selam kızlar
Son zamanlarda kafamı kurcalayan bir konu var. İki tane iş arkadaşım var. İkisinin de aynı yaşlarda çocukları var. İkisi de benden geç anne olmuşlar. Bir tanesinin çocuğu 4 yaşında. Her gün uykusuzum diye işe geliyor. Sen çok hata yaptın çocuk yapmakla diyor, beni anlayacaksın diyor. Ben geç anne olmama rağmen başedemiyorum diyor. Uykusuzluğunun sebebi de çocuğun gece 1'e-2'ye kadar tv seyretmesi ve annesini ya da babasını tv izlerken yanında istemesi. Çocuğun Babası kızdığında iş arkadaşım araya girip ben dururum diyormuş, gece yarılarına kadar tv seyrediyorlarmış. Çocuk kreşe başladı sabah kalkamadığı için gidemedi, uyanamadığı için uyansa bile uykusuzluktan direnci düştüğü için aldılar kreşten evde şimdi. anne ve babasından başka bir de yaşlı bakıcısı var bir tek onla duruyor. İş yerine geldiği zaman biz ilgi gösteriyoruz, hoşgeldin umut demeye kalmadan ağlıyor, hiç arkadaşı yokmuş, hep bu şekilde aileye bağımlı. İş arkadaşım annelik bu işte diyor, alışsan iyi edersin diyor.
Diğer iş arkadaşım da çocuğuna oldukça düşkün, bakıcıya telefonda yemek tarifi verenlerden. Ama örneğin onlarda senede iki kez tatile gidiliyorsa birini ailecek, eşi-kendisi-çocuğu olarak, geçirirler. Diğerinde çocuk anneannesinde kalır eşi ile başbaşa istediği bir yere gider. Diğer iş arkadaşım için sen onun dediklerine kulak asma nasıl alıştırırsan öyle gider, uykusuzluğun en fazla 1 yaşına girene kadar sürer sonrası rahat moralini bozma dedi. Benim de kafamda deli sorular sizce hangisi daha gerçeğe yakın? Yaşamadan bilemem ama ne bileyim bağımlı olmak çocuğa da zararlı değil mi?