İyi akşamlar kızlarım,
2 yıldır bir ilişkim var, arada kavga etsek de güzel giden bir ilişki, bazı olaylar yaşadığımız için küçük çaplı, çok şüpheci davranıyorum bazen istemeden üzerine çok gidiyorum, herhangi küçük bir davranışında/sözünde sanki bir sorun varmış gibi algılıyorum 6. hislerimin hep çok kuvvetli olduğunu düşünürüm benden mi kaynaklı ondan mı anlamıyorum, şuan küçük çaplı olayları burada yazamıyorum ama mesajla ulaşan olursa seve seve yazarım bu konuda akıl almaya ihtiyacım varmış gibi geliyor.
Daha önceden aldatıldım, daha doğrusu başka bir konuda da yazdım 5 yıllık ilişkisi varmış meğer sevgilim dediğim adamın bu olaydan sonra mı böyle oldum sevgilimle aramda geçen ufak şeylerden dolayı mı bilmiyorum lakin çevremdeki kimseye yaşadığım psikolojik buhranı anlatmıyorum/anlatamıyorum.
Özellikle şu son aylar iş yerimdeki arkadaş sorunu, ailevi küçük sorunlar derken tamamen yaşam enerjimi umudumu kaybetmiş gibiyim ve dertlerimi hep kendim çözmek isteyen biriyimdir o kadar içimde yaşıyorum ki 24 yaşında çökmüş yorulmuş hissediyorum.
Şüphecilik, insanlara güvenmeme olayını da bir türlü aşamıyorum, düşünüyorum bazen dünyada ne dertler var insanlar nelerle uğraşıyor, çok şükür bugünüme diyorum, böyle olunca daha fazla içime dönüp dertlerimi kendime saklıyorum ve daha da doluyorum, varsa benim gibi hisseden düşündüğünü paylaşmak isteyen yazarsa çok sevinirim
2 yıldır bir ilişkim var, arada kavga etsek de güzel giden bir ilişki, bazı olaylar yaşadığımız için küçük çaplı, çok şüpheci davranıyorum bazen istemeden üzerine çok gidiyorum, herhangi küçük bir davranışında/sözünde sanki bir sorun varmış gibi algılıyorum 6. hislerimin hep çok kuvvetli olduğunu düşünürüm benden mi kaynaklı ondan mı anlamıyorum, şuan küçük çaplı olayları burada yazamıyorum ama mesajla ulaşan olursa seve seve yazarım bu konuda akıl almaya ihtiyacım varmış gibi geliyor.
Daha önceden aldatıldım, daha doğrusu başka bir konuda da yazdım 5 yıllık ilişkisi varmış meğer sevgilim dediğim adamın bu olaydan sonra mı böyle oldum sevgilimle aramda geçen ufak şeylerden dolayı mı bilmiyorum lakin çevremdeki kimseye yaşadığım psikolojik buhranı anlatmıyorum/anlatamıyorum.
Özellikle şu son aylar iş yerimdeki arkadaş sorunu, ailevi küçük sorunlar derken tamamen yaşam enerjimi umudumu kaybetmiş gibiyim ve dertlerimi hep kendim çözmek isteyen biriyimdir o kadar içimde yaşıyorum ki 24 yaşında çökmüş yorulmuş hissediyorum.
Şüphecilik, insanlara güvenmeme olayını da bir türlü aşamıyorum, düşünüyorum bazen dünyada ne dertler var insanlar nelerle uğraşıyor, çok şükür bugünüme diyorum, böyle olunca daha fazla içime dönüp dertlerimi kendime saklıyorum ve daha da doluyorum, varsa benim gibi hisseden düşündüğünü paylaşmak isteyen yazarsa çok sevinirim