Yazdıklarını büyük bir şaşkınlıkla okudum.İki insanın hikayesi,düşünceleri,hissettkleri,istedikleri bu kadar mı benzer?Ve ben de 22 yaşındayım.Hikayedeki tek fark ben annemle yaşıyorum sen babanla.Seninle oturup konuşmayı dertleşmeyi o kadar isterdim ki.Sanırım senin kadar beni anlayan başka biri olamazdı.Her neyse..
Anneler babalar yaptığı sorumsuzlukları çocuklarına ödetiyorlar malesef.Ve o çocuğun ileride bir hayatı olacağını ve asıl görevlerinin onları hayata hazırlamak olduğunu hiç düşünmüyorlar.
Benim babam,annemden ayrıldıktan sonra kendinden 20 yaş küçük bir KIZLA evlendi ve üstüne 3 tane bebek yaptı.Bizi hiçe saydı aramadı sormadı biz SALAK gibi karısına ABLA çocuklarına KARDEŞİM dedik babamı arayıp sormaya devam ettik ama o hiçbir zaman bizi aramadı bir ihtiyacınız var mı diye sormadı.Ha evet aradı,arayıp sorun çıkardı küfürler etti,siz benim çocuğum değilsiniz vs..Ve buna rağmen ben babamı çok seviyorum ve çok özlüyorum.Öyle..
Kısaca senin hissettiklerini,insanlardan nefret etmeni yalnızlığı sevmeni o kadar iyi anlıyorum ki birebir hepsini hissediyorum.Umarım bizler ileride çocuklarımıza daha iyi bir hayat sunarız ve bunlar kötü de olsa birer tecrübe olur bize.Ama malesef sana bir tavsiye veremiyorum.
Allah yardımcın olsun.Allah bundan sonraki hayatında karşına hep iyi niyetli,temiz insanlar çıkarsın.İnşallah çok iyi bir evlilik yaparsın ve çok mutlu olursun.