- 22 Aralık 2017
- 377
- 121
-
- Konu Sahibi pozitifkiz59
- #1
Babamın işi nedeniyle Trakyada doğdum büyüdüm. Orada çok güzel bir hayatım vardı. Sabahtan akşama kadar dışarıda arkadaşlarımla oynardım. 5 yaşımdayken babamın tayini çıktı ve doğuya gittik. Hiç arkadaşım yoktu, dışarı çıkmazdım. Mecburen ya bilgisayar oynardım, ya da televizyon izlerdim. Orada bilgisayar bağımlısı oldum. Ama derslerim çok iyiydi, hayalim doktor olmaktı. 8 yaşımdayken bilgisayarımda bazı şeyler buldum. Babamın annemi aldattığını öğrendim.
2009'da tayinimiz Ankara'ya çıktı. Ben tayinimizin Ankara'ya çıkmasını çok isterdim. Ve isteğim gerçekleşti. Ama Ankara hayal ettiğim kadar güzel değilmiş
Lise sınavı için çok çalıştım ama istediğim liseyi tutturamadım. 9. sınıftayken hep ailemle kavga ettim. Çalıştığım halde notlarım düşük geliyordu. O sene panik atak oldum. Yaz tatilinde memlekete gittik. 2 kuzenim de teşekkür almışlar. Ailem beni hep onlarla kıyaslıyordu. Akrabalarım ise yaz tatilini bana zehir ettiler. Her gün "Sen okumaz evlenirsin. Sen sadece gelin olursun, hiçbir şey olmazsın" dediler. Panik atağımla dalga geçtiler. Ben akrabalarımın gerçekten cahil olduklarını düşünüyorum. Ben kitap okumayı seven birisiyim. Bir gün bir akrabam bana "Çok kitap okuma. Yan köyden bi adam çok kitap okuduğu için delirmiş" dediler. Saçma sapan konuşup yaz tatillerimi bana zehrediyorlar. Panik atak olma nedenim çok bilgisayar oynamammış (!). Gökten kafama taş yağsa bilgisayar yüzünden diyecekler. Hiçbirini sevesim gelmiyor artık.
10. sınıfta ise yeni öğretmenlerle tanıştım. Bir tane hocam vardı. Onun sayesinde özgüven kazandım. Çok iyi anlaşırdık kendisiyle. Onu ve dersini çok severdim. Bana sürekli çok çalışkansın, hanım hanımcıksın vs. derdi. O sene notlarımı yükselttim. Fakat bu sefer de akran zorbalığına uğradım. Hocalar beni sevdiği için her türlü hakareti küfrü yiyordum. Kopya vermediğim için onların gözünde kötüydüm. Yaz tatilinde akrabalar bana yine baskılara başladılar. "Kapanmazsan cehenneme gidersin" dediler. En yakın arkadaşım dediğim insandan kazık yedim, sevdiğim hocamla aram açıldı. Kız beni her yerden engelledi. Bu olay yüzünden beni suçlu tuttular. Psikolojim olumsuz etkilenmişti. Anksiyete bozukluğu yüzünden her sabah kusuyordum
11. sınıfta üniversite hazırlığa başladım. Hedefim Ankara'dan kazanmaktı. Akrabalar bu seferde "Sen Ankara'dan kazanamazsın" demeye başladılar. Tam derse oturacağım sırada bana kalk iş yap diyorlar. Yapmayınca tembel oluyorum. Ev işi yapsam da yapmasam da tembel oluyorum. İş yapsam da bana "Senin yaptığın iş mi?" diyorlar. Yaz tatilinde onlar yüzünden adam akıllı ders çalışamadım.
Akrabaların gözünde ben tembel, işe yaramaz, bilgisayar bağımlısı birisiyim. Canım bir şeye sıkılsa ağlasam hemen "Sen internet ve bilgisayar olmadığı için ağlıyorsun" diyorlar.
Aşkta zaten şansım sıfır. Artık erkeklerden nefret ediyorum. Ve en az 28 yaşıma kadar da evlenmek istemiyorum. Erkekler mümkünse benden uzak dursunlar.
Üniversite sınavına az kaldı. Çalıştım ama korkuyorum. En çokta kazanıp akrabaların çenesini kapatmak istiyorum. Hedefim kaymakam ya da diplomat olmak. Ben kendi ayaklarımın üstünde duran birisi olacağım. Beni sevmeyen insanlar ise beni televizyonlarından izleyecekler.
Saf birisiyim, özgüvensizim. Bu yaşıma kadar hep başkalarıyla kıyaslandım. Artık bende özgüven sahibi olup bu çirkin geçmişimi unutmak istiyorum. İnsanlardan nefret ediyorum. İleride yurtdışına yerleşmeyi hedefliyorum. Bir daha da bu akrabaların yüzünü bile görmek istemiyorum.
Sizce ne yapmalıyım özgüvenli olmak için? Birisi bana takıldığı zaman direk ağzının payını vermek istiyorum. Artık bıktım çünkü
2009'da tayinimiz Ankara'ya çıktı. Ben tayinimizin Ankara'ya çıkmasını çok isterdim. Ve isteğim gerçekleşti. Ama Ankara hayal ettiğim kadar güzel değilmiş
Lise sınavı için çok çalıştım ama istediğim liseyi tutturamadım. 9. sınıftayken hep ailemle kavga ettim. Çalıştığım halde notlarım düşük geliyordu. O sene panik atak oldum. Yaz tatilinde memlekete gittik. 2 kuzenim de teşekkür almışlar. Ailem beni hep onlarla kıyaslıyordu. Akrabalarım ise yaz tatilini bana zehir ettiler. Her gün "Sen okumaz evlenirsin. Sen sadece gelin olursun, hiçbir şey olmazsın" dediler. Panik atağımla dalga geçtiler. Ben akrabalarımın gerçekten cahil olduklarını düşünüyorum. Ben kitap okumayı seven birisiyim. Bir gün bir akrabam bana "Çok kitap okuma. Yan köyden bi adam çok kitap okuduğu için delirmiş" dediler. Saçma sapan konuşup yaz tatillerimi bana zehrediyorlar. Panik atak olma nedenim çok bilgisayar oynamammış (!). Gökten kafama taş yağsa bilgisayar yüzünden diyecekler. Hiçbirini sevesim gelmiyor artık.
10. sınıfta ise yeni öğretmenlerle tanıştım. Bir tane hocam vardı. Onun sayesinde özgüven kazandım. Çok iyi anlaşırdık kendisiyle. Onu ve dersini çok severdim. Bana sürekli çok çalışkansın, hanım hanımcıksın vs. derdi. O sene notlarımı yükselttim. Fakat bu sefer de akran zorbalığına uğradım. Hocalar beni sevdiği için her türlü hakareti küfrü yiyordum. Kopya vermediğim için onların gözünde kötüydüm. Yaz tatilinde akrabalar bana yine baskılara başladılar. "Kapanmazsan cehenneme gidersin" dediler. En yakın arkadaşım dediğim insandan kazık yedim, sevdiğim hocamla aram açıldı. Kız beni her yerden engelledi. Bu olay yüzünden beni suçlu tuttular. Psikolojim olumsuz etkilenmişti. Anksiyete bozukluğu yüzünden her sabah kusuyordum
11. sınıfta üniversite hazırlığa başladım. Hedefim Ankara'dan kazanmaktı. Akrabalar bu seferde "Sen Ankara'dan kazanamazsın" demeye başladılar. Tam derse oturacağım sırada bana kalk iş yap diyorlar. Yapmayınca tembel oluyorum. Ev işi yapsam da yapmasam da tembel oluyorum. İş yapsam da bana "Senin yaptığın iş mi?" diyorlar. Yaz tatilinde onlar yüzünden adam akıllı ders çalışamadım.
Akrabaların gözünde ben tembel, işe yaramaz, bilgisayar bağımlısı birisiyim. Canım bir şeye sıkılsa ağlasam hemen "Sen internet ve bilgisayar olmadığı için ağlıyorsun" diyorlar.
Aşkta zaten şansım sıfır. Artık erkeklerden nefret ediyorum. Ve en az 28 yaşıma kadar da evlenmek istemiyorum. Erkekler mümkünse benden uzak dursunlar.
Üniversite sınavına az kaldı. Çalıştım ama korkuyorum. En çokta kazanıp akrabaların çenesini kapatmak istiyorum. Hedefim kaymakam ya da diplomat olmak. Ben kendi ayaklarımın üstünde duran birisi olacağım. Beni sevmeyen insanlar ise beni televizyonlarından izleyecekler.
Saf birisiyim, özgüvensizim. Bu yaşıma kadar hep başkalarıyla kıyaslandım. Artık bende özgüven sahibi olup bu çirkin geçmişimi unutmak istiyorum. İnsanlardan nefret ediyorum. İleride yurtdışına yerleşmeyi hedefliyorum. Bir daha da bu akrabaların yüzünü bile görmek istemiyorum.
Sizce ne yapmalıyım özgüvenli olmak için? Birisi bana takıldığı zaman direk ağzının payını vermek istiyorum. Artık bıktım çünkü