Üslubumun kusuruna bakmayın ama malum zaman değerli. O yüzden masalı kısa kesip sonuca odaklansak.
"Kendimi nesli tükenmek üzere olan bi bengal kaplanını ya da ne bileyim bi ornitorenki kurtaran doğal yaşamı koruma ve yasatma derneği gönüllüsü gibi hissetmek istiyorum. Ne kadar verici, ne kadar sevgi ve şevkat dolu oldugumu hem kendime hem size hem de dünyaya göstermek zorundayım. Hafif bi üst insan egom var, siz sıradan ve yozlaşmış insanları tepeden süzeceğim bi yer arıyorum kendime. Eger benim kontrolümde degilse uçan sineğin kanadına tahammülüm yok. Bu challenge lar icin yasıyorum ben.
Ha kurtardığım kaplanı ne yapacağıma gelirsek, tabi ki benim olacak. Petrol sahibi para basan Dubai şeyhleri gibi evimde besleyecegim, kurtarıp doğaya salacak halim yok herhalde."
Sizin klavyeden çıkanlar benim ekranımda böyle karşılık buluyo. Kınama ve yargılama taraftarı değilim ama zerre samimiyet ya da duyarlılık göremiyorum. Çok şikayetçi olduğunuz bencilliğin kokusu burnumu sızlatıyo yazdıklarınızı okuyunca. Ama sizin tercihiniz sizin arzunuz saygı duyarım.
O kaplan ininden nasıl çıkarılır kısmına gelirsek önce o ine girmeniz gerek derim. Neden dikildiğini bilmediğiniz duvarları yıkamazsınız. Kapalı kalmanın nasıl bi his oldugunu anlamadan çıkışı gösteremezsiniz. Kişi o duvarların icinde kendini rahat hissetmese simdiye coktan kacardı zaten. Bi yandan yardım cağrısında bulunması diger yandan rahatsız edilmemekten, kafa dinlemekten, izole olmaktan mutlu olmadıgı anlamına gelmez. Eskiyi özlemesi yeni durumdan nefret ettigini de göstermez.
