İçten içe anneme kızgınlıklarım..

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

reedd .!.:

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

Genişletmek için tıkla...

Belirli bir yaşa gelmiş birini değiştiremezsiniz, o onun kendi hayat yolculuğu kendi tercihlerini yaşıyor. Dışarı çıkması vs bunlar sizde vicdani yük oluşturmasın yeterli vakit geçiriyorsanız. Eğer sizdeki izleriyle alakalı çözüm soruyorsanız, kabullenmek. Geçmişi geçmişte bırakmak, yaşananları olduğu gibi kabul etmek. Ve tabii profesyonel destek olabilir

Bu düşüncerinizi annenizle hiç paylaştınız mı? Bazen içe atmalar insanı içten içe yıkabiliyor.Annenizi karşınıza alıp yüzleşme gibi birşeybyapabilirsiniz.

reedd .!.:

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

Genişletmek için tıkla...

Anneninizin alışkanlıkları yaşam şekli kendi kabul görmüş ritüelleri kederleri var bunla yaşamakla bütünleşmiş. Ruhen bu durumun sorun olduğunu kabul etmiyorsa hiç bir şey yapamazsınız. Terapi dahil... ama siz kendinizi iyi hissetmek için önce kendinize çare olmak adına bir terapi almayı deneyebilirsiniz. Önce kendinize sonra etrafınıza iyiliğiniz dokunur

BloomChan .!.:

Bu düşüncerinizi annenizle hiç paylaştınız mı? Bazen içe atmalar insanı içten içe yıkabiliyor.Annenizi karşınıza alıp yüzleşme gibi birşeybyapabilirsiniz.

Genişletmek için tıkla...

paylaşmaya çalıştığımda hemen sende hep beni suçluyorsun diyor, ağlamaklı oluyor. Halbuki bu zamana kadar kimse yanlışına yanlış demiyordu yeni yeni söylemeye başladım. Kabullenmiyor.

Zor bir konu. Annenle konuşsan seni anlayacağını sanmiyorum. Hayatini sana adamış veya buna inanmış. Aslinda adadığı kişi kendi eşi ama bunun farkında değil. Senin biten evliliğini kendi yenilgisi olarak benimsemiş.
Yavaş yavaş hayata isinmasini sağlasan? Şuanda babanla arasi nasil?

Bazı şeyleri kabullenmemiz gerekiyor sanırım. Anneniz değişmez. Siz ona bakışınızı değiştirin. Geçmiş geçmişte kalsın.

reedd .!.:

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

Genişletmek için tıkla...

Bunları psikologla aşman lazım. Yaşadığın şeyler kolay değil. 7 yaşında hiçbir suçun ve gücün olmadığı halde ekonomik yük üzerinebinmiş. Burada ben çocuğumla dertleşiyorum, babasının gerçek yüzünü görsün adı altında çocuklarına her şeyi anlatan kadınlar var. Sizin nefret ettiğiniz kocalarınız çocuklarınızın babası. Konu sahibi annen de beğenmediği adamla evlenmeseymiş, vaktinde boşansaymış, şu anda da insanlarla geçinip arkadaş edinsin. Bunların hiçbirisi senin sorunun/sorumluluğun değil. Kendine sürekli bunu hatırlat, yetişkin insanlar kararlarının/davranışlarının sonucuna katlanmak zorundadır.

tulumbachen .!.:

Zor bir konu. Annenle konuşsan seni anlayacağını sanmiyorum. Hayatini sana adamış veya buna inanmış. Aslinda adadığı kişi kendi eşi ama bunun farkında değil. Senin biten evliliğini kendi yenilgisi olarak benimsemiş.
Yavaş yavaş hayata isinmasini sağlasan? Şuanda babanla arasi nasil?

Genişletmek için tıkla...

Babam hep alttan alan taraf. Tabiki babamın da hataları var ama bunları ben bu kadar net bilmemeliydim o yaşta. Benim o zamanlardan gelen bir kaybı bozukluğu durumum var. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye yaşayıp duruyorum ve böyle 30 yaşıma geldim ama ne yaşadım nasıl yaşadım ben bilirim.

benyeniyimgaliba .!.:

Bunları psikologla aşman lazım. Yaşadığın şeyler kolay değil. 7 yaşında hiçbir suçun ve gücün olmadığı halde ekonomik yük üzerinebinmiş. Burada ben çocuğumla dertleşiyorum, babasının gerçek yüzünü görsün adı altında çocuklarına her şeyi anlatan kadınlar var. Sizin nefret ettiğiniz kocalarınız çocuklarınızın babası. Konu sahibi annen de beğenmediği adamla evlenmeseymiş, vaktinde boşansaymış, şu anda da insanlarla geçinip arkadaş edinsin. Bunların hiçbirisi senin sorunun/sorumluluğun değil. Kendine sürekli bunu hatırlat, yetişkin insanlar kararlarının/davranışlarının sonucuna katlanmak zorundadır.

Genişletmek için tıkla...

Kimse çocuğuna bu kadar her şeyi yansıtmamalı gerçekten

reedd .!.:

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

Genişletmek için tıkla...

Yaşamadım ama çok çok iyi biliyorum. Annenin sana yıllarca yüklediği yükleri ve şimdi yüklediklerini çok iyi biliyorum. Ama yapmak zorunda değilsin. Ne kadar yapmak istiyorsan o kadar yap ve mutlaka terapi al. Bunlar tavsiyelerle atlatılacak konular değil

reedd .!.:

paylaşmaya çalıştığımda hemen sende hep beni suçluyorsun diyor, ağlamaklı oluyor. Halbuki bu zamana kadar kimse yanlışına yanlış demiyordu yeni yeni söylemeye başladım. Kabullenmiyor.

Genişletmek için tıkla...

Böyle bir anneyle aynı evi paylaşmayın. Kendisini bitirmiş sizi de bitirir..

Aynı evde mi yaşıyorsunuz bir de?? Çalışıyorsanız taşının zaten. Ev arkadaşınız olsa bile kapınızı kapatınca kafanız rahat olur.

reedd .!.:

Herkese merhaba.
İçten içe anneme çok fazla kızgınlıklarım var.
Annemi çok seviyorum bu apayrı bir konu ama içimdeki bu kızgınlıkları çözemiyorum.
Annem 30 yaşlarında babamla evlenmiş çok iyi bir maddi durumu varken babam yoksul olduğu için farklı bir hayatın içine düşmüş ve şehir değiştirmek zorunda kalmış bir kadın; gelelim benim sinirlerime.
-Babamın ben daha ilkokul 1.sınıftayken çok fazla borcu vardı ve annem bunların hepsini ama hepsini bana yansıttı. Hangi bankaya ne kadar borcumuz var, babamın kredi çekme hastalığına ne yapabiliriz, evimize haciz gelecek mi diye ben daha 7 yaşındayken düşünmeye başladım.
-borçtan harçtan hiçbir yere gitmedik, kimselerle doğru düzgün görüşmedik(ona göre) ve ben yapayalnız bir evin içinde büyüdüm.
-kardeşim yok çünkü yine annem maddiyattan istememiş.
-sürekli akrabaları konuşuyor,o onu yaptı bu bunu yaptı diye artık ve ben bunaldım.
-sürekli insanların şu şöyle bu böyle diyerek etrafında kimse yok ve bana bağımlı gibi şuan ben bir yere çıkartırsam çıkıyor çıkartmazsam yok(bu da bende vicdani yük oluşturuyor)
-yine ben küçükken sürekli babamla tartışırdı yanımda hep böyle büyüdüm.
-en en büyük kızgınlığım ise ben boşanırken sürekli ağlamasıyla. Beni hiçbir zaman yükseltmeye çalışmadı hep ağladı vs beni teselli edeceğine ben onu teselli ettim ve bu durum beni çok yordu.
Bu durumum artık dışavuruyor. Sinirim, öfke patlamalarım oluyor. Benim gibi olan bir çözümü olan var mı ?

Genişletmek için tıkla...

Hatasıyla, sevabıyla, günahıyla o sizin anneniz. Maalesef annelerimiz/babalarımız çok farklı bir jenerasyon.. Gençliklerinde, belki de bugün onaylamadiklari bir çok şey söylemiş, yapmışlardır..Hepimiz farklı evlerde, farklı ebeveynlere doğduk.. O evlerde bizi besleyen olumlu şeyler olabildiği gibi aksine beslemeyen, dibe çeken üzüntüler de olmuştur..Ve maalesef bunlar da karakterlerimizi, duygularımızı iyi veya kötü yönde etkilemiştir.. Annenizin doğduğu evi bilemiyorum ancak gösterdiği yanlış davranışlar da bunun etkisi olabilir.. Ve elbette babanız da bu faktörlerden biri gibi duruyor..İçini boşaltmak , rahatlamak için yanlış kişiyi yani sizi seçmiş..Tabii ki bunların farkında olup, zinciri kırabilmek herkesin harcı değil. Belki bizlerin kuşağı bu konuda daha farkındalık sahibi, zincirleri daha rahat kırabiliyoruz ya da en azından deniyoruz..Bu saatten sonra bu farkındalığa ulaşıp değişmesi güç o yüzden bence siz bağışlamayı deneyin..Bence iyi gelecektir

ulasimiz .!.:

Böyle bir anneyle aynı evi paylaşmayın. Kendisini bitirmiş sizi de bitirir..

Genişletmek için tıkla...

Bende hep bir gün vefat ettiklerinde keşke demeyeyim düşüncesi var. En ilginci de annemin bu kadar üstüme düşmesinin sonucunda ben yine kendimi yalnız hissediyorum