Ben çocukluğumdan beri doğru dürüst anne sevgisi görmemiş bir insanım. Annem hep yanıbaşımda ama çok uzağımdaydı, hâlâ da öyle. Bu aralar en çok kafamı kurcalayan beni huzursuz eden konu annem. Babam çok iyi bir baba, ve hanımcı bir eş. Babam gibi birisi neden annem gibi birisiyle evlenmiş. Keşke evlenmeseymiş. Diye çok düşünüyorum. Veya çevremdeki insanlar akrabalara bakıyorum. Annem neden benim annem, keşke başkasının olsymış. Geçenlerde ben depresiftim biraz, ablam uzakta olduğu için babamlara tembihlemiş, kızı yalnız bırakmayın ilgi gösterin diye. Babam sağolsun ilgilendi yeterince ama ben annemden ilgi sevgi bekliyorum. Annemin umrunda değil. Ben psikolojik olarak çok zor durumda olsam, intihar edecek durumda olsam, annemin ancak ben ölünce haberi olur. Bu kızın derdi varmış diye. Anne ilgisine sevgisine çok ihtiyacım var. Çok üzülüyorum. Ağlıyorum. Sevmeyeceğiniz, ilgilenmeyeceğiniz, psikolojik olarak yanında olmayacağınız çocukları yapmayın lütfen ya. Hani bu eksikliği hiçbir şekilde dolduramıyorum, annemin eksikliğini, sevgisizliğini ilgisizliğini.