Sen artık yoksun. Bir kere aramadın. Oysa ben senin icin bütün dünyayı karsıma alırdım. Şimdi ne yapmam gerekiyor. Aradıgın prensesi bulamazsan eger diye dönmeni beklemem mi gerekiyor? Asla. Ben bu hikayeyi bitirdim. Şimdi yeni bir hikaye yazmak icin baştan başliyorum. Ve üzgünüm artık sana yer yok benim cümlelerimin arasında. Üzgünüm. Yavas yavas yok olacaksin. Tek istedigim beraber pazara giden 2 ihtiyar olmakti. Bu kadardı. Ama kime ne anlatıyorum ki.hep söylüyorum. Seni ilk gördüğümde çok tanıdık gelmiştin, bitirirken çok yabancı.

Yine yine yeniden kalbin aşktan çarpsın Yol ver geçmişe