İnanmam ne büyük bir hataymış

violetto .!.:

Çok küçük yaştan beri yalnızım aslında. Yine de anne diye koştuğum için aptallığıma üzülüyorum en çok

Genişletmek için tıkla...

GelenKutusu .!.:

Ben yerinizde olsam anneme destek olup onu psikolojik terapi alması için cesaretlendirirdim. Annenizin davranışları normal bir insan davranışı değil çünkü. Son zamanda o da farkına varmış ama cesareti yetmemiş.
Normal-anormal arasındaki farkı anlayacak psikolojide değil.

Genişletmek için tıkla...

Samsonn .!.:

Ben gorusmem valla, kedi kopek yavrusunu koruyor. Ben muhtacken bana sahip cikmayan simdi de annem olmasin.
Uzulmeyin, insanliginiza, hala merhamet tasiyabildiginize sevinin. Kendi yuvanizda sonsuz mutlu olun insallah.

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Baban değişti bana söz verdi diyor. Ben kendimi bildim bileli aynı şeyleri diyor yani bir şekilde babam kandırmış yine. Cesaret etse bile yanında beni bulamaz bu sefer

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Üzülmeyin herkesin anne sevgisine ihtiyacı var, yaştan bağımsız olarak.

Genişletmek için tıkla...

Esen38 .!.:

Şükret ki böyle bi kocan var kardesinede sahip cikiyo belki ufak tefek sorunlarda oluyodur icini bilemem ama kardeşi disarda oldugu halde ablasini gormeye gelen çocuğu bile eve sığdıramayanlar var rabbim iste bi taraftan alırken bi taraftan veriyo üzülme çünkü sen anneliğin ne demek oldugunu bilerek yetiştireceksin evladini bütün eksikligini onda tamamlayacaksin sen şanssız olabilirsin ama evladin çok sansli olacak

Genişletmek için tıkla...

Hayalperest5 .!.:

Kırgın çiçeklerdeki kız var aynı onun gibisiniz . Allah yardımcınız olsun

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Malesef öyleymiş...

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Çok teşekkür ederim. Benim eşim bu hayattaki tüm sıkıntılarımın devası, en büyük şansım. Küçük yaştan beri hayatımda ve her zorluğu beraber yendik bugüne kadar. O olmasaydı bu kadar güçlü kalamazdım

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Annenizi de çok sert yargılamayın. İnsan uzun süre istismara uğrayınca kendisi de istismara meyilli olabiliyor, istismarcısına mecbur/bağlı/bapımlı hissedebiliyor... Stockholm sendromunun bir değişiği işte.

Genişletmek için tıkla...

Matematikhocasi .!.:

Ben yerinizde olsam asla bulusup görüşmezdim . Sozde babayla hala evli olan aozde anneyle de gorusmezdim cok sinirlendim ya ne bicim insan bunlar

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Eski konularımı bilenler vardır belki çünkü uzun zamandır KK' da yazıyorum ailevi sorunlarımı. Fiziksel ve psikolojik şiddet gördüğüm için ailemle uzun süredir konuşmuyorum, küçük bir kız kardeşim var o da benimle kalıyor. Ben evliyim, çalışıyorum. Bundan 3 hafta önce tanımadığım bir numaradan telefon aldım, açtığımda arayan annemdi. İçim buz gibiydi nasıl hissettiğimi anlatamam size. Yine de dinlemek istedim, hemen kapatamadım telefonu. Neden bilmiyorum bunu yapmak istedim. Annem beni hiç korumadı, babam dövüp yüzüm kanlar içinde kaldığında, beni aç susuz karanlığa kilitlediğinde, soğukta dışarıda bıraktığında hiç korumadı, babama hiç yapma demedi hep onun yanındaydı. Beni dövdüğünde babam elin acıdı mı diye babama soran bir insandı annem benimle ilgilenmek yerine. Oldukça iyi bir maaşı olduğu halde babam tüm parasına el koyup, harçlık verirdi anneme, gık çıkarmazdı. Neyse sonuç olarak böyle bir anneydi işte.

Telefon beni çok şaşırttı ama çünkü annem 'violetto, ben babandan boşanıyorum, seni ve kardeşini görmek istiyorum' dedi. Çok çok şaşırdım çünkü anneme hep yalvarırdım boşansın diye hiç boşanmayı aklına getirmezdi. Ne diyeceğimi bilemedim ben seni sonra ararım diye telefonu kapattım. Eşimle konuştum, eşim yüzyüze gelip konuşmamızı tavsiye etti ama kararı sana bıraktı. Neden yaptım bilmiyorum, anneme inanmak mı isterdim bilmiyorum. Ben belli bir yaşa kadar beni hiç korumasa da anneme tapardım, onu sevmekten çok zor vazgeçtim. Annemi aradım, görüşmek istediğimi söyledim. Ertesi gün hemen buluştuk, uzun uzun konuştuk. Annem ağladı, ben ağladım. Oldukça kararlıydı boşanmakta. Kardeşimin ve benim dahil olduğumuz yepyeni bir hayat kurmak istediğini, babama artık katlanamadığını anlattı. Ben ne yaptım biliyor musunuz? İnandım anneme. Sarıldım kocaman. Başımı göğsüne gömdüm, ağladım. Elimden geleni yaparım anne, ben sana seneler önce söz vermiştim babamdan boşanırsan hep yanındayım diye dedim. İnanmak istedim.

3 hafta o kadar güzel geçti ki, anne-kız olmak ne demekmiş bir daha anladım. 23 yaşına geldim hala anne sevgisine muhtaçmışım meğer diye düşündüm. Ne oldu dersiniz? Bu sabah işe giderken annem aradı beni. 'Ben şu an şirketteyim (babamın şirketi), eve döndüm dün gece. Geç olduğu için haber vermek istemedim sana, şimdi haber vereyim ama bana sakın kızma. Üzülme kızım' dedi annem. Yolda kaldım. Yürüyemedim, oturamadım. Dünyam durmuş gibi hissettim. Sonrası sinir krizi... Anneme yarım gün boyunca hakaret içeren mesajlar yağdırdım, sinirimi alamadım. Hayal kırıklığım geçmiyor. İşte göz yaşlarımı içime akıttım ama eve geldiğimden beri hüngür hüngür ağlıyorum. Ben ne büyük bir aptalım. Nasıl inandım sana anne? Neden sevgine bu kadar muhtaçmışım ki bir telefonunla sana kucak açtım? Neden beni kandırdın anne sadece sana inanmak istemiştim. Yeni bir hayatımız olsun istemiştim.

İçimizin acısı geçmiyor. Gözyaşlarım durmuyor. Neden diye isyan etmekten kendimi alamıyorum Allah affetsin beni. Dayanamıyorum bu hayal kırıklığına...

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Evet ama kendimi tutamadım çok kötü mesajlar attım. Onun vicdan azabını da çekiyorum keşke hiç konuşmasaydım

Genişletmek için tıkla...

Esen38 .!.:

Böyle bi esin olduğu için şükret rabbim ayirmasin yuzunu evladinla guldursun

Genişletmek için tıkla...

pitho86 .!.:

Sonuçta el değil, annesine kim olsa inanır bir evlat olarak...

Peki diyelim boşanmadılar, görüşmeniz yine de mümkün değil mi? Kendinizi kötü hisseder misiniz?

Genişletmek için tıkla...

violetto .!.:

Malesef inanmak istedim görüştüm, inanın pişmanım aptallığım için

Genişletmek için tıkla...