benim sorunum şu.
benim annem olsun, eşim olsn baya korkak insanlardır.
ben ise tam tersi, ilginç ve bazıları için korkutucu şeyleri seviyorum.
geçen miami yamyamıyla ilgili haberleri okuyordum, yabancı bi sitede yamyam tarafından yüzü yenmiş adamın resimlerine baktım. baya kötüydü.
akşam eve gittim tam akşam yemeğini yiyoruz başladım anlatmaya, resimleri gördüm, şöyleydi böyleydi diye, o sıradada annem tam ağzına mantı alıyordu. bıraktı kaşığı, tamam kızım anlat şimdi dedi, sağol sayende karnım doydu, şu mantıdan soğuttun beni. tam mantıyı yiyecekken ben yamyamın adamın nasıl gönüzü çıkarmaya çalıştığını anlatıyordum yemek için.. neyse eşimde aynı, oda bıraktı bende yemicem artık dedi, sayende karnım doydu.
böyle bi kaç tane olay oldu, annemde diyorki delimisin nesin ne anlatıyorsun bana diyor biliyosun korktuğumu, ama ben korkutmak için anlatmıyorum ki..sadece ilgimi çekiyor
eskiden biraz korkuyordum böyle şeylerden, ölülerden mölülerden falan ama üniversite sondayken adli tıp derslerim vardı ve otopsilere giriyorduk. ilk girdiğimde baya tırsmıştım, gerçi hiç dokunmuyorduk sadece seyrediyorduk tup fakültesinde değilde hukukta olduğumuz için ama birazcık korkmuştum sonra kolay atlattım bunu. yani ilk hafta hiç yemek yiyemedim, hep o görüntüler geliyordu gözümün önüne hatta anneme dedim ki ben ölürsem sakın ha otopsi yapmayın beni ölümün nasıl olursa olsun ama toparlandım ve artık hiç korkmuyorum. ama sanki anormalmişim gibi davrananlar var çünkü korkmuyorum böyle feci ölümler resimlerine bakmaya
hatta seri katillerin biyografilerini okuyorum, kurbanların resimleri falan oluyor hiç korkmuyorum eşime göstermek istiyorum
böyle bakıyo bana resimlere bakmak istemiyor.. hiç kimse bakmak istemiyor. işyerinde açıyorum resimlere bakın diyorum kimse bakmıyor
bunlar olan şeyler diyorum, bi cesedin bi nesneden farkı yok yani korkulacak ne var
