Merhaba arkadaşlarım.
10 gün oldu ayrılalı.
İyi ki bitti uzgun falan değilim bu arada. Çünkü zaten son zamanlar sürekli ayrılmaya calisiyordum ama bir şekilde kendimi hep onunla tekrar barismis buluyordum.
Beni günlerdir uykusuz bırakan, herkese karşı gergin stresli yapan, yaşadığım hiç bir andan keyif alamaz hale getiren şey onun gitmesi degil. Gitsin zaten son derece sağlıksız bir ilişkiydi çoktan bitmesi hatta hiç baslamamasi gerekiyordu.
Yaklaşık 6 aydır hayatımda. Birşeyler 3 gün iyi gitse iki gün kötü gider. Sürekli kavga eder tartışırız, sürekli ayrılıp barisiriz. Ama tüm sorun onda. İnsanlık halı elbet benim de hatalarım olmuştur ama o hiç normal bir insan değildi şu an düşünüyorum bence psikolojik sıkıntıları vardı bunun.
Örneğin hem sürekli benle görüşmek ister, yediğimiz ictigimiz ayrı olmasın ister, her gittgi yere beni götürür, nerdeyim napiyorum sürekli iletişim kurar, ne bileyim sanayide vs falan her işimi halletmeye çalışır, gorusemedigimiz zamanlarda sürekli telefonda konuşuruz,,, hem de bir yandan kafasının karışık olduğunu, evlilik istemediği için bir ilişki de istemedgini söyler durur,,, dengesizliğe bakın bazen de bunları yapan aynı kişi bana bir yandan sevdiğini gösteren kendimce jestler yapar, işte normal degil ya o söylemesin ben anlayayim diye böyle yapar,, normal değil diyorum çünkü bana hiç kendimi özel hissetiren ya da içimde kelebekler ucusturan bir tatlı sözü olmamıştır.. Bu kadar dengesizlik içinde benim de dengem bozuldu tabi ki, bir yandan ama sevmiyor bir yandan ama seviyor diye diye geçti 6 ayım.
Son zamanlar sürekli bu konudan tartışır olduk. Yani şimdi diyeceksiniz madem öyleyse niye böyle sormadın mi demedin mi konuşmadın mi kızmadın mi diye.. Evet akla gelebilecek her türlü şeyi de söyledim sordum da ama hiçbir şey değişmedi. Hata tamamen bende hiç uzatmamaliydim. Aksine hep duygularını ifade eden, anlayışlı, hep sorun cozen, hep tatlıya bağlayan, hep düzeltmeye çalışan, hep emek veren ben oldum.. Ne bileyim yanlış bir düşünce ama acaba olur mu, belki olur mu düzelir mi emek vermeye değer mi vs gibi içinde sıkışıp kaldığım kısır döngüler saçma sapan düşüncelerim işte..
Bunun normalde 1 kaç tane sosyal arkadaşı var, ben biliyorum kimler olduğunu ve bazen bir konu olur konusmalari gerekirse birbirlerine bişey sormaları gerekirse instadan konusurlar, bazen kendi anlatır bazen yanımda sorar. Benim de var öyle arkadaşlarım ama şimdiye dek hiç ona bahsetme gereği duymamıştım. Neden diyeceksiniz, neden çünkü karşımda düzenli olarak bana olumsuz konusan, düzenli olarak ayrılıp baristigim, her an ayrılıp gidicekmis hissi veren, hayatının neresinde olduğumu bilmediğim, beni hep belirsizlikte bırakan bu kişiye bahsetme gereği duymamıştım. Zaten ayda yılda bir konusmusumdur. Hatta ilk başlarda bu iliskiye inancimla gelen tek tük selam mesajları ya da hikaye cevaplarina bile bakmadim ama baktım o kafasına göre davranıyo ben de bir arkadasla kısa 3 5 cümlelik bir sohbetim olmustu. Bu da yanındayken bildirimden onu gördü tesadüfen. Önce bakmak istedi. Ben de göstermek istemedim. Sadece arkadaşım olduğunu ve işle ilgili birşey sordugunu hatta ne sorduğunu söyledim. İlla bakicam dedi. Ben de hayır dedim ben senin telefonuna hiç bakiyormuyum bu doğru bı hareket değil dedim. Birden sinirlendi ve beni suçlamaya başladı. Hem beni sevdiğini söylüyorsun hem de bir baskasiyla flortlesiyormusun dedi? Ben de ne flortlesmesi sadece arkadaşım birşey sordu ben de cevapladım bir şaka yapti havadan sudan ben de güe emojisi koydum bu kadar dedim. Yuru seni eve bırakıcam.ve bundan sonra asla bir daha gorusmicez benim için bitmiştir dedi. Beni eve bıraktı sonra aradı son kez ayrılık konuşması yaptı. Ben de aynen şöyle dedim. Ben bu ilişkide kendimi güvende hissetmiyorum dolayısıyla sana karşı kendimi sorumlu da hissetmiyorum. Çünkü bana söylediklerim ve davranışların ortada. Aylarca sana bunun kavgasını verdim değişmedin, Hem sen hayatımda olsan da olmasan da ben erkeklerle nasıl konuşacağımi bilirim kimseyle yılışık filan konuşmam. Üstelik senin de var arkadaşların ben birşey demiyorum ama sen rahatça diyorsun dedim. Bugüne dek 7 24 senle görüşüyorum nerde ne zaman ne yaptığımı da benden iyi biliyorsun hala güvenmiyorsan bu senin sorunun dedim. Peki dedi, benim artık bı kere midem bulandı sana güvenemem dedi, kendine iyi bak dedi şimdi seni heryerden engelliyorum ki bir daha zayıflık edip birbirimize ulasamayalim dedi. Kapattı ve dediği gibi engelledi.
Bu durum o kadar sinirimi bozdu ki, ben o kadar iyi davrandım, emek verdim, anlayışlı tatlı dilli oldum, onun beni adam gibi sevmesini bekledim, bunun için uğraştım, hakliyken bile ozur dileyip tatlıya bağladım, birşeyleri hep düzeltmeye çalıştım, onun hayatını bile kolaylaştırmak için yeri geldi uğraştım, uzgun olduğumda bile yansıtmmaya çalıştım,,o ise böyle sudan saçma bir sebepten beni bir kalemde tek seferde sildi attı, hem de haksız yere..
Once kendime kızgınım ben niye onun yaptığını zamanında yapamadım da o hemen yapabildi nasıl yaptı??
Hiç uyuyamıyorum sürekli içimde ona bu yapmış olduğu haksızlığın hesabını sorup duruyorum e tabi engelliyiz bunları ona yazıp cizemedikce sinirden deliriyorum
Ben neyi nasıl düşünüp rahatlayabilirim bilmiyorum neler düşündüm bir türlü bu düşüncelerimi durduramıyorum