içini dökmek istiyorum sadece

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...

İmtihan dünyası kuzum herkes başka şeylerle sinaniyor kimi sevdiklerinin ölümü ile kimi hastalıkla kimi evladıyla kimi malla mülkle . Sen elinden gelenin en iyisini yapmışsın ama artık bu kadar fedakâr ve verici olmayı birakip sadece kendi mutluluğun için yaşamayı öğrenmelisin . Baban senden razı sende hayırlı bir evlatsin vicdan önemli ama sen zaten güzel bir evlatsin herkesin her lafını dinleme senden 1 tane daha yok . Kendine zaman ayir kendinle ilgilen kendini mutlu et . Eğer imkanın varsa ayrı eve çik farklı bir şehire git uzaklaşmak iyi gelecektir . Bir insanı 40 sene sırtında tasi 1 gün indir niye indirdin diyecektir. Unutma

Yaşadığın şeyler hiç kolay şeyler değil böyle düşünmek için haklı sebeplerin var kendince ever ama daha 20 yaşındasın ya çok gençsin. Neden evlenemeyesin? Neden aile kuramayasın? Bunları dert etmek için gerçekten çok erken.

Ailene gelince ortanca çocuğum demişsin ama evin büyük çocuğu rolünü üstlenmişsin. 15 yaşımdan beri böyle bu durum demişsin. Kendini çocuk yaşında büyük yüklerin altına sokmuşsun. Neden? Onlar mı istedi bunu senden? İstedilerse eğer diyemedin mi ee siz ne işe yarıyosunuz diye? Bunları diyorum çünkü yarın bir gün ağzını açsan yapmasaydın,etmeseydin olacak. Ne olursa olsun öncelikle kendini düşünmelisin. Çünkü seni senden başka düşünen yok gördüğüm kadarıyla. Aile bile bir yere kadar oluyor yeri geldiğinde.

Bir an önce kendin için yaşamaya başla,üstündeki sorumlulukların bazılarından feragat et. Annen ve diğer kardeşlerde el atsın biraz. Sen her şeye koşarsan kimse kılını kıpırdatmaz.

Sevgilinide takma kafana senle aynı yaşta mı bilmiyorum ama eğer öyleyse 20 yaşındaki bir erkek senin yaşadıklarını anlayacak,kaldıracak olgunlukta olmayabilir malesef.

Eski sevgilinizden şikayetçi oldunuz mu?

Hayat bazen hele ki 20li yaşların başında hiç kolay olmuyor. İnsan sınavını o dönem veriyor bence çünkü ortada bir düzen var ama sana ait düzen değil anne baba düzenini devam ettirme çabası ve hep kaosla sonuçlanıyor bence. Kolay şeyler yaşamamışsınız ama geçeceğine eminim. Geçecek sizin de kendinize ait bir düzeniniz eviniz olacak mutlu olacaksınız. Azıcık sabır istiyor

Pislik sen istemeden zorla tecavüz mu ettı? Bu insanlar neden böyle ya? 18 , 19 yasındakı kızlar sanırım öpüşmek fln ıstıolar o pislık karsı taraf ne olarak algılıyorsa bu ıgrenclıgı yapıolar? Şikayetçi olun

Ablaniz niye çalışmıyor veya anneniz. Neden kendinizden ödün veriyorsunuz

Konu sahibi geçmiş olsun. Sorular var cevap verebilecek misiniz? Size çözüm yolları bulalım.

Ailede anne ve abla neden çalışmıyor?

Eski sevgili polise savcılığa şikayet edildi mi?

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi

Genişletmek için tıkla...

Sevgiliniz ölmeyi bayılmak sanıyor galiba
Etrafınızdaki herkes bir şekilde yolunu bulmuş pirana gibi sizi kemiriyor
Anne ve abla kolaysa bir işte kendi çalışsın
Asalak yeni sevgiliye şut
Tecavüzcü eski sevgiliye savcılık
Söyleyeceklerim bu kadar

Anne+sevgili denen kişiler sizi iyi çözmüş onları kaybedince üzülecek tek vicdan sahibi sen olduğun için ölüm kelimesini silah olarak kullanıyorlar.
Ölüm birinin elinden olmaz biri sebep olmaz vakti gelince her canlı göçüp gider herkes bunu adı gibi bilir.
Kızım yaşındasın sana vereceğim en büyük tavsiye kimse vazgeçilmez degil,senden daha önemli degil sen sağlıklı,mutluysan herkese yeter onlarda kendilerine kendileri deger verip mutlu olmayı başarsın.
Uzun zaman tedavi aldığını yazmışsın ama galiba doktorunu değiştirme vaktin gelmiş seni anladığını,uygun tedavi uyguladığını düşünemedim birşeyler eksik gibi.
Son şey sen bir insansın ,insanlara deger verirken ölçün olsun önlerinde ölmeye gerek yok

Sen niye öldürecekmişsin babanı ?
Sen daha ne yapacaksın 15 yaşından beri çalışmak ne demek?
Çocuk işçisin resmen.
Annen yada ablan niye çalışıp destek olmuyor aileye?
Bu nasıl bir sömürücülük ya.
Allah vicdan versin.
Birde konuşuyorlar arsızca

Ek olarak etrafınızdaki herkes fazlaca ezel izlemiş sadece siz izlememişsiniz gibi
Söyle söyleyeyim aslında herkes öldürür sevdiğini ama öldürdü diye ölmez

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...

Boşver duyma umursama.Allah'a sığın.Derdini Allah'a aç.

yalvaririmyardimeliuzatin .!.:

merhaba.
genelde hep günlüğüme yazardım ama bugün sizlerle paylaşmak istedim. konuşacak kimsem yok çevremde, sevgilim ve ailemin de kendilerine göre dertleri olduğu için onlara da anlatamıyorum. ailem zaten dinlemiyor ya da umursamıyor, orası apayrı bir konu.
yirmi yaşında bir bireyim, bu haziranda yirmi bir olacağım. ama sanki yirmi bir gibi hissetmiyorum. uzun bir süredir hayattan bezmiş bir durumdayım. işe gidiyorum işten geliyorum bazen sevgilimi görüyorum ve bu döngü hep devam ediyor. hayatımın bu düzenli kısmından memnunum, hayatımın beni mutlu etmeyen tarafı ise, epey bir uzun.
beş seneye yakındır terapi görüyorum, babam hastalanıp elden ayaktan düştüğünden beridir. kaldıramadım babamın hastalanmasını, evin yükünün omuzlarıma binmesini ve evin ortanca çocuğu olarak annemi ve kardeşlerimi toparlamak zorunda kalışımı. o dönemler on beş yaşındaydım. okul hayatım boyunca dış görünüşüm yüzünden alay konusuydum, tam en umutsuz anımda babam da yoğun bakıma girdi. kaldıramadım. hâlâ kaldıramıyorum.
o dönemden beri eve bakmaya, herkesi iyi etmeye çalışıyorum. babamın eski model bir arabasını satıp kardeşlerime yatırım olsun diye kredi çektim ve yeni bir araba aldım, kredisini ben ödüyorum. annemden asla beş kuruş yardım istemedim. onları mutlu edebilmek için yaptım.
babamın hastalığı kalpten, ne zaman en ufak ters düşsek annemle ablamla ya da babamla, sen zaten bir gün babanı öldüreceksin cümlesini kuruyorlar bana. bunun yükü çok ağır. ona yediren içiren giydiren kişi benim ama ona eceliyle bir şey olsa bile benden bileceklerini söylüyorlar.
az önce sevgilim de bana sen bu gidişle öldüreceksin beni dedi, herkes öyle söylüyor dediğimde de demek ki bir sorun var ki herkes bundan şikayetçi dedi.
bu aralar çok çalışıyor ve çok gergin. ama gerçekten kalbim kırıldı.
bunların tepeme binmesi, dört kez intihara teşebbüs etmem, taciz edilmem, eski sevgilim tarafından ırzıma geçilmesi gibi şeyler.. ben bunları hak ettiğimi düşünmüyorum. hiçbirini.
artık kaldıramıyorum. babam yaşıyor olmasa canım kıyardım. intiharın eşiğindeyim. gülüp eğleniyorum ama kafam darmadağınık.

herkes gibi mutlu bir yuva, mutlu bir aile kurmak istiyordum. hayatımda hep anne olmak istemiştim. bu gidişle nasip olacakmış gibi hissettirmiyor. yaşamaktan vazgeçtim şimdiden. sırf babam üzülür diye kendime bir şey yapmamaya çalışıyorum. çok zorlanıyorum. omzumda dünyanın yükü var sanki.
sen zaten bir gün babanı öldüreceksin sözünü duyacağıma dünya üzerime kapansa daha az canım acırdı.
çaresiz kaldım. bana bir çıkış yoku gösterin yalvarırım.

Genişletmek için tıkla...

Çok üzüldüm okurken lütfen kendine bir şey yapma, başkalarını memnun edeyim derken kendi benliğinden olmuşsun. Ailenin babanın rahatsızlığının sonucunu sana yüklemesi bana çok tuhaf geldi. Kendin için yaşa artık, bu yaşta bu kadar sorumluluğu üstlenmen zaten oldukça ağır. Genceciksin ve çok değerlisin, bunu bil ve buna göre yaşa lütfen

Ailene ne yaparsan yap memnun edemeyeceksin bu yüzden onlar için uğraşmayı bırakman kendine odaklanman lazım. Benzer durumda çok olay var her zaman bir çocuk kendini aile için feda eder olmayacak yük altına girer ve sonucu ne olur yapmasaydın. Anneniz ablanız çalışıyor mu? arabayı kim kullanıyor? Bu arada kendinize yatırım yapıyor musunuz? öncelikle daha gençsin neden yuvan olmasın ki? ama bu fedakarlık devam ettiği sürece bir gün evlenmeye karar verince ailenin yemi kesileceği için sana düşman olacaklar bu kesin. Babanız asıl annenizin size düşman tavırları yüzünden hastalanır. Hiçbir şey sizin suçunuz değil. Size destek olmayan üzen kişiyi sevgilinizse hayatınızda tutmayın. Haklı yönleri olsa dahi