Herkese merhaba. Haziranda 5 yılı dolacak evliliğimin 3 yaşında da bir oğlum var. Eşimle ikimizde memuruz. Eşimle aynı zamanda atandık o beni görmüş beğenmiş sevmişti. Ben ilk gördüğümde hiç beğenmemiştim elektrik olayı tutmamıştı. Ama çevremden çok tepki alıyordum neden beğenmiyorsun kabul etmiyosun işte boylu poslu terbiyeli çocuk diye. Evet eşim gerçektende kötü bir huyu yok evine bağlı beni oğlumu seviyor. İşte o zamanlar insanların bu söyledikleri beni etkiledi çünkü ben babasız büyümüştüm. Babam annemi ve 3 çocuğunu sebepsiz yere 4 duvar ardında bırakıp gitmişti. Hayal meyal hatırlıyorum yüzünü hiç tanımıyom yani. Çok sıkıntılı bir hayatım oldu annemin okuma yazması işi yoktu. İnsanları zekatları fitreleriyle bigün aç bigün tok büyüdük çok şükür. Ama ben babasız büyüdüğüm için hep aradığım erkek modeli işte ailesine bağlı olsun beni sevsin yeter şeklindeydi. Nitekimde öyle oldu eşimin temiz kalpli dürüst ahlaklı bir insan olması onunla evlenmeme yetti. Ama evlendikten sonra gördümki sadece bu özellikler yetmiyormuş. Uyumlu olmak (her anlamda cinsellikte dahil), karşındakini çekici bulmak, en önemlisi sevmek (eşimi bi insan olarak seviyorum ama bir erkeği sever gibi bir eşi sever gibi sevemiyorum) Boşanmayı çok düşünüyorum ama ortada boşanmak için sebep yok. Yani arkadaşlarıma boşanmak istediğimi söylediğimde ne adamlar var eşinin içkisi yok kumarı yok evden işe işten eve daha ne istiyosun boşanılırmı gibi tepkilerle karşılaşıyorum. O zaman sevmeyi deneyeyim diyorum. Ama oda olmuyo bikaç gün zorluyom kendimi sonra yine eskisi gibi. Benim durumumu yaşayan var mı aranızda yada tavsiyesi olan. İş yerinde olduğum için çok sık cevap yazamayabilirim şimdiden mesajlarınız için teşekkürler.