içini dökmek istiyorum sadece

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi

Genişletmek için tıkla...

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...