Selam Aralık ayının en güzel anne adayları ve Kadınlar Kulübünün en güzel üyeleri,:1hug:
Koskocaman bir yılın son ayı içersinde öyle sanıyorum ki 2008'e dair en büyük mutluluğu 05.12.2008 Cuma günü saat 10:28'de yaşadım....
Öncelikle bana bu mutluluğu tattıran yüce rabbime sonsuz şükürler olsun.....
gelelim bizim hikayemize;
05.12.2008 Cuma günü sabah erkenden uyanıp duşumu alıp hastane ye gitmek üzere hazırlanmaya başladım. Derken sabah ezanı okunduğunu duydum hemen sabah namazımı kılıp Allahıma dualar ettim ve eşim de hazırlıklarını tamamladıktn sonra kuzenim, eşim, oğlum ve ben hastaneye gitmek üzere yola koyulduk...Az gittik uz gittik ama hastanenin yolunu hemencecik buluverdik..
Hastaneye vardığımızda rutin işlemler yapıldı ve odamıza çıktık hemşire hanım da son hazırlıklarını yaptıktan sonra ben sedyede eşim oğlum ve kuzenim yanımda hep birlikte ameliyathanenin yolunu tuttuk...ben ağlamaya başlamıştım bile amabir yandan da oğlumun beni o durumda görmemesi için çaba sarfediyordum...benim soğukkanlı geçinen eşimi görünce tamam dedim burada vedalaşalım..eşimle ve kuzenimle vedalaştık bana herşey çok güzel olacak dedi,bu sözleri duymak beni doğuma fazlası ile motive etmişti ammaa velakin oğlumla vedalaştığım saniyeleri ve onun bana bakışınlarındaki ifadeyi öyle sanıyorum ki can bedenden ayrılıncaya dek unutmayacağım.....
derken ameliyathaneye vardık.ben ameliyathaneye girdikten 2 dakika sonra kayıvalidem ve görümcelerimde hastaneye gelmişler....görevliye kameramı verip çekim yapmasını istedim oda seve seve kabul etti...veee benim kalp çarpıntılarım yükselmeye başladı tansiyonum 170 'e çıkmıştı hemşireler sakin olmam gerektiğini söyleselerde ruh halim buna izin vermiyordu...derken hemşire hanım şuan edilen her dua kabul olur hadi dua edin deyince inanın dua etmek aklıma geldi.Anne olmayı arzulayan herkese hayırlı doğumlar diledim.Kendim için rabbimden sabır diledim ve son olarak Ayetel Kürsi'yi okuyup amin dedim inanın içime bir rahattlık geldi sanki...anastezi uzmanı ise benim panik halimi farkedip spinal anestezi yapmanın daha uygun olacağını söyledi bende bunu kabul ettim ve 9 ay boyunca narkoz ile sezaryen düşünürken epidural sezaryen ile doğum yapmayı kabul ettim.....kabul etmesine etmiştim ama uygulama aşaması oldukça sorunlu geçti.Şöyleki;kendimi 9ay boyunca genel anestezi şartlandırdığım için belimden yapılan iğne akabinde bacaklarımdaki his kaybı bilinçaltımda acaba felç mi oldum sorusu beni hayli rahatsız etti hatta öyle takıntı yapmıştım ki doktorum lilyum bebek geliyorr derken bile ben kendi halimi düşünmekteydim.ben bu ruh halinde iken .saat 10:28 itibari ile bebeğim hayata "merhaba"demişti bile....yaklaşık 20 dakika sonra benimde prensesiminde doğum telaşımız sona ermiş odamıza inmiştik...benim ufak tefek dikiş sancılarım dışında bende kızımda iyiyiz çok şükür...
İşte anlatırken kelimelerin kifayetsiz kaldığı doğum hikayemiz....ötesini anlayabilmek için sadece ve sadece yaşamak lazım ....Gökten 3 elma düşmüş..Biri benimle birlikte 9 ay boyunca bu güzel ve özel kavuşma hayalini kuranların başına diğeri , gönül bağı kurmuş olduğum ARALIK ANNELERİ nin başına bir diğeri henüz yere düşmedi...ama öyle ümit ediyorum ki 3.elmada annelik duygusu ile yanıp tutuşan tüm arkadaşlarımın başına inşallah....
Evet mutlu sona nihayet bende eriştim yaklaşık 7 ay boyunca sizlerle kader arkadaşlığımızı kurmuş olduğumuz gönül bağı ile bu sitede paylaştık..bu imkanı sunanlara,hikayeme zaman ayırıp okuyan ve duygularını paylaşan herkese çok teşekkür ediyorum.....a.s.
Koskocaman bir yılın son ayı içersinde öyle sanıyorum ki 2008'e dair en büyük mutluluğu 05.12.2008 Cuma günü saat 10:28'de yaşadım....
Öncelikle bana bu mutluluğu tattıran yüce rabbime sonsuz şükürler olsun.....
gelelim bizim hikayemize;
05.12.2008 Cuma günü sabah erkenden uyanıp duşumu alıp hastane ye gitmek üzere hazırlanmaya başladım. Derken sabah ezanı okunduğunu duydum hemen sabah namazımı kılıp Allahıma dualar ettim ve eşim de hazırlıklarını tamamladıktn sonra kuzenim, eşim, oğlum ve ben hastaneye gitmek üzere yola koyulduk...Az gittik uz gittik ama hastanenin yolunu hemencecik buluverdik..
Hastaneye vardığımızda rutin işlemler yapıldı ve odamıza çıktık hemşire hanım da son hazırlıklarını yaptıktan sonra ben sedyede eşim oğlum ve kuzenim yanımda hep birlikte ameliyathanenin yolunu tuttuk...ben ağlamaya başlamıştım bile amabir yandan da oğlumun beni o durumda görmemesi için çaba sarfediyordum...benim soğukkanlı geçinen eşimi görünce tamam dedim burada vedalaşalım..eşimle ve kuzenimle vedalaştık bana herşey çok güzel olacak dedi,bu sözleri duymak beni doğuma fazlası ile motive etmişti ammaa velakin oğlumla vedalaştığım saniyeleri ve onun bana bakışınlarındaki ifadeyi öyle sanıyorum ki can bedenden ayrılıncaya dek unutmayacağım.....
derken ameliyathaneye vardık.ben ameliyathaneye girdikten 2 dakika sonra kayıvalidem ve görümcelerimde hastaneye gelmişler....görevliye kameramı verip çekim yapmasını istedim oda seve seve kabul etti...veee benim kalp çarpıntılarım yükselmeye başladı tansiyonum 170 'e çıkmıştı hemşireler sakin olmam gerektiğini söyleselerde ruh halim buna izin vermiyordu...derken hemşire hanım şuan edilen her dua kabul olur hadi dua edin deyince inanın dua etmek aklıma geldi.Anne olmayı arzulayan herkese hayırlı doğumlar diledim.Kendim için rabbimden sabır diledim ve son olarak Ayetel Kürsi'yi okuyup amin dedim inanın içime bir rahattlık geldi sanki...anastezi uzmanı ise benim panik halimi farkedip spinal anestezi yapmanın daha uygun olacağını söyledi bende bunu kabul ettim ve 9 ay boyunca narkoz ile sezaryen düşünürken epidural sezaryen ile doğum yapmayı kabul ettim.....kabul etmesine etmiştim ama uygulama aşaması oldukça sorunlu geçti.Şöyleki;kendimi 9ay boyunca genel anestezi şartlandırdığım için belimden yapılan iğne akabinde bacaklarımdaki his kaybı bilinçaltımda acaba felç mi oldum sorusu beni hayli rahatsız etti hatta öyle takıntı yapmıştım ki doktorum lilyum bebek geliyorr derken bile ben kendi halimi düşünmekteydim.ben bu ruh halinde iken .saat 10:28 itibari ile bebeğim hayata "merhaba"demişti bile....yaklaşık 20 dakika sonra benimde prensesiminde doğum telaşımız sona ermiş odamıza inmiştik...benim ufak tefek dikiş sancılarım dışında bende kızımda iyiyiz çok şükür...
İşte anlatırken kelimelerin kifayetsiz kaldığı doğum hikayemiz....ötesini anlayabilmek için sadece ve sadece yaşamak lazım ....Gökten 3 elma düşmüş..Biri benimle birlikte 9 ay boyunca bu güzel ve özel kavuşma hayalini kuranların başına diğeri , gönül bağı kurmuş olduğum ARALIK ANNELERİ nin başına bir diğeri henüz yere düşmedi...ama öyle ümit ediyorum ki 3.elmada annelik duygusu ile yanıp tutuşan tüm arkadaşlarımın başına inşallah....
Evet mutlu sona nihayet bende eriştim yaklaşık 7 ay boyunca sizlerle kader arkadaşlığımızı kurmuş olduğumuz gönül bağı ile bu sitede paylaştık..bu imkanı sunanlara,hikayeme zaman ayırıp okuyan ve duygularını paylaşan herkese çok teşekkür ediyorum.....a.s.
Son düzenleme: