- 5 Aralık 2015
- 5.790
- 11.603
- 248
- 37
- Konu Sahibi Goldenchocolate
-
- #101
Konu ne olursa olsunBide 23yasinda ne gibi bi hayat insa etmis olabilirsin kine gerizekali insanlar var ya. allah akil fikir versin. Hayatindan vazgecemezmis ay bedenini paylasamazmis. Rabbime insallah gun gelir bebek diye yalvarirsinda insallah sana bi bebek vermez. Sen anne olmayi haketmiyorsun. bunu o kadar cok istiyorum ki allahtan. Cok yalvarirsin insallah ama rabbim nasip etmesin. Hayvan seni ettigin laflara bak
Anneyim, o yapamazlar dediğiniz herşeyi de yapıyorum, biyolojik hormonlarımın canı sağ olsun yanında da sefam olsun.Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
Bence de umarım böyle düşündüğü sürece çocuğu olmaz. Konu sahibine değil çocuğa acıyorumben ne okudum yahu bence sizin bilincaltinizda başka bir sıkıntı var. sarışın diye insanın midesi bulanirmi. yaziminizi biraz cahil buldum ( yaş olarak diyim) sanki ne konusacaginizi bilememis nasıl abartsam diye yazılmış
umarım hic çocuğunuz olmaz.
Ben yaşadıklarımdan sonra yaşlılara da çok merhamet edemiyorum. Yaşlarında dolayı saygı duyarım. İhtiyaçları varsa gideririm. Yaşlı fobim yok ama öyle çok da masum gelmiyorlar.Bende cocuk sevmem tiksinip, nefret boyutunda degil ama kadin sonucta bebek katili degil, zararda vermemis sadece yaninda bulunmasini istemiyor ve tiksiniyor.
Daha gecen burada hayvanlardan nefret ediyorum diye kendini yirtan uye baska konularda iyilikten bahaediyordu. Allah bilir cocuguda vardir.
Bebekler dunyanin en masum, melek seyleride degiller. Bikac senelige oyleymis gibiler. Sonrasi insan yavrusu klasik. Insan olarak en iyi olanimiz bile melek filan degil sonuc olarak.
Surada da goruldugu uzere kendini cok vicdanli sanan cocuk dogurmus tiplerin yorumlarida ortada.
Benim vicdanima gelince gercekten artik insanlara karsi vicdan ve merhamet hissetmiyorum. Zarar vermem kimseye ama bir cogunuzun "basima agrilar girdi" diye diye okudugunuz izlediginiz haberler bende ayni etkiyi bile uyandirmiyor artik. Bu insanlarin pisliginden dokayi kendimde insanlara tahammulsuz ve nefret eder oldum. Ama vicdanliyim diye dolanmiyorum en azindan. :)))
Benim merhametimin kaldigi tek yer yaşlilar ve hayvanlar.
Ben yaşadıklarımdan sonra yaşlılara da çok merhamet edemiyorum. Yaşlarında dolayı saygı duyarım. İhtiyaçları varsa gideririm. Yaşlı fobim yok ama öyle çok da masum gelmiyorlar.
Hayır yani bi de bu düşünce değil ki fobi. Fobiyi biz belşrleyemiyoruz malesef. Benimde karanlık ve kapalı alan korkum var. Ve ikisinden birine maruz kaldığımda baygınlık geçiriyorum nerdeyse. Bebek fobiside aynı öyle işte. Kızın yapabileceği birşey yok malesef. Uzmandan yardım almalı. Fobi hayatı insana zehir eder. Ve kimse fobisini seçemezToplum olarak artık birbirimizden farklı düşünmeye bile tahammülümüz kalmamış.
Konu sahibi keşke anlatırken biraz daha secici cümleler kullansaydınız.Sizin yaşadığınız duyguları bir kac kelimeyle degistiremeyiz.
Uzman desteği almanız daha doğru olur..Bu tür sorunların ardından başka nedenler çıkabiliyor.
Size kolaylıklar diliyorum.
Aklıma can yücel in Şu güzel satırı geldi.Arkadaşlar merhaba. Ben oldum olası çocuklara, hele de bebeklere fazla ilgi duyan, her bebek gördüğümde onu öpüp sevme isteği hisseden biri değildim. Fakat son birkaç yılda bu, ileri bir boyuta taşındı ve artık çocuk-bebek görmeye tahammül edemiyorum. Hele dokunmak, asla! Bana temas edecekler diye ödüm kopuyor, kalp atışlarım değişiyor ve köşe bucak kaçıyorum. Eğer bebek sarışın ve tombulsa mide bulantısından bakamıyorum bile, aynı ortamda mümkün değil bir arada bulunamıyorum. Aklımı kaçıracak gibi oluyorum ve çıldırmamak için hemen ortamdan uzaklaşıyorum. Bebek ağlaması duyduğumda kulaklarımı kapatmazsam titremeye başlıyorum öfkeden. İleride bir gün hamile kalırım korkusuyla ağlıyorum, bunun fikrine bile tahammül edemiyorum. Evimde iki ginepig'im, bir kedim, bir de köpeğim var; 10 yıldır onların annesiyim ve kendimi onlara adamış vaziyetteyim. Hayvanlarım bana öyle sevimli geliyor ki onlardan birkaç gün bile ayrılsam dayanamayıp hüngür hüngür ağlıyorum. Öte yandan insan bebekleri bana zerre kadar sevimli gelmiyor, aksine o kadar sevimsiz görünüyorlar ki yüzlerine bakamıyorum :/ Bu şekilde hisseden sadece ben miyim?
Rahmini aldır... Allah korusun hamile kalıpta bir hayatı mahvetme...Çevremdeki insanlar evlenmeye ve çocuk sahibi olmaya başladı (23 yaşındayım). Hepsinin hayatları artık çocuktan ibaret oldu ve hiçbiri rahatça bir yere kıpırdayamıyor, kafalarına estiği gibi hayatlarını yaşayamıyorlar, uykusuzlar, endişeliler, oturup saatlerce yalnız kalamıyor, kitap okuyamıyor, sinema, tiyatro gibi etkinliklere katılamıyorlar. Allah korusun, başıma öyle bir şey gelir de bir bebeğe bakmak zorunda kalıp güzel hayatımdan vazgeçmem beklenirse diye o kadar çok korkuyorum ki. Kendimi çok seviyorum ve kendime saygım sonsuz, o nedenle bu kadar güzellikler üzerine inşa ettiğim hayatımın, bir bebek tarafından alt üst edilmesine sırf biyolojik hormonların gafletine kapılıp müsaade etmek, yapacağım en büyük haksızlık olur herhalde. Sosyolojik olduğu kadar fizyolojik boyutu da var bu korkunun. Hamile kalmak ve bedenimi bir bebekle paylaşmak istemiyorum, midem aşırı bulanıyor. Bu duygularımdan kime söz etmek istesem "Büyük büyük konuşup durma, öyle şey olmaz" tarzı tepkiler aldığımdan tüm bu iğrenme duygusunu da kendi içimde yaşamak zorunda kalıyorum. Ama evet, kabul edilmesi gerekiyor ki bu da tıpkı karanlık, yükseklik, kapalı ortam korkusu gibi bir fobi ve bunu yaşayanlar için hayal edilemez bir korku unsuru. Deneyimlemeden anlamak pek mümkün olmasa gerek. Bir itiraf mahiyetinde bu yazdıklarım..
Ay şu an adamın karısı test yapıyor adam Allaha yalvarıyor negatif çıksın diye :) sanırım pozitif. Evet pozitif.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?