Eskiden insanlara kendimden daha fazla değer verir, her şeyine koşturur destek olurdum. Artık zihnim ve bedenim yaşadığım tecrübeler doğrultusunda alarm veriyor.
"Yeter artık yapma bunu kendine ,en başta kendine değer ver, kendi kul hakkına girme" diye .
Artık hoşuma gitmeyen bir şey olursa arkadaş, aile vs kim olursa olsun söylüyorum. Gerçekten canım çok yanarsa affetmiyorum. Öyle basit şeylere alınacak birisi değilim. Kimin neyi ne niyetle söylediği az çok belli oluyor zaten. Annem mesela durduk yere canı sıkıldıkça, başkasına sinirlendikçe bana hakaret eder , ağzına geleni söyler, çok sinirli birisidir. Ben de ona hakaret etmiyorum ama ona gereken cevabı verip susturuyorum. Annemle aynı evde haftalarca aylarca konuşmadığım zamanlar olmuştu. Zarar veren kişi eş, dost,arkadaş, aile vs kim olursa olsun mesafeyi , sınırı korumak lazım. Ben şuan büyümemiş, olgunlaşamamış anneme annelik yapıyor gibiyim. İnsanları değiştiremeyiz, ancak onlar kendilerini değiştirmek için çabalarsa olabilir. Ruh sağlığımızı korumak için bazı insanlardan uzak durmamız gerek