- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.214
- 448
Galiba, yoruldum artık ...
Yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum.
Artık öyle nefret doldu ki içim, otobüste, pazarda, kalabalık olan her yerde insanlarla kavga ediyorum.
Sevmiyorum artık insanları. Bıktım ikiyüzlülüklerinden, menfaatçiliklerinden, çıkarcılıklarından.
Annem olmasaydı eğer ve Rabbime bu kadar inanmasaydım, hiç düşünmeden kıyabilirdim canıma ...
O kadar kaybettim inancımı insanlara karşı ...
Boncuk boncuk dökülüyor gözyaşlarım şuan. Sıcacıklar ...
Ev sıcak olmasına rağmen, sinirimden üşüyorum.
Sürekli gözümde seğirmeler. Ve göğsümün ortasında, nefes alınca acıyan bir yer var. Gerçekten acıyor, mecazi anlamda demiyorum.
Sanki biri bastırıyor. Nefes alıp , yutkunurken canım yanıyor. Açık havada bile, bir an düşüp kalacakmışım gibi hissediyorum.
Ama hiç düşmüyorum. Yolda yürürken olduğum yere oturup öylece kalmak, elimi bağrıma koyup derin nefes ala ala ağlamak istiyorum.
Çığlık atmak geliyor içimden. Bazen resmen, filmi hızlı sararlar ya, öyle oluyor. Ben duruyormuşum da insanlar geçip gidiyor gibi geliyor yolun ortasında.
Ellerim şiş sanki.
Yoruldum babamdan diyeceğim, bırak babanı annene git , ayrı eve çık diyeceksiniz. Yapamam. Buraya bunları niye yazıyorum bilmiyorum.
Sadece nasıl sakin olabilirim bilmiyorum ? Rahatlamak istiyorum.
Babam bugün , aynı evde yaşadığımız sevgilise 3- 3,5 milyar civarı bir şey aldı.
Bu para benim eğitim masrafımda olabilirdi. Ben bile babamdan bu yükte bir şey asla istemezken, isteyemezken kadın resmen bu yükte bir şey aldırdı.
Benim babam bu kadar s.lak mı ? Bu kadar mı ?
Babamı o kadar çok seviyorum ama o kadar da çok canımı yakıyor ki ... Daha kaç kere, sevdiklerim tarafından sınanacağım ?
Niye yakıyorlar ki bu kadar canımı ? Ben çok seviyorum halbuki canımı yakanları. İnsanları sevmeye korkar oldum.
Şimdi bırakıp gitsem, ne değişecek? Aklım bıraktığım yerde kalacak. Kanım, canım, nasıl atayım içimden ? Çaresi yok ki... Canımdan parça kopuyor, o derece yoruldum.
Geçen gün 1 milyar a bir şey beğendim, babama deseydim beğendim diye (altın bir şey) , "alır mıydı ?" diyorum. Almazdı, "kızım çok pahalı" derdi. Ama ya o kadına alırken niye diyemedi , "alamam" diye ? İnsanlar nasıl böyle, daha evlenmeden , sevgililerine böyle pahalı şeyler aldırabiliyorlar ? Hangi yüzle ? Bunun üstüne gelmiş eve, internetten bişeyler bakıyor almak için ve bu kadın çalışmıyor. Bizimle yaşıyor. Eve gelirken, ayaklarım geri geri gidiyor.
Geçen gün hastaneye gittim, hiçbir sorunum çıkmadı. Doktor, "çok sağlıklısın" dedi. Ama benim her yerim acıyor. Ve hastaneden çıkınca; "niye sağlıklıyım ?" diye üzüldüm , biliyor musunuz ? Çünkü, ilgi muhtaçlığından, sırf düşüncelerime önem verilsin diye hasta olmayı istedim. Bazen diyorum, "neden bu kadar güçlüyüm?" . Bunca yıldır, bir kere bile sinir krizi geçirip bayılmadım. Şöyle bir bayılsam önlerinde , üstüme titrerler mi ? Dinler mi babam beni ? Gönderir mi onu bu evden ?
Sevgi istiyorum biraz, içine soka soka sevsin biri beni. Düşüncelerime önem verilsin. İsteklerime önem verilsin. Huzuruma önem verilsin. Bendeki bu aklın, yarısı babamda yok galiba. 22 yaşındayım 47 yaşında adam, yemin ederim akıllanmadı ! Çocuk olmak istiyorum ! Bitmedi mi büyük olma sıram ?
Yalnız başıma, dilini hiç bilmediğim insanların olduğu bir kasaba da, sahil kıyısında bir ev istiyorum. Yalnız başıma yaşayım. Tv,telefon,internet hiçbir şey istemiyorum. Bütün gün , dalgaların sesini dinlemek istiyorum. Hiçbir şey yemek istemiyorum. Süslenmek, saçımı taramak istemiyorum. Uyumak istiyorum. Sonsuza kadar.
Kimse yorum yapmasa da olur, içimi dökmek istedim. Birileri beni anlasın istedim. Tek bir kişi bile anlasa yeter. Nolur dua edin, hayırlı ALLAH yolunda bir eş bulup, en hayırlı zamanda kendi yuvamı kurayım. Konumu okuduğunuzda sadece bunun için dua etseniz bile bana yeter. Anlamasanız bile. Her sabah baş ağrısıyla uyanmak istemiyorum artık.
İnsanlardan nefret ediyorum. Şu forumda bile herkese kızıyorum şu sıra. Bir gün ya dayak yiyeceğim kavga ederken, ya elimde kalacak biri otobüslerde, kalabalık yerlerde. Öyle sinirliyim ki, cama, duvara kafa atasım geliyor. Sinirden kollarımı tırnaklarımla kanattım. Saçlarımı kendi ellerimle yoldum. Komik gelir belki ... Ama engel olamadığım bir sinir ve bir nefret var içimde. Nasıl sakinleşebilirim? Kendi içimde nasıl halledebilirim bilmiyorum...............
Yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum.
Artık öyle nefret doldu ki içim, otobüste, pazarda, kalabalık olan her yerde insanlarla kavga ediyorum.
Sevmiyorum artık insanları. Bıktım ikiyüzlülüklerinden, menfaatçiliklerinden, çıkarcılıklarından.
Annem olmasaydı eğer ve Rabbime bu kadar inanmasaydım, hiç düşünmeden kıyabilirdim canıma ...
O kadar kaybettim inancımı insanlara karşı ...
Boncuk boncuk dökülüyor gözyaşlarım şuan. Sıcacıklar ...
Ev sıcak olmasına rağmen, sinirimden üşüyorum.
Sürekli gözümde seğirmeler. Ve göğsümün ortasında, nefes alınca acıyan bir yer var. Gerçekten acıyor, mecazi anlamda demiyorum.
Sanki biri bastırıyor. Nefes alıp , yutkunurken canım yanıyor. Açık havada bile, bir an düşüp kalacakmışım gibi hissediyorum.
Ama hiç düşmüyorum. Yolda yürürken olduğum yere oturup öylece kalmak, elimi bağrıma koyup derin nefes ala ala ağlamak istiyorum.
Çığlık atmak geliyor içimden. Bazen resmen, filmi hızlı sararlar ya, öyle oluyor. Ben duruyormuşum da insanlar geçip gidiyor gibi geliyor yolun ortasında.
Ellerim şiş sanki.
Yoruldum babamdan diyeceğim, bırak babanı annene git , ayrı eve çık diyeceksiniz. Yapamam. Buraya bunları niye yazıyorum bilmiyorum.
Sadece nasıl sakin olabilirim bilmiyorum ? Rahatlamak istiyorum.
Babam bugün , aynı evde yaşadığımız sevgilise 3- 3,5 milyar civarı bir şey aldı.
Bu para benim eğitim masrafımda olabilirdi. Ben bile babamdan bu yükte bir şey asla istemezken, isteyemezken kadın resmen bu yükte bir şey aldırdı.
Benim babam bu kadar s.lak mı ? Bu kadar mı ?
Babamı o kadar çok seviyorum ama o kadar da çok canımı yakıyor ki ... Daha kaç kere, sevdiklerim tarafından sınanacağım ?
Niye yakıyorlar ki bu kadar canımı ? Ben çok seviyorum halbuki canımı yakanları. İnsanları sevmeye korkar oldum.
Şimdi bırakıp gitsem, ne değişecek? Aklım bıraktığım yerde kalacak. Kanım, canım, nasıl atayım içimden ? Çaresi yok ki... Canımdan parça kopuyor, o derece yoruldum.
Geçen gün 1 milyar a bir şey beğendim, babama deseydim beğendim diye (altın bir şey) , "alır mıydı ?" diyorum. Almazdı, "kızım çok pahalı" derdi. Ama ya o kadına alırken niye diyemedi , "alamam" diye ? İnsanlar nasıl böyle, daha evlenmeden , sevgililerine böyle pahalı şeyler aldırabiliyorlar ? Hangi yüzle ? Bunun üstüne gelmiş eve, internetten bişeyler bakıyor almak için ve bu kadın çalışmıyor. Bizimle yaşıyor. Eve gelirken, ayaklarım geri geri gidiyor.
Geçen gün hastaneye gittim, hiçbir sorunum çıkmadı. Doktor, "çok sağlıklısın" dedi. Ama benim her yerim acıyor. Ve hastaneden çıkınca; "niye sağlıklıyım ?" diye üzüldüm , biliyor musunuz ? Çünkü, ilgi muhtaçlığından, sırf düşüncelerime önem verilsin diye hasta olmayı istedim. Bazen diyorum, "neden bu kadar güçlüyüm?" . Bunca yıldır, bir kere bile sinir krizi geçirip bayılmadım. Şöyle bir bayılsam önlerinde , üstüme titrerler mi ? Dinler mi babam beni ? Gönderir mi onu bu evden ?
Sevgi istiyorum biraz, içine soka soka sevsin biri beni. Düşüncelerime önem verilsin. İsteklerime önem verilsin. Huzuruma önem verilsin. Bendeki bu aklın, yarısı babamda yok galiba. 22 yaşındayım 47 yaşında adam, yemin ederim akıllanmadı ! Çocuk olmak istiyorum ! Bitmedi mi büyük olma sıram ?
Yalnız başıma, dilini hiç bilmediğim insanların olduğu bir kasaba da, sahil kıyısında bir ev istiyorum. Yalnız başıma yaşayım. Tv,telefon,internet hiçbir şey istemiyorum. Bütün gün , dalgaların sesini dinlemek istiyorum. Hiçbir şey yemek istemiyorum. Süslenmek, saçımı taramak istemiyorum. Uyumak istiyorum. Sonsuza kadar.
Kimse yorum yapmasa da olur, içimi dökmek istedim. Birileri beni anlasın istedim. Tek bir kişi bile anlasa yeter. Nolur dua edin, hayırlı ALLAH yolunda bir eş bulup, en hayırlı zamanda kendi yuvamı kurayım. Konumu okuduğunuzda sadece bunun için dua etseniz bile bana yeter. Anlamasanız bile. Her sabah baş ağrısıyla uyanmak istemiyorum artık.
İnsanlardan nefret ediyorum. Şu forumda bile herkese kızıyorum şu sıra. Bir gün ya dayak yiyeceğim kavga ederken, ya elimde kalacak biri otobüslerde, kalabalık yerlerde. Öyle sinirliyim ki, cama, duvara kafa atasım geliyor. Sinirden kollarımı tırnaklarımla kanattım. Saçlarımı kendi ellerimle yoldum. Komik gelir belki ... Ama engel olamadığım bir sinir ve bir nefret var içimde. Nasıl sakinleşebilirim? Kendi içimde nasıl halledebilirim bilmiyorum...............
Bilmeyenler için bir önceki konum, beni daha iyi anlamanız için, tam anlamanız için ; http://www.kadinlarkulubu.com/kendi-ailesiyle-ilgili-sorun-yasayanlar/506692-herkes-hakkettigini-yasarmis-5-yasinda-naptim-bunlari-hak-ettim.html
Son düzenleme:
( ben babamdan hiç sevgi görmedim, göreceğimi sanmıyorum. artı artık ona hiç bi minnet duygum yok, mezun olur olmaz annemi alıp başka bi şehre gidicem, halini hatrını bile sormuycam yeter yıllardır bana anneme ve abime çektirdikleri. ben de ne kin doluymuşum, patladım burda. Allah kurtarsın bizi
