infertilite sebebiyle boşanmak

Yuh diyesim geldi. Sanki çocuk istemekle olan bişey .. yuh bu bir boşanma sebebi olamaz . Hayırlısını bilemeyiz tabi tek sebep buysa . Garantisi var sanki başka biriyle olacağından ya da hayırlısı olacağından.
 
Bosanabilirsin tabii ama suan esinin yaninda sirf parasi icin duruyorsun..

Zaten hemen bosansan koca adaylari sirada mi bekliyor🙄 birde cinsellikte iyi degil diyorsun.. yani her secis bir vazgecistir sonucta.. hangisi daha agir basiyorsa ona karar vermen lazim. Esini yeterince sevsen cocuk bu kadar onemli olur muydu bilmem.. hem senin her turlu biyolojik olarak anne olacaginin garantisi var mi?

Esini sevmiyorsun, burdan basla
 
Bence siz eşinizi sevmiyorsunuz ve zaten bu yüzden boşanmalısınız.
Boşanma fikri de bu yüzden aklınızda.
Çocuğumuz olmasa var olmayan bir çocuğu eşime tercih edemezdim.
 
Çoğunluk çocuk için ayrılmam demiş, tercih meselesi. Sabretmek isteyen sabredebilir, ben boşanırdım... O kadar romantik değilim. Konu sahibi de vefalı olmak zorunda değil. İnsanlar neden herkesin kendi penceresinden bakmasını bekliyor, farklı pencereden bakanları yargılıyor anlamıyorum.
 
Yani çok kişisel bir sorun olduğu için cevabım da çok kişisel olacak. Ben boşanmazdım. Ama ben aşk için evlendim. Eşime çok aşık olduğum için evlendim. Benim evlenme sebeplerim arasında çocuk sahibi olmak yok mesela.Ama başka biri anne olmak için evlenebilir, başka biri mantık evliliği yapar vs vs. Sizin isteğiniz anne olmak ise ve eşiniz her seçeneğe uzaksa boşanmak bence normal.
Evlat edinmek evet düşünülmesi gereken bir karar ancak bağ kurma konusunda asla katılmıyorum eşinize. Bence asıl bağ kan bağı değil, kalp bağı.
 
Hassas bir konu. Yumurta rezerviniz azmış. Boşanıp evlenene kadar yaş kaç olacak? Yeni evlilikten çocuk olacak mı? Belki çocuk olacak ama sağlıklı olmayacak. Evlendiğiniz kişi belki iyi olmayacak. Detaylı düşünüp karar vermek lazım.
 
arkadaşlar, eşiniz sizi aldatmıyor, şiddet yok, küfür yok, çok iyi bir insan, maddi durumunuz da çok iyi ama sorun çocuk olmaması. siz bu durumda aman boşver olmasın mı derdiniz?
ben çok büyük bir yanlışın mı içindeyim?
Eger eşimi seviyorsam ben cocuk istegimden vazgecerdim. Bir tanidigim sirf yasi ilerliyor diye ortalama bir evlilik surecegini, en kotu cocuk yapip bosanabilecegini dusundugu bir adamla evlenip cocuk yapti. Sonuc olarak bosandilar ve adam hic baba olacak biri degilmis. 3 yildir cocuk babasini gormuyor. Adam aramiyor, sormuyor, merak etmiyor evladini. Kadin adami resmen damizlik gibi kullandi. Neden? Sirf anne olabileyim diye. Cocuk simdi babasiz buyuyor.
 
Ben çocuk çok severim gerçekten, ama evlendigim insan çocuk konusunu öyle bir burnumdan getirdi ki, hayata bakış açım değişti resmen.

Asla benimsemedi, maddi ihtiyaçlarını karşılamak dışında bütün yük omuzlarımda yıllarca mücadele ettim.

Şimdi arkama bakıp düşündüğüm de, bu evlilik içinde çok şart değilmiş çocuk(şükür iyiki varlar). Bekar anne gibi yaşamak tüketen birşey, ki benim annemde öyleydi. Konuya gelecek olursak, bosanmasanizda olur bence. Yaş 35 evdeki bulgurdan olmakta var.
Q
 
Yeniden evlenip çocuk sahibi olacak kadar vaktiniz var. Ama kısa çöpü seçip maddi durumu kötü olan (bu kısım sizin için çokomelli anladığım kadarıyla) biriyle evlenirseniz yahut o zamana kadar erken menopoz da dahil olmak üzere farklı rahatsızlıklara yakalanırsanız siz veya yeni eşiniz, şimdiki hayatınız gümbürtüye gitmiş olur. Söylemek beni rahatsız etse de evlilik birliği içinde aldığınız herşey İkiye bölünecek ve her halükarda eliniz kolunuz dolu ayrılacaksınız. Sevmediğiniz ve eğer çocuk sizin için önemliyse çocuk sahibi olamayacağınız bir evliliği sürdürmeyin. Bugün parası işinize yarıyor ama on Yıl sonra bile o parayı kullanacak ne hevesiniz ne takatiniz olacak. Ve sıcacık duyguları tadamadan maddi refah içinde ölüp giderseniz yazık olur. Bence bu tam bir kumar. Yerinizde olsam yumurtalarımı dondurup o kumar masasına otururdum. Mutsuz olduğum kesin olan bir evlilikten mutluluk ihtimalini yakalama şansım olan yeni bir evliliK adına.
 
merhabalar tekrar,
bir süredir yine giremedim, birkaç yere işe girmek için müracaat ettim. bu arada doktora gittim, antidepresan kullanıyorum onu değiştirdi.
konuştuk ve boşanmaya karar verdik. ben eşimi sevmiyorum. yaşım ilerledi diye veya maddi imkanlardan mahrum kalmayayım diye bu evliliği sürdüremem. boşandıktan sonra yumurtalarımı dondurtacağım. sonra bakarız. biri olur ya da olmaz, hayatımı işimi kurmaya çalışacağım.
hiç kafama göre birini bulamazsam da evlat edineceğim. tek başıma büyütürüm. (koruyucu aile)
herkese yeniden ve çok çok teşekkürler, hepinizin iyi dilekleri kabul olsun, umarım kimse bu durumları yaşamaz. hepinize mutlu haftalar diliyorum.
 
Bu tamamen sizin karariniz ben olsam cocugum olmuyor diye esimden bosanmazdim baska sikayetim yoksa. Allah verir sinar vermez sinar en hayirlisini o bilir. Tabiki hayat sizin

merhaba hanımlar,
bu konuda fikir almak için üye oldum. 12 yıllık evliyim 35 yaşındayım. eşimde azosperm rahatsızlığı var. birkaç defa tüp bebek denedik ancak sonuç alamadık. sperm bulunamıyor. son olarak artık ümidi kestik. yumurta rezervlerim zayıf. evlat edinme fikrine tamamen karşı eşim. istemiyor.
cinsellik konusunda da pek iyi sayılmayız. 2 yıldan fazla bir süredir depresyondayım. korkuyorum boşanamıyorum düzenli gelirim yok.
tekrar tedavi konusunu tamamen bitirdik, yeniden deneyin allahtan ümit kesilmez yazanlar olursa teşekkür ediyorum, bu artık mümkün değil.

eşim iyi bir insan geliri filan çok iyi. bunu utanarak yazıyorum ama yaşam şartlarım gayet iyi yani. sorun şu, boşanmak istiyorum ama korkuyorum. yeniden sıfırdan nasıl başlayacağım bilmiyorum. neyse bir şekilde hayata tutunurum ama acaba doğru mu yapıyorum arkadaşlar?
evlat edinme ihtimalim de yok çünkü istemiyor. ben anne olmayı çok ama çok istiyorum. yarın öbür gün tamamen çocuk sahibi olamaz duruma geleceğim yaşım ilerliyor. bir yandan da günümüzde güvenilecek düzgün erkek kalmadı diye düşünüyorum. flörtüz bir tip de değilim kimseye güvenemiyorum. size içimi dökmek istedim. şimdiden ilginiz ve tavsiyeleriniz için, değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ederim.

ilave: arkadaşlar okuyan ve cevap verenlere teşekkürler, aslında beni endişelendiren yaşım. 35 yaş. boşanmak istiyorum bir an önce çünkü ilerliyor yaşım. boşandıktan sonra bir süre evlenemem. bu sağlıklı olmaz. dolayısıyla haklıyım değil mi?



Yani siz şimdi eşinizden boşanıp , azozpermi falan olmayan birini bulup onunla evlenip , çocuk sahibimi olmayımı planlıyorsunuz, gerçekten anlamadım, Eğer öyleyse inanılmazz..
 
benim çocuğum olmadığı için eşim benden boşansa ne düşünürdüm diye düşündüm bir an yorum yapamıyorum
Aslinda konu sahibi eşiyle çocuğu olmadigi için değil Anne olma isteğinin önemsememesi nedeniyle boşanıyor bence. Tedavi falan denenmiş olmayacağı ortada bari evlat edinelim demiş ona da "başkasının çocuğuna babalık yapamam" cevabı gelmiş. Tedaviyle çocuk sahibi olmak çok uzun , cok yorucu bir süreç zaten bu surecte boşanan ,ilişkisi bozulan çok insan var. Konu sahibi de maalesef onlardan Allah kolaylık versin. Ayrıca erkekler boşanmıyor ya "genç ve doğurgan" kuma getiriyor ya da gizli aldatmalarla çocuk sahibi oluyor. Bosanip yoluna bakmak en temiz en sağlıklı olanı.
 
Bu konu üzerinden daha genel bir yorum yapmak istiyorum. Bazen mutluluğumuzu tek bir faktöre bağlıyoruz. Evlenmek, iş bulmak, çocuk sahibi olmak gibi. Böyle bir eksikliğimiz olduğunda sanki mutsuzluğumuzun tek sebebi buymuş gibi davranıyoruz. Ben açıkçası bu kadar önem atfedilip anlam yüklenen şeylerin sonradan hayal kırıklığı yaratabileceğini düşünüyorum. Mutlu insan çoğu koşulda mutlu, mutsuzluğa eğilimli bir insan da çoğu koşulda mutsuzmuş gibi geliyor. Siz eşinizden ayrılınca ve başka birinden bir şekilde çocuk sahibi olunca kesinlikle tüm sorunların çözüleceğine inanıyor musunuz? Artık mutlu olacak mısınız sizce?
Bir konu dışında her cümlenize katılıyorum ama annelik içgüdüsü diye yadsınamaz bir gerçek var.
İlk evliliğimi yaptığımda 34 yaşındaydım ve eşim benden 12 yaş büyüktü. Daha önce iki kez evlenmiş ve ikinci evliliğinden lise çağında bir de çocuğu vardı annesi ile yaşayan. Ve evlendikten sonra bana çocuk istemediğini, böyle bir niyetim vardıysa, bunu ona baştan söylemem gerektiğini falan anlattı.
"İnsan böyle bir pazarlıkla evlenmez. Aile olmak için evlenir. Ayrıca bunu çiftlerin genelde çoğu ister ve çocuk istemiyor olmak ekstrem bir durumdur. Bunu senin bana söylemen gerekirdi." dedim ama uzlaşma yolu bulamadık asla. Beş yıla yakın o adamla evli kaldım. Bitkisel hayatta gibi yaşadım. Benim daha önceden hiç tatmadığım tüm duyguları (ilk evlilik, ilk ebeveynlik vs) o benden çok önce yaşayıp tüketmişti. Bunları bile bile niye evlendin diyenler olacaktır. Bilmiyordum. Evlenene kadar hiçbirini söylemedi. Artık evli olduktan sonra rahatladı ve pervasız davrandı. Sonuçta bir gün, gelip bana ütülü gömleği kalmadığını söylemek üzereyken konu nasıl olduysa boşanmaya geldi. "Benimle bir geleceğin yok, git yolunu çiz, kimle istersen onla yaşa ve anne ol" dedi. Yaşım 39 olduktan sonra!
Ben de aynı gün boşanma protokolü hazırladım ve bir hafta sonraya gün verdiler. Hiçbir şey talep etmeden, tek kuruş istemeden ve ne yapacağımı hiç düşünmeden boşandım ondan. Dilekçe verdiğim gün eski bir dostum aradı ve bana İstanbul'dan iş teklifi yaptı. Buraya gelmeyi düşünmez misiniz dedi.
Eşim devlet memuruydu ve zaten Anadolu'ya İstanbul'dan gitmiştik. Ben gelirim dedim, zaten boşanıyorum. Bu teklif ilaç gibi geldi ama yetmezdi. Kendime ait değerli şeylerimi sattım ve boşanma davasından hemen sonra ilk uçakla İstanbul'a gittim. Berbat bir süreçti. Perişan oldum, iş kabus gibiydi, bulduğum evden çıkmam gerekti. Detayı aşırı uzun bir hikayeydi. Ama benim hikayemdi.
Sonra hepsi çözüldü. Yıllarca konuşmadığımız abim aradı, ona içimi açtım ve sana ihtiyacım var dedim, yardım etti, annem benimle yaşamaya karar verdiğini söyledi ama hiçbirine gerek kalmadan bir telefon aldım ve bir şirket iş ilanları sayfasından özgeçmişime ulaşmış bana iş teklif etti, görüştüm ve beklediğim ücretin de üzerinde maaş verdiler, başladım. Yeni evimi kurdum düzenledim her şeyimi tamamladım. Rüya gibi bir evim oldu. Sonra bir adamla tanıştım bir yıl kadar sonra ve onla evlendim. Her şeyimi ardımda bırakıp onla gittim. Bütün hikayemi ona anlattım. Onun da bana benzer bir boşanma öyküsü vardı ama gerekçeleri başkaydı. Yaşlarımız yakındı. Onun da bir çocuğu vardı annesi ile yaşayan ama o adam benimle yeniden baba olmak istiyor. Benimle aile olduğuna inanıyor ve her koşulda benim yanımda duruyor.
Şimdi 41 yaşındayım ve anne olmaya hazırlanıyorum. Bu duyguyu yaşamak istiyorum. Belki yine anne olamam, belki bu kez de yaşım buna izin vermez ama biliyor musunuz, en azından bunu benimle beraber isteyen bir yol arkadaşım var.
Anne olmak istediğim için suçlanmadığım bir hayat yaşıyorum.
O nedenle konu sadece anne olalım, soyumuz yürüsün konusu değil.
Konu, doğru anlaşılmak.

Konu sahibi hemcinsime de şunu söylemek istiyorum.
Siz yeter ki yola çıkın, dünya kenara çekilip yol verir.
Cesaret korkusuz olmak demek değil, korkularına rağmen yola çıkabilmektir derler.
Konfor alanınızı terk ederek başlayın. Asla geç değil.
Sevgiler.
 
Son düzenleme:
Karsinda omrunu birlikte gecirmekten haz alacagin bir can yoldasi yoksa gayet de cocuk icin bosanilir. Esim benden cocugum olmuyor diye bosansa diye empati yapmaya calisanlar var ancak herkesin evliligi iyi gitmiyor. Cocuklar bu evliligi bi arada tutuyor. Cocuk yoksa ne gerek var omrunu heba etmeye.
 
Aslinda konu sahibi eşiyle çocuğu olmadigi için değil Anne olma isteğinin önemsememesi nedeniyle boşanıyor bence. Tedavi falan denenmiş olmayacağı ortada bari evlat edinelim demiş ona da "başkasının çocuğuna babalık yapamam" cevabı gelmiş. Tedaviyle çocuk sahibi olmak çok uzun , cok yorucu bir süreç zaten bu surecte boşanan ,ilişkisi bozulan çok insan var. Konu sahibi de maalesef onlardan Allah kolaylık versin. Ayrıca erkekler boşanmıyor ya "genç ve doğurgan" kuma getiriyor ya da gizli aldatmalarla çocuk sahibi oluyor. Bosanip yoluna bakmak en temiz en sağlıklı olanı.

Bencil erkeklerden nefret ediyorum gerçekten, karşısındaki de insan mı, o insan ne yapar ne eder hiç umurlarında değil... konu sahibesinin karşısında da aynı böyle biri var, madem konu sahibesinin çocuk isteğine adam ölü taklidi yapıyor burdaki gereksiz, iyi günde köyü günde romantizmine hiç gerek yok.
 
Bencil erkeklerden nefret ediyorum gerçekten, karşısındaki de insan mı, o insan ne yapar ne eder hiç umurlarında değil... konu sahibesinin karşısında da aynı böyle biri var, madem konu sahibesinin çocuk isteğine adam ölü taklidi yapıyor burdaki gereksiz, iyi günde köyü günde romantizmine hiç gerek yok.
Adam da niye evlat edinmeyi kabul etmiyor anlamış değilim
Erkekler zaten doğuran , taşıyan taraf değil
Çocuk ellerine geldiğinde baba olduğunu anlıyorlar.
Yani durumda evlat edinmeye karşı olmakta çok saçma geliyor bana
 
X