- 7 Aralık 2018
- 6.828
- 17.755
- 248
- 28
- Konu Sahibi Cileklivanilinn
-
- #1
Merhaba hanımlar ben 21 yaşında bi üni. Öğrencisiyim majör depresyon tedavisi görüyorum ve ruhsal anlamda çok bunalımdayım özellikle son iki üç aydır fazlasıyla içime kapandım kişiliğime çok ters halbuki ve yalnızlıktan çok korkan biriyim geceleri sanki yalnız ölücekmişim hiç kimsem kalmayacakmış gibi düşüncelere kapılıyorum hep huzursuzum hep içimde bi korku var sebebini bilmiyorum hiçbi sorumluluğumu yerine getiremiyorum aileme bile yük gibi oldum sanki bilmediğim bi şeyin özlemini çekiyo gibiyim ve bu şekilde yaşamak ızdırap haline geldi yaşamımı sonlandırmayı düşünüyorum ama bilemiyorum da bu şekilde yaşamaktan daha iyi değil midir sizce
Şuan doktora da gidemiyorum maddiyattan dolayı devlette de direkt geçiştiriyolar zaten en kısa zamanda tekrar doktorumla konuşmayı düşünüyorumDoktoruna bu düşünceni mutlaka paylaş canım. İlaçlarını kullanıyor musun bilmiyorum ama ona göre bir düzenleme yapabilir.
Şuan evladım 1 bucuk aylık, yanımda uyuyor düşünüyorum onca emek verip buyutsem 21 yaşına gelse ve intihar etse heralde yıkılırım. Bu hastalık senin beyninin kimyasını bozduğu için böyle hissediyorsun. Anne babana bundan daha büyük bir acı veremezsin emin olabilirsin. Lütfen tedavini güzelce ol. Geri dönülmez bir hata yapma canım...
Bu yalnızlık korkusu ve içinizdeki huzursuzlukla nasıl baş ettiniz bir de durmadan ağlamak geliyo içimden hiçbi şeye odaklanamıyorum eskiden çok güçlü biriydim düşüncelerimin fikirlerimin arkasında dururdum hep şimdi iyice sindim gözümde yaşam belirtisi yok sankiHayır, kesinlikle hayır. 3 sene önce majör depresyon tedavisine başladım, 5 sene boyunca depresyonda kaldım. Geç kalınmış bir tedaviydi aslında. Ben de böyle düşünüyordum, çok fazla şey yaşadım. Ama terapi ve doğru tedaviyle, çok daha iyiyim. Yurt dışına taşındım, hayallerimin peşinden gidiyorum, yeniden hayata dair heyecanlıyım. Böyle şeyler imkansız değil. Konuşmak isterseniz özelden yazın lütfen, ama aynı durumu yaşamış biri olarak söylüyorum, başka çözümler var.
Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer. Yeter ki kafanızı dağıtam bir şey bulun.Merhaba hanımlar ben 21 yaşında bi üni. Öğrencisiyim majör depresyon tedavisi görüyorum ve ruhsal anlamda çok bunalımdayım özellikle son iki üç aydır fazlasıyla içime kapandım kişiliğime çok ters halbuki ve yalnızlıktan çok korkan biriyim geceleri sanki yalnız ölücekmişim hiç kimsem kalmayacakmış gibi düşüncelere kapılıyorum hep huzursuzum hep içimde bi korku var sebebini bilmiyorum hiçbi sorumluluğumu yerine getiremiyorum aileme bile yük gibi oldum sanki bilmediğim bi şeyin özlemini çekiyo gibiyim ve bu şekilde yaşamak ızdırap haline geldi yaşamımı sonlandırmayı düşünüyorum ama bilemiyorum da bu şekilde yaşamaktan daha iyi değil midir sizce
Kitap okumaya bayılırdım hayatta en sevdiğim şeydi şimdi ise üç sayfa okusam yine beynime sanrılar dolmaya başlıyo kitaptaki bir cümle bile beni kötü etkiliyo direk kalp çarpıntısı vs. Yılbaşında başka şehre gittim iyi gelir diye daha beter oldum içimde bi boşluk var gözüm hep uzağa dalıyo ne olduğunu çözemiyorum ama çok acı vericiHayat her şeye rağmen yaşamaya değer. Yeter ki kafanızı dağıtam bir şey bulun.
Kitap olur, el işi olur, bulmaca olur.
Duygusal filmler izlemeyin, duygusal şarkılar dinlemeyin.
Hepimizin dünyada olmasının bir sebebi olmalı. Siz de sizinkini bulun.
Şu anda tüm bunlar size çok uzak geliyorsa sadece ailenizin sizi ne kadar sevdiğini düşünün, yeter.
Ve lütfen tedavinizi aksatmayın.
Keşke sınav stresi olsaydı. Okul bile umrumda değil nerdeyse her şeyi salmış durumdayımIlaclarini aksatma geçecek bu günler. Çok mutlu günlerin olacak, o düşünceyi kafandan sil. Senin gibi depresyonlar yaşamış çok insan var. Belli ki üniversitenin sınavların stresi yaşadıkların. Hepsi geçiyor, bizlerin geçti seninde geçecek.
yalnızlıktan çok korkan biriyim geceleri sanki yalnız ölücekmişim hiç kimsem kalmayacakmış gibi
Keşke sınav stresi olsaydı. Okul bile umrumda değil nerdeyse her şeyi salmış durumdayım
Var. Eskiden daha fazla vardı baya bi kazık yedim ama kemik bi grubum vardır. Ne yazık ki yetmiyo bana garip bi durum biliyorum ama aciz ve yalnız öylesine yaşamış öylesine ölmüş biri olacakmışım gibi hissediyorum sürekliNeden böyle düşünüyorsunuz? Arkadaş grubunuz ya da yakın arkadaşınız var mı?
Kitap türünü değiştir, komedi türünde kısa hikayeler olabilir mesela, yormayan.Kitap okumaya bayılırdım hayatta en sevdiğim şeydi şimdi ise üç sayfa okusam yine beynime sanrılar dolmaya başlıyo kitaptaki bir cümle bile beni kötü etkiliyo direk kalp çarpıntısı vs. Yılbaşında başka şehre gittim iyi gelir diye daha beter oldum içimde bi boşluk var gözüm hep uzağa dalıyo ne olduğunu çözemiyorum ama çok acı verici
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?