Şöyle birşeye var ben evlendikten sonra doğuda kayinvalidem lerim yaşadığı şehirde yaşadım. Burada çok fazla yalnız kaldım. Bir sene zor dayandım. Gelelim gidelim yoktu.kendi arkadaşlıklarım da haliyle evlenince değişti.
Eşimı gördüğüm bile olmuyordu hep yalnızlık hakimdi. Ani kararla şehir değiştirdik. Eşim ilk başta işsiz kaldı ben çalıştım. Ancak o kadar uzak kaldım ki insan ilişkilerinden. Birde hayata küsmüstüm sanırım. Bir müddet herseyden uzak kaldım. Annem benim halimi görüp insan içine sokmaya başladı beni. Çık gez milleti davet et vs gibilerinden.ancak sorunlarla birlikte ben kendimi tanıyamaz hale geldim. Birkaç ay öncesinde depresyon tedavisine başladım. İlaçlar kullanıyorum. İçimde hep bir eksiklik.bazen eşimin bile beni sevmediğini düşünüyorum. Haliyle şimdi kimse gelmeyince atamayınca sevilmeye layık değilim diyip dahada çözüyorum. Bugün tüm.gün evdeydim ağladım. Bir müddet ise ara verdim.bu duydu durumuyla kendimi ise veremiyorum. Kendimi düzeltmeye cabaladim canım çamurun içinde sanki battıkça batıyorum. Evde olduğum için esim beni sıkıyorsun ailemi kafaya takıyorsun vs diyor. Bu süreçte en büyük destekçim ailem.hep arkamdaydilar. Şimdi taşıyacağım yeni bir eve. Seviniyorum bu yüzden birçok şeyi değiştirme taraftarıyım. Ailem asosyal olmuş çıkmışsın diyo. Milleti çağırıyorum gelmiyo. Sürekli ben gidiyorum. Sıkılıyorum artık bu durumdan. Tedavi sürecinde çok kez ölmeyi bile düşündüm. Bugün yine cökkünüm. Kendime zarar vermeye başladım sanki. Tırnaklarımı yiyorum artık o dereceyi. Güzelliğim soldu. Hayat neşem kayboldu. Sürekli ağlıyorum. Sevgiye ilgiye acim sanki.

etrafındakilere bakıyorum hep mutlu güler yüzlü. Ben içimdeki mutluluğu kaybettim sanki.